Brexit

Nu het eerste stof rond de Brexit-revolutie is neergedaald, is de vraag: wat nu? Ook voor Israël. Het Verenigd Koninkrijk is in de Unie altijd een groot pleitbezorger geweest van een pro-Israël-standpunt.

Zo zorgden de Britten voor de nodige balans tegenover Frankrijk en andere West-Europese landen die al jaren een kritischer toon ten opzichte van Jeruzalem willen laten horen. Hoewel de Brits-Joodse gemeenschap zich over het algemeen op de vlakte houdt over de Brexit, worden hier en daar geluiden gehoord dat het vertrek voor de Britse buitenlandpolitiek alleen maar goed nieuws kan zijn, omdat Londen zich in de toekomst niets meer hoeft aan te trekken van het EU-standpunt. Daar zit wat in.

Maar dat houdt onherroepelijk in dat de EU-landen zich nu ook niets meer hoeven aan te trekken van de belangrijke Britse stem en standpunten. En dat is slecht nieuws. Israël en Europa staan al op steeds meer gespannen voet met elkaar, de exit van de Britten zal die spanning hoogstwaarschijnlijk verder opvoeren. Zeker omdat Parijs megalomane plannen heeft: een vredesinitiatief waar de Israëli’s helemaal geen zin in hebben. Europa dat zich opwerpt als vredesduif? Er zijn maar weinig Israëli’s die daarop zitten te wachten. Wie zich geen blauw met gele sterretjes in de ogen laat strooien, weet dat er maar één initiatief echt zal werken: dat is wanneer de partijen zelf recht tegenover elkaar om de tafel gaan zitten. De egotrip van Hollande lijkt dus gedoemd te mislukken. Je hebt geen glazen bol nodig om te voorspellen dat sancties richting Jeruzalem daarna slechts een kwestie van tijd zijn.

Europa beseft te weinig dat het volledig contraproductief werkt om de Palestijnen alleen maar als ‘slachtoffer’ te zien en Israël als de ‘slechterik’, en er moet worden gevreesd dat de EU die tegenstelling in de toekomst alleen maar zal vergroten, zoals nu al in de Tweede Kamer gebeurt.

Netanyahu kan dan ook weinig anders dan het theaterstukje in Parijs meespelen. Maar duidelijk is dat hij zijn kansen aan het spreiden is: op de thee bij Poetin, toenadering tot Erdogan en ook de banden met China en India worden zo veel mogelijk aangehaald. Verstandig, want het zou zomaar kunnen dat de vriendschap met Europa in rap tempo zal verslechteren.