Tapijt

Even heb ik getwijfeld of ik deze column wel zou schrijven, want moet het alweer over antisemitisme gaan? Kan ik het niet eens gezellig over een mooie Israëlische uitvinding hebben? Of over die aardige marktkoopman die bij zijn sokken-panty’s-slips-en-overhemdenkraam vertelde hoe hij een oude familietraditie in stand hield, zijn oom was immers lompenboer geweest in de Amsterdamse Rapenburgerstraat?

Maar de actualiteit is te urgent. In de Varia leest u de cijfers die de Community Security Trust (CST, het Britse Bij Leven En Welzijn) vorige week publiceerde over de antisemitische incidenten van 2018. De CST noemt onder meer de ontwikkelingen bij Labour als een van de redenen van de stijging van maar liefst 16 procent. Tegelijkertijd verscheen in The Guardian een opvallend artikel. Datzelfde Labour had gekeken naar 673 klachten over antisemitisme binnen die partij die waren binnengekomen sinds april vorig jaar. Eerdere klachten, die er wel degelijk waren, werden niet meegenomen omdat er ‘toen nog geen consistent en samenhangend systeem was om de klachten te verwerken.’ Op die verklaring was meteen kritiek. De voormalig secretaris-generaal van de partij, Iain McNicol, verklaarde dat zo’n systeem er voor april al wel degelijk was.

Van de 673 overgebleven klachten werden er uiteindelijk 307 in behandeling genomen. Resultaat: Labour wees slechts twaalf (!) leden de deur. Vijf leden stapten zelf op.

Parlementslid Margaret Hodge, een van de weinige Labourpolitici die haar mond nog durft open te doen over de bruine tendensen, zette vraagtekens bij het cijfer 673. Zij alleen al had een dossier ingeleverd met 200 voorbeelden van ‘flagrant antisemitisme’ en sprak van een vertrouwensbreuk. Een ander Labourparlementslid, Catherine McKinnell, eiste meer transparantie over de criteria die de partij hanteert om te beoordelen wat antisemitisme is en wat niet. De vraagtekens bij de juistheid van deze cijfers lijken terecht en de frustratie over het lakse handelen groeit. De vraag mag ook rustig worden gesteld of Labour deze schandvlek onder het tapijt probeert te vegen. Het is natuurlijk niet ondenkbaar, met een leider als Jeremy Corbyn, die in dit opzicht zelf niet van onbesproken gedrag is. Het gesprek dat de huidige secretaris-generaal, Jennie Formby nu heeft aangevraagd met leiders van Joodse organisaties lijkt een doekje voor het bloeden, om maar niet onder het tapijt te hoeven kijken.