Selectieve woede over Rafah

Enkele maanden geleden, net voordat het Israëlische leger Rafah zou binnenvallen, draaide mijn maag om van ellende. Op Instagram werd een door AI gecreëerde afbeelding onder de titel All eyes on Rafah massaal gedeeld als protest tegen het optreden van Israël in Gaza. In de ogen van de wereld was Israël de agressor, de oorzaak van het leed in het Midden-Oosten. Een coalitie van vooral linkse politici, wokebewegingen en de Arabische wereld leek zich te verenigen in een gedeelde afkeer van Israëls recht op zelfverdediging.  Daarbij viel het me op dat veel mensen die op geen enkele manier direct betrokken zijn bij het conflict, het plaatje deelden. 

Die zaterdag voelde ik me geïsoleerd in een wereld die de complexiteit van de strijd in het Midden-Oosten lijkt te negeren. Het conflict is namelijk verre van eenvoudig, en voor de gemiddelde burger in het vrije Westen moeilijk te bevatten. De oorlog tegen Hamas gaat niet om land; daar is genoeg van. Het is een existentiële, ideologische strijd, niets meer en niets minder. Onder leiding van Iran streven Hamas en andere extremistische groeperingen naar de vernietiging van Israël en uiteindelijk de oprichting van een islamitische staat. Islamitische fundamentalisten, gesteund door een goed deel van de niet-verlichte Arabische wereld, zullen niet rusten totdat alle Joden uit Israël zijn verdreven en de wereld door de islam wordt gedomineerd.

Pakkende slogan

De verontwaardiging die ik voelde over het gedeelde AI-beeld is niet alleen gericht op de naïviteit die het symboliseert, maar ook op de historische onjuistheid ervan. Het idee dat dit conflict kan worden gereduceerd tot een kwestie van goed versus kwaad negeert de complexiteit van de situatie, de eeuwenoude geschiedenis van die plek en het destructieve gedachtegoed van Hamas. Israël afschilderen als de boosdoener, in een oorlog die het land niet begonnen is, zonder oog te hebben voor de ideologische, historische en geopolitieke realiteit die deze strijd definieert, is een gemakkelijke oplossing voor complexe problemen. En dat is wat het volk wil.

Met een simpel nepbeeld, een pakkende slogan, een watermeloen-emoji op je socialmediaprofiel of een zwart-wit geblokte sjaal om je nek, laat je kennelijk zien dat je zogenaamd aan de ‘goede kant van de geschiedenis’ staat, zonder je te hoeven verdiepen in de materie. Men voelt zich daarbij gedekt door de eenzijdige en gekleurde berichtgeving in Nederland, met uitzondering van bijvoorbeeld De Telegraaf en GeenStijl, waarin termen als ‘genocide’ en ‘disproportioneel geweld’ het discours domineren. Israël had immers ‘niets te zoeken’ in Rafah. We weten nu beter.

Gijzelaars

In dezelfde periode waarin protesten op straat en op universiteiten hun hoogtepunt bereikten, verdween de aandacht in de media voor de gijzelaars die sinds 7 oktober door Hamas worden vastgehouden. Blootgesteld aan onvoorstelbare wreedheden, zitten ze verstopt in kilometerslange tunnels, zonder daglicht, voldoende voedsel of basale medische zorg. Vaders, moeders, kinderen, broers en zussen worden mishandeld, als seksslaaf gebruikt of verminkt, als ze überhaupt nog leven.

Kortgeleden bevrijdde het Israëlische leger in Rafah een Koerdische moslim die sinds 7 oktober gevangen zat in de tunnels. De opluchting en vreugde in Israël na zijn bevrijding waren enorm, een zeldzaam moment van hoop te midden van het aanhoudende geweld. En een duidelijk voorbeeld dat Israël allesbehalve een apartheidsstaat is.

De gemiddelde Instagramactivist houdt het nog geen tien minuten vol onder een tiranniek en misogyn bewind in Gaza, Iran of Jemen

Vorige week bereikte ons het tragische nieuws dat zes andere gijzelaars, slechts een kilometer verderop, enkele dagen daarvoor in Rafah waren geëxecuteerd door Hamas. De executie vond plaats vlak voordat het Israëlische leger ze wilde bevrijden. De instructies van bovenaf waren duidelijk. Deze terroristen verkiezen het doden van hun gijzelaars boven het risico dat ze levend worden bevrijd. Deze gebeurtenis onderstreept de grimmige realiteit en de doodscultus die Hamas aanhangt.

Mijn hart brak bij het zien van de foto’s van de gevonden gijzelaars. Alle ogen op Rafah, galmde het door mijn hoofd. Maar waar waren de verontwaardigde burgers die eerder zo gretig het AI-beeld hadden gedeeld? Waarom werd er niet massaal geprotesteerd tegen deze moorden? Het bleef oorverdovend stil op mijn tijdlijn.

Enkeltje Gaza

Iedereen die zich nu nog steeds solidair verklaart met Hamas of zich niet krachtig uitspreekt tegen hun moordpartijen, gun ik een enkeltje Gaza, Iran, Syrië, Libanon, Jemen of een ander willekeurig totalitair regime in het Midden-Oosten. De gemiddelde Instagramactivist houdt het nog geen tien minuten vol onder een tiranniek en misogyn bewind, zonder de democratische vrijheden waar Israël al vanaf 1948 voor strijdt.   

–––––––––––––––––––––––

Allon Kijl is partner/advocaat bij ABC Legal en voorzitter van de raad van toezicht van Stichting Joodse Scholengemeenschap JBO. Allon is vader van drie kinderen, een van hen studeert momenteel in Jeruzalem.