Verfrissend

Dyab blijkt een ambivalente religieuze, politieke twijfelaar die maar één ding zeker weet, en dat is dat hij Arabier is en zionisme haat.

Door Max Moszkowicz

Ik was bevooroordeeld over de eerste Zomergast. Ik dacht: ach god, Thomas en Dyab gaan nu giechelend in hun blote billen achter elkaar aan om die ronde tafel rennen en elkander slaan met een nat handdoekje. Maar dat was dus niet zo! Thomas Erdbrink was journalistiek sterk doch respectvol en Dyab was charmant en leek best goede smaak te hebben. Thomas liet zich niet in een hoek duwen en bleef kritisch tegen de door de wol geverfde Dyab, die wel voor hetere vuren had gestaan.
Een ander vooroordeel van me was dat ik dacht dat als het over Israël zou gaan, ze elkaar intens diep en stilletjes in de ogen zouden kijken, Thomas de stilte zou pogen te doorbreken, waarop Dyab een hard shhhh! zou slaken en onmiddellijk zijn wijsvinger op Thomas’ lippen zou leggen. Als hij zijn wijsvinger dan tergend langzaam over Thomas’ lippen naar beneden laat glijden, fluistert hij: Palestina… Een enkele traan rolt over Thomas’ wang naar zijn mondhoek en ook hij fluistert: Palestina…
Maar dat was ook niet zo! Thomas benoemde uitstekend Dyabs onwelwillendheid om de dialoog met Israëli’s aan te gaan als ze niet volkomen afstand doen van Israël. Dyab blijkt een ambivalente religieuze, politieke twijfelaar die maar één ding zeker weet, en dat is dat hij Arabier is en zionisme haat. Ik vond het toch interessant en ik denk niet dat mensen nu enorm gaan applaudisseren voor de tot in den treure kapotgedraaide plaat van Dyab over Israël.

Klassieke tactiek
Wat als feitenkenner toch behoorlijk tenenkrommend was, was dat niemand heeft gerept over het feit dat er aanvankelijk in 1947 een tweestatenplan was en dat na het uitroepen van de staat Israël in 1948 de volledige Arabische wereld heeft gepoogd die zeshonderdduizend Joden de zee in te drijven. Nee, je hoorde alleen dat er een massaslachting in Deir Yassin was, en die kwam blijkbaar uit de lucht vallen. Een klassieke tactiek, de context en de helft van de informatie weglaten zodat je puntje sterker is. Jammer dat Thomas dat liet liggen. Al begrijp ik dat je er geen welles-nietesaflevering van kan maken.
Dyab blijft een beetje hangen in zijn mantra en belemmert zichzelf in intellectuele vooruitgang door het meedogenloos afwijzen van alles wat met Israël te maken heeft. Ik denk dat Thomas dat op een respectvolle, intelligente manier heeft ontrafeld. Dyab is, zonder dat hij het doorhad, langzaam gepeld als een ui. Een heel grote misser is wel dat ze hebben verzuimd aan te kaarten dat Dyabs AEL-aanhang in 2002 in de Amsterdamse Stadsschouwburg Theo van Gogh heeft belaagd en bedreigd. Dat vond ik laf.
Het is eigenlijk wel verfrissend om juist een Dyab Abou Jahjah of een Geert Wilders een podium te geven. Sterker nog, het haalt de angel eruit! Je ziet een mens die gedreven wordt door puberale onzekerheden. Mijn analyse is dat het Dyab niet lekker zit dat hij katholiek (falangistisch) bloed heeft en daardoor in een loyaliteitsconflict zit met zijn sjiitische moslimhelft. Hij zocht het als jongeman in het politieke, maar dat lukt natuurlijk niet in een land gedreven door religieuze hooligans.
De beste man is een klassiek identiteitscrisisje! Heel normaal hoor, om dan een zondebok te zoeken, en makkelijk gevonden een paar kilometer naar het zuiden. Een beetje therapie en hij gaat gewoon op vakantie naar Tel Aviv.

Deze opinie staat vrijdag in het NIW. Ook verschijnt er nog stuk van Ruben Gischler hierover.