Met een schop tegen een voetbal opende Susila Cruijff, dochter van nummer 14, vorig jaar oktober het eerste Cruyff Court* in het Midden-Oosten. Hoe is het nu negen maanden later? Het NIW nam een kijkje.
door Joanne Nihom
Terwijl de thermometer zeker 40° Celsius aangeeft en heel Israël verkoeling zoekt bij de airco, in zee of het zwembad, schoppen op het Cruyff Court in Yaffo zo’n twintig Arabische en Joodse jongetjes tussen de vijf en twaalf jaar enthousiast tegen een voetbal. Knalrode hoofden, drijfnat van het zweet, maar het lijkt ze niet van hun stuk te brengen. „Als je de kinderen samen ziet spelen en de wachtende ouders met elkaar ziet mixen, lijkt het alsof hier geen problemen zijn,” zegt een moeder. Een opa heeft geen tijd om te praten. Bijna fanatieker dan de spelertjes zelf schreeuwt hij vanaf de tribune zijn kleinzoon toe alsof het om de finale van de wereldkampioenschappen gaat. Hij wil nog wel even kwijt dat hij niet happy is met de betonnen vloer: „Veel te gevaarlijk.” Vorig jaar oktober werd in Yaffo, in het Cherner Community Center, het eerste Cruyff Court in het Midden-Oosten geopend door de Johan Cruyff Foundation in samenwerking met de Collectieve Israel Actie. Het doel is een model te vinden waar een vreedzame samenleving zichtbaar wordt. Yaffo werd niet zomaar gekozen. Het is een stad die door zowel Joden, moslims als christenen wordt bewoond. Carole Thate, directeur van de Cruyff Foundation: „Sport is niet alleen een manier om mensen in beweging te krijgen, maar ook om hen met elkaar in contact te brengen. Verschillen in achtergrond, cultuur of religie spelen geen rol op het sportveld; daar is iedereen gelijk. Met de bouw van het veld en de activiteiten die er georganiseerd worden willen wij een verschil in de regio maken. Het gaat niet alleen om een voetbalveldje, het verhaal erachter gaat veel dieper.” De gedachte achter de Cruyff Courts is de moderne invulling van het aloude trapveldje dat vroeger te vinden was in veel Nederlandse buurten maar door de jaren vaak werd opgeofferd voor verstedelijking. Met de Cruyff Courts wordt de functie die dat oude trapveldje had, een veilig onderkomen voor jongeren uit de buurt en een manier om ze ‘van de straat te houden’, weer terug in de wijk gebracht. En nu dus ook een Court in Yaffo.
Veilig
Chanan Azoulai, manager van het complex: „Sociaal en economisch gezien is deze Joods/ Arabische buurt een van de mindere wijken. Er zijn veel problemen zoals vandalisme en drugs. Sinds het Cruyff Court weten de ouders dat het hier safe is en sturen ze hun kinderen na schooltijd vrijwel meteen naar ons toe.” Het Court wordt intensief gebruikt. Azoulai: „Een aantal verschillende leeftijdsgroepen, variërend van vijf tot zestien jaar, traint hier twee keer per week onder begeleiding van een coach. Van verschillende scholen uit de buurt komen een paar honderd leerlingen drie keer per week bij ons voetballen. Verder wordt er behalve voetbal ook wekelijks Kung Fu beoefend, zowel door volwassenen als kinderen.” Azoulai is blij met zijn Court en heeft, inmiddels vooral te kampen met een luxeprobleem: „Er komen zoveel kinderen dat we te weinig ruimte hebben. Vooral op sjabbat is het hier een drukte van belang. Geweldig, want als ze hier een balletje trappen, doen ze dáár geen slechte dingen. In deze buurt heersten gespannen verhoudingen tussen Joden en Arabieren en dat was dagelijks te merken. Nu is er in ieder geval een georganiseerde plek waar de kinderen veilig en beschermd zijn. Op het voetbalveld vergeten ze alle vooroordelen en is achtergrond niet meer belangrijk. Daardoor wordt ook buiten het veld de omgang een stuk vriendelijker, want behalve voetbal gebeurt er veel meer. De coach speelt daarin een belangrijke rol. Hij is er niet alleen om instructies te geven over het voetbal. Hij praat met de kinderen ook over eerlijkheid en sportiviteit en hoe je je sociaal moet gedragen. Dat is door middel van spel veel gemakkelijker aan te leren.” Voor het trainen onder begeleiding wordt een financiële bijdrage gevraagd en aan de Arabische en Joodse volwassenen die ook één keer in de week voetballen wordt een symbolisch bedrag gevraagd. Azoulai: „Betalen geeft een bepaalde verantwoordelijkheid, maar als iemand het echt niet kan opbrengen, dan regelen we wel iets.”
Amir (8), Mustapha (10) en Muhammed (11) trainen twee keer in de week onder begeleiding van een coach. Ze willen net zo goed worden als Johan Cruijff. Toen het Court er nog niet was, mochten ze van hun ouders niet buitenspelen. Muhammed: „Want deze buurt, en speciaal dit terrein, was een plek waar zwervers rondliepen met drugs en drank. Over een paar jaar wil ik voor Real Madrid spelen, dat is mijn grote droom en het is belangrijk om dromen te hebben.” Amir kiest meer voor Barcelona en Mustapha ziet een gouden toekomst bij Manchester United wel zitten. Alle drie zijn ze het erover eens dat voetbal goed is voor hun gezondheid en dat ze nu ook niet meer dag in dag uit voor de computer zitten. In nog geen jaar tijd lijkt het Court een groot succes en zijn er grootste plannen en toekomstdromen. Azoulai: „We hebben meer van dit soort initiatieven nodig. Ik heb een plan klaarliggen voor nog een voetbalveld en we hebben ook al een stuk grond gevonden. We hebben de gemeente hierover benaderd en kijken nu uit naar financiers. Verder willen we toernooien uit de omgeving hier naartoe halen. En volgend jaar gaat een van onze teams meedoen aan de voetbalcompetitie in Tel Aviv. We zijn bezig ze daarop voor te bereiden. Dat zal de onderlinge band nog sterker maken want je hebt elkaar nodig om te winnen. Maar mijn allergrootste droom is een jaarlijks terugkerend toernooi, een uitwisselingsprogramma, tussen kinderen uit Nederland en Yaffo. Er zijn nog geen contacten, maar misschien helpt dit artikel wel,” besluit Azoulai.
* Er is gekozen om de Courts en de Foundation Cruyff met een y te noemen, omdat dat voor het buitenland makkelijker hanteerbaar is.
Abonneer op het NIW
