door Bart Schut
Met alle aandacht voor de beetje bij beetje vrijgelaten gijzelaars en de show die Hamas daarbij opvoert in Gaza is het gemakkelijk te vergeten dat Israël in nog een oorlog verwikkeld is. Twee zelfs, als de steeds verder uitgebreide acties tegen Palestijnse terreurgroepen op de Westelijke Jordaanoever worden meegerekend (waarover volgende week meer in het NIW).
De wapenstilstand van 26 november maakte een eind aan de twee maanden durende en verrassend gemakkelijke strijd tegen Hezbollah in Libanon. Op 18 januari liep dat staakt-het-vuren formeel af, maar werd dankzij Amerikaanse bemiddeling met een maand verlengd. Op 26 januari zouden alle IDF-troepen Libanon verlaten moeten hebben, maar de Israëlische terugtocht duurde langer. Beide zijden beschuldigen elkaar van overtredingen van de wapenstilstandsovereenkomst.
Tegelijkertijd likt Hezbollah haar wonden en probeert langzaam haar militaire slagkracht te hervinden. Dat gaat niet gemakkelijk, vooral omdat de aanvoer van wapens en munitie uit Iran is afgesneden door de val van het Assadregime in Syrië. Ook politiek gaat het Hezbollah niet voor de wind: deze week werd een nieuwe regering in Beiroet gevormd waarop de terroristische beweging voor het eerst in decennia geen invloed heeft.
De IDF heeft zijn posities op de Golan en de Hermon versterkt
De soennitische islamisten die nu aan de macht zijn in Damascus zijn zeker geen betrouwbare bondgenoot voor Israël, maar hun afkeer van de sjiitische jihadisten van Hezbollah is op dit moment groter dan hun haat jegens de Joodse staat. De Libanese ‘Partij van God’ was in de Syrische burgeroorlog een van Assads meest effectieve eenheden in zijn strijd tegen de overwegend soennitische rebellen.
Onoverwinnelijk
Vorige week kwam het tot felle gevechten tussen Hezbollah en het Syrische leger, dat sinds de machtsovername door oud-Al Qaidaleider Abu Mohammed al-Golani (nom de guerre van Ahmed al-Sharaa), het Syrisch Arabische Leger van Assad heeft vervangen als nationale strijdmacht van dat land. Een eenheid van Hezbollah probeerde de Syrische stad Al-Qusair te bereiken, waar de Libanese militie in 2013 een van haar belangrijkste overwinningen behaalde. Maar de nederlaag die Hezbollah leed tegen de IDF in oktober en november vorig jaar, heeft ook effect gehad in Syrië.
Het nieuwe Syrische leger stuitte de opmars van de lang als onoverwinnelijk beschouwde sjiieten naar hun voormalige bolwerk en dreven de Hezbollah-eenheden terug naar de Libanese grens – en zelfs eroverheen. Daarnaast zijn er wekelijks berichten dat het nieuwe regime in Damascus wapentransporten vanuit Iran en Irak naar Libanon ondervangt. Ook voert Israël nog regelmatig luchtaanvallen uit op wapen- en munitieopslagplaatsen van Hezbollah in Libanon, maar ook in Syrië.
Hakenkruis
De IDF heeft bovendien zijn posities in de VN-bufferzone op de Golan en aan de noordzijde van de Hermonberg versterkt. Het lijkt er niet op dat Israël op korte termijn van plan is te vertrekken uit het gebied dat de IDF binnentrok na de val van het Assadregime. Dit leidt tot weinig verzet van de op de hoogvlakte wonende druzen, maar wel van Israëls Arabische vijanden in Syrië, meer specifiek een terreurgroep die de complexiteit van de religieus-politieke verhoudingen in dat land symboliseert.
Eind januari kwam het tot een vuurgevecht tussen de IDF en leden van een nieuwe Syrische militie met de naam Islamitisch Verzetsfront. Deze terreurgroep bestaat uit leden van de Assadgetrouwe SSNP, de Syrische Sociaalnationalistische Partij. Die naam is niet toevallig gekozen, het logo van de SSNP is een variant op het hakenkruis van de nazi’s. Dat deze vroeger strikt seculiere groep zich nu heeft rebranded als islamitisch, laat zien hoe de wind waait in Israëls buurland. En dat de Joodse staat op termijn weinig liefde uit Syrië mag verwachten.
