Heimwee

Naar aanleiding van de opinie van Bart Schut (p. 11), die begin deze week online kwam, ontstond een discussie op Twitter over talkshowhosts: hoe de Jeroen Pauws en Thomas Erdbrinks van nu zich verhouden tot de namen van vroeger: Sonja Barend, Ischa Meijer.

Het risico nemend dat u me zult uitmaken voor oud wijf, beken ik dat ik ineens heimwee kreeg. Heimwee naar de tijd dat de regie nog niet via een oortje de presentator een dictaat oplegde, toen gespreksleiders nog zelf hun vragen bedachten, na vooraf grondig hun huiswerk gedaan te hebben; journalisten die het aandurfden de geïnterviewde het vuur na aan de schenen te leggen. Wie herinnert zich niet de uitzendingen van Sonja, waarin een man liever voor zijn Bugatti koos dan voor zijn vrouw? Of die keer dat voor het eerst openlijk over homoseksualiteit werd gesproken?

Bij Sonja wist je dat ze werkelijk in haar gesprekspartners geïnteresseerd was. Voor haar in de plaats kwam de arrogante, uit de hoogte-houding van Pauw, de man die de kijker aanhoudend het gevoel geeft dat zijn tafelgenoten God op hun blote knieën mogen danken dat ze met zijne tv-heiligheid in gesprek mogen. Soms zie ik hem een houding aannemen, zo achterover hangend in zijn stoel, waarbij ik verwacht dat hij elk moment tegen zijn nagels aan gaat blazen, zijn hoofd naar achter zal gooien en verveeld zal uitroepen: ‘Boring!’

En vergelijk het hele riedeltje Zomergastheren en -dames eens met Ischa. Hoe ze ook hun best deden, de Margriet van der Lindens, Peter van Ingens, Joris Luyendijken en Thomas Erdbrinken, ze stonden niet eens in de schaduw van de man die zijn gasten bijna opvrat, ze met niets liet wegkomen en ze op de psychologische pijnbank legde. Ik heb het nog geen andere Zomergasten-presentator zien doen. Of misschien Adriaan van Dis. Een beetje. Nee, het kijkerspubliek moest dit jaar met lede ogen aanzien hoe Hedy d’Ancona schooljongen Erdbrink een lesje feminisme gaf.

Een gesprek is zo diepgaand als de presentator aankan. Diepgang, ik kan er geen host meer op betrappen. Te vaak zie ik hoe, met een interessant gebaar, met het pennetje een vinkje wordt gezet bij de naam van de geïnterviewde, en op naar de volgende.

Zucht. Ach, Ischa…