Afgewezen muurbloempjes

Waar sport al niet goed voor is. Dankzij voetbal zitten de aartsvijanden Iran en Israël ineens in hetzelfde schuitje, als afgewezen muurbloempje.

In voorbereiding op het WK in het staatsrechtelijk voorbeeldige Rusland zou Argentinië in Jeruzalem oefenen tegen Israël en zou Iran in Istanboel oefenen tegen Griekenland. Maar Argentinië annuleerde op het laatste moment de interland in Jeruzalem en Griekenland weigerde op hetzelfde moment naar Istanboel af te reizen om tegen Iran te spelen. Iran was Israël en Israël was Iran. Bij hoge uitzondering werden I. en I. partners in crime, al is de publieke woede van Iran vele malen extremer dan die van Israël. Daar is men wel wat gewend, zullen we maar denken. Het positieve van de deze vermenging van politiek met sport is dat Iran meemaakt wat Israël al zo vaak heeft ervaren, een boycot op sportgebied.

Israël is geografisch gezien een Aziatisch land. Aanvankelijk waren Israëlische sportbonden, zoals de voetbalbond, lid van de Aziatische bonden. Israël bereikte in 1956 en 1960 de finale van het Aziatisch kampioenschap en werd in 1964 in eigen land zelfs Aziatisch kampioen door in de finale ZuidKorea (vóór Hiddink) te verslaan.

Langzaam maar zeker werd sporten in de vorige eeuw voor Israëliërs in veel delen van Azië onmogelijk. De overwinning van de Zesdaagse Oorlog in 1967 maakte Israël in eigen omgeving niet populairder. In 1972 verliet Israël de Aziatische voetbalbond AFC, om aansluiting te zoeken bij de UEFA en sinds 1994 is het land volwaardig lid. Tegelijk groeiden de basketballers van Maccabi Tel Aviv eind vorige eeuw met het winnen van zes Europa Cups uit tot de top van Europa. Maar ook als lid van sportend Europa blijft Israël het ideale mikpunt om je politieke correctheid te tonen. Zo weigerde de beste voetballer van de Premier League van het afgelopen seizoen, de Egyptenaar Mohammed Salah, jaren geleden als speler van FC Basel de spelers van Maccabi Tel Aviv voor de wedstrijd de gebruikelijke hand te schudden, tot grote ergernis van manager Jordi Cruijff van Maccabi.

Het leuke is dat Iran het impliciet ook een schande vindt dat Argentinië de wedstrijd in Israël heeft afgezegd

Ik ben ervan overtuigd dat Messi gewoon handen had geschud van zijn Israëlische tegenstanders, als hij had mogen afreizen. In Spaanse kranten las ik al dat de Argentijnse selectie, die zich in Barcelona voorbereidde op het WK, helemaal geen zin had in de vliegreis naar Tel Aviv van ruim vier uur heen en vier uur terug. Toen Israël besloot de wedstrijd niet in het nieuwe stadion van Haifa maar in het oude Teddy Kollek Stadion in Jeruzalem te laten spelen en de interland koppelde aan de viering van het zeventigjarig bestaan, gaf het tegenstanders de gelegenheid een gewone oefenwedstrijd te laten veranderen in een ‘controversieel oefenduel in Israël’. Dus keek ik niet vreemd op toen Argentinië de oefenwedstrijd tegen Israël vlak voor het begin van het WK annuleerde, ‘onder druk van dreigementen’.

Elk nadeel…
Na de boycot van Argentinië kwam de weigering van Griekenland om tegen Iran te spelen als een godsgeschenk voor Israël. Uitgerekend Iran is woedend over de weigering een sportwedstrijd te spelen. De Iraanse voetbalbond verbreekt alle banden met de Griekse bond, overweegt juridische stappen om de sportieve en financiële schade te verhalen en dient een klacht in bij de FIFA. Maar het leuke is dat Iran het dus impliciet ook een schande vindt dat Argentinië de wedstrijd in Israël heeft afgezegd. Wat zou het mooi zijn als Israël de stappen van Iran volgt en als de FIFA zich binnenkort namens Iran en Israël tuchtrechtelijk uitspreekt over landen die weigeren tegen andere landen te sporten. Zo heeft elk nadeel toch weer zijn voordeel.