Foto: Corey Martin
Debby Mendelsohn (44)
Woonplaats: Enschede
Burgerlijke staat: getrouwd, moeder van zes kinderen (4 tot 17)
Beroep: psycholoog en schrijfster van boeken over borstvoeding en zindelijk maken
Levensmotto: Aanpakken, meedoen en genieten!
Jeugd
We waren een voorbeeldig gezin, maar niemand wist van de ruzies tussen mijn ouders. Ze zijn uiteindelijk gescheiden toen ik 24 was. Iedere vrijdagavond hielden we sjabbat bij oma Mendelsohn. Mijn vader, het eerste jongetje dat na de oorlog werd geboren, en besneden, wilde niets meer van het geloof weten. Hij zei altijd: “Hoe minder mensen weten dat je Joods bent, hoe beter.” Mijn moeder was daar veel vrijer in.
Geloof
Ik ben getrouwd met een niet-Joodse man, ik vond het geloof ook een tijdje niet zo. Maar nu ben ik me toch weer aan het oriënteren. Ik hoor dat er een heel leuke, levendige LJG is in Haaksbergen. Kijk, je kunt het jodendom wegstoppen, maar het zit in je genen. Ik moet denken aan een vriendin van me. Dat ik Joods ben, had ik haar nooit verteld. Op een dag stond ze onkruid te wieden en zei tegen me: “Dit spul is jodenkruid, je kunt het willen verdelgen, uitroeien kun je het niet.” In deze omgeving, Enschede, is dat een standaarduitspraak. Ze had geen flauw idee van wat ze zei. Die onwetendheid kom ik vaker tegen. Ik heb haar toen het een en ander uitgelegd. Thuis vieren we altijd vrijdagavond, ik kook uitgebreid, steek de kaarsjes aan en zeg de bracha. De kinderen mogen opblijven. Die willen ook altijd mee als we in Amsterdam seider vieren, bij Erwin Brugmans. Ze willen dat niet missen omdat Erwin alles zo goed uitlegt.
Israël
Ik heb er gestudeerd. Een fantastische tijd gehad. Ik had er best willen blijven, maar ging terug naar Nederland om af te studeren, kwam mijn man tegen en toen liep alles anders. Mijn oudste heeft nu aangegeven dat ze na het behalen van haar diploma ook naar Israël wil. “Ga je gang!” heb ik meteen gezegd. Gepusht heb ik het niet, maar we zijn nu bezig met de voorbereidingen voor haar reis.
Zorgen
Mijn zoon zit op een voetbalclub en ging met zijn clubgenootjes een keer op kamp. ’s Nachts scandeerden ze: ‘We gaan op Jodenjacht’. Hij vond dat heel bedreigend. Er was maar één leider die er iets van zei, de anderen lieten het gaan. Mijn dochter was eens op een logeerpartijtje bij mensen die we hadden ontmoet tijdens de vakantie. Daar werd ze geconfronteerd met een zeer antisemitische film, waarin duizend euro werd geboden voor iedere dode Jood. Ik wist niet wat ik hoorde. Ik heb haar toen geadviseerd: “Laat niets merken, hou je gemak en kom naar huis.” Het is vaak niet eens slecht bedoeld, maar komt voort uit totale onwetendheid. Ik zie hoe het antisemitisme terugkomt en hoe Israël constant in het beklaagdenbankje zit. Heel heftig. Ik ben blij dat er mensen zijn die zich daartegen uitspreken, dat zouden er meer moeten doen.
Dromen
Ik hoop dat we eindelijk eens de moed krijgen om te benoemen wat er in onze samenleving niet klopt. Ook het antisemitisme dat nu met de vluchtelingenstroom binnenkomt. Benoem het, het zal niet vanzelf gaan. Ik ben een optimist maar geloof dat het alleen dán goed zal gaan.
Abonneer op het NIW
