Mijn vriendin Esther had na maanden afzien eindelijk haar officierstitel behaald en had mij gevraagd de eindceremonie bij te wonen. Naast het feit dat ik haar sowieso wilde steunen, leek zo’n ceremonie me heel interessant. Als immigrant die in het dagelijks leven veelal met andere immigranten omgaat, zoek ik altijd naar diepere inzichten in de Israëlische cultuur waarin het leger een enorme rol speelt. De voorbereiding had wel wat voeten in de aarde. De legerbasis waar de ceremonie zou plaatsvinden, is bijna een dorp op zich. Honderden cadetten uit het hele land worden hier tot officier opgeleid. Je komt er dan ook niet zomaar in: de duizenden trotse genodigden, onder wie ikzelf, moesten allemaal hun ID-nummer doorgeven om voor aanvang gescreend te worden. Ook kostte het Esthers andere goede vriendin en mij samen bijna vier uur om met verschillende bussen de woestijn door te reizen voordat we de basis bereikten.
Trots
Het was aan het eind van de middag nog steeds smoorheet, maar ik bleef zo geconcentreerd mogelijk naar de gigantische binnenplaats kijken. Het is van een afstand überhaupt niet gemakkelijk één gezicht uit de honderden marcherende soldaten te herkennen, maar aangezien Esther zo’n 1 meter 45 is, had ik het bijna opgegeven. Uiteindelijk lukte het. Ik zwaaide op een paar honderd meter afstand zo enthousiast mogelijk. Gelukkig zag ze mij. Naast mij droeg een ouder echtpaar, net als een hoop andere aanwezigen, identieke T-shirts met foto’s van hun kleinkind. Voor families van alle rangen en standen is de kersverse officier een bron van grote trots. Ik moet zeggen: het is zeker roerend om te zien hoe zelfs midden in – of juist door – de oorlog zoveel jongeren alles inzetten om er voor het land te zijn en niet bij de pakken neer te zitten.
Na de ceremonie voelde ik me meteen vele malen Israëlischer dan daarvoor
Nog meer Israëlische cultuur: toen de ceremonie was afgelopen, was ik beslist niet in de stemming nog eens vier uur door de Negev te reizen. Na de plechtigheid voelde ik me meteen vele malen Israëlischer dan daarvoor, dus ging ik hard aan de slag om een lift aan een van de duizenden families te ontfutselen. Aangezien ik twee plaatsen moest regelen, voor mezelf en voor de vriendin die was meegekomen, viel dat nog niet mee. Uiteindelijk sprak ik een Ethiopische familie aan die twee plaatsen over had en naar Risjon Letsjon zou gaan, een stad vlak bij Tel Aviv. Goed genoeg voor ons, zeker omdat het steeds later en steeds donkerder werd in de woestijn. Met z’n tweeën zaten we uiteindelijk vrij krap naast de autistische, non-verbale zoon op de achterbank. De man stelde de route in en reed weg, maar mijn vriendin en ik zagen tien minuten later op onze telefoons dat hij door het aardedonker volledig de verkeerde kant op reed.
Snelste route
Geen paniek. Kalm blijven. Wat gebeurde hier? “Ehm, sorry, maar weet u zeker dat het gps wel goed werkt?” piepte de vriendin naast mij. “Ja hoor, dit is de snelste route op Waze!” De man reed goedgehumeurd door. Intussen kwam de Sinaiwoestijn steeds dichterbij op onze telefoonschermpjes. Wat bleek? “Zijn gps doet het niet,” fluisterde ik tegen de vriendin. Israël verstoort tegenwoordig vaak zelf het signaal om de vijanden om ons heen in verwarring te brengen. Soms stuurt Google Maps mij opeens naar Cairo of Beiroet terwijl ik thuis op de bank zit. Het kostte ons enige moeite om de beste man te overtuigen. Ik weet nu dat het bijzonder ongemakkelijk is mensen die zelf te voet door de Soedanese woestijn naar Israël hebben gereisd – zo bleek later uit hun verhaal – uit te leggen dat hun navigatie niet goed werkt. Uiteindelijk zagen ze ons gelijk in: we bleken op een doodlopend weggetje te zitten, zo’n tien minuten van de Egyptische grens. Gelukkig verliep de rest van de reis terug naar de beschaving prima. Onderweg zagen we de prachtigste sterrenhemel in het donker oplichten. Het zou allemaal goed komen.
