“Binyomin,” liet een niet-Joodse politicus mij daags na de beruchte PvdA/GL-vergadering weten, “de PvdA-GL Israël-haat raakt niet alleen de Joodse gemeenschap, maar ook mij, je niet-Joodse Nederlandse medeburger. In 1948 werd de staat Israël opgericht als een vluchthaven voor Joden, overlevenden van de gaskamers. Wij, Nederlanders, hadden 102 duizend medeburgers laten vergassen en hebben daarom keihard en met volle overtuiging meegestemd in de Verenigde Naties voor de oprichting van een eigen Joodse staat. Als nu Israël de mogelijkheid om zichzelf te verdedigen wordt ontnomen, we de ballistische raketten hun moordende werk ongestoord laten verrichten, dan is de weg geopend om tot de vervolmaking van de Endlösung te komen en daaraan weiger ik mee te werken.”
Inmiddels ligt die onwaardige anti-Israëlbijeenkomst alweer enige dagen achter ons en hebben een aantal van onze zogenaamde vrienden hun ware aard getoond. Wat we hiermee moeten doen? Geen idee. Ik wil er niet te veel aandacht aan besteden, maar prefereer om mijn gedachten te concentreren op een aantal mooie belevenissen.
Vandaag was ik eerst in Maastricht waar Ellen van Praagh (voorzitter van de centrale commissie van het NIK), Ernst Reus (voorzitter van de Joodse Gemeente Limburg) en mijn persoontje een goed gesprek hadden met de voorzitter van de Universiteit, Rianne Letschert. Ons doel was om onze zorg kenbaar te maken over de veiligheid van Joodse studenten en medewerkers. Het was een warm gesprek en, hetgeen belangrijker is, ze begreep onze zorg en heeft toegezegd alles eraan te zullen doen wat in haar vermogen ligt om de Joodse medewerkers en studenten een veilig gevoel te geven. Ik heb er alle fiducie in.
Van Maastricht reden we met (te) hoge snelheid naar Urk voor de grote en grootse JNF-Experience die als motto droeg: ‘Samen sterk voor Israël’. Ik mocht de verloting van de tickets naar Israël leiden en het gebed voor de staat Israël en haar soldaten uitspreken, waarna het Hatikva werd gezongen door de meer dan driehonderd aanwezigen. Het was een grandioos feest, wat een sfeer, wat een ontlading van spanning. Na afloop werd mij de gelegenheid gegeven om B en W van Urk via een filmopname te bedanken voor de pro-Israël motie die zij, als enige gemeente in Nederland, hadden aangenomen, waar de meeste gemeenten zichzelf ontsierden met anti-Israël moties. Voor de Amsterdammers onder mijn dagboeklezers, die meestal niet zo briljant zijn in topografie: Urk en Maastricht liggen iets verder uit mekaar dan Buitenveldert en Amstelveen.
Donderdagmiddag waren Blouma en ik bij de borrel van de medewerkers van Cvandaag. Cvandaag is de grootste christelijke website van ons land en omdat ook zij regelmatig mijn dagboek publiceren, was onze aanwezigheid een vanzelfsprekendheid. Sterker nog: we voelden ons meer dan welkom! Speciaal voor ons hadden ze koosjere maaltijden geregeld. De warmte die we daar voelden, was geweldig. Een en al steun voor Israël, geen antisemitisme. Bijzonder!
En toen, vrijdagmiddag, nog ruim voor het begin van sjabbat: SGP! Even een uitleg. Mij was ter ore gekomen dat de SGP een studiedag of zoiets had in Nijkerk in het gebouw van Christenen voor Israël. Chris Stoffer, de fractievoorzitter, had ik benaderd met de vraag of ik ook even mocht komen om de SGP-bestuurders te danken voor hun niet aflatende steun aan Israël, dat vond hij een goed idee en hij was bereid om vijf minuten van zijn kwartier spreektijd aan mij af te staan. Die vijf minuten liepen, zoals te verwachten was, uit tot een kwartier. Toch mocht Chris Stoffer ook nog spreken. En toen een groepsfoto.
Zondag mocht ik van twee tot vier uur invallen voor rabbijn Katz die vastzat in Israël. Hij had in de sjoel van Apeldoorn een lezing zullen geven. Ik mocht voor hem invallen. Zijn onderwerp: Sjavoeot – het Wekenfeest. En o ja, ook nog een paartje ontvangen dat besloten heeft choepa te nemen, Joods te trouwen dus.
Alles bij mekaar heb ik de laatste dagen veel warmte en steun ondervonden en hoop en bid ik dat er eindelijk sjalom zal zijn voor alle bewoners van Uw aarde en niet uitsluitend voor Israël. Want, mijnheer Timmermans, denk ook eens even iets minder aan Israël en Gaza en wat meer aan de veel grotere brandhaarden in Soedan, Syrië, enz. enz. enz. of aan de onderdrukking van vrouwen in grote delen van de wereld. Denk aan de behandeling van medemensen met een afwijkende geaardheid. Of wilt u liever problemen van elders hier niet importeren? Daarvoor heb ik alle begrip, maar laat dan ook Gaza gewoon waar het zich afspeelt.
Morgen opstaan om vijf uur (in de ochtend), vandaag bijna zeshonderd kilometer afgelegd en nu is het precies middernacht en krijg ik nog een whatsapp met de vraag of ik opensta voor een gesprek. Helaas … ik ben te moe.
