Besef

Hoewel iedereen die de Israëlische datum aanhield al lang de zeventigste verjaardag van de staat Israël achter de rug had, werd door de Amerikanen en andere landen in het Westen 14 mei aangehouden. Vandaar de opening van de Amerikaanse ambassade op die datum, die samenviel met de heftige rellen aan de Gazaans-Israëlische grens, waarbij een kleine zestig doden vielen. Dat Hamas woensdag zelf zou verklaren dat maar liefst vijftig van de doden lid van hun terreurorganisatie waren, kwam te laat en zo kon er weer even stevig en ongenuanceerd van leer worden getrokken tegen de Joodse staat, waarbij ook Nederlandse media zich niet onbetuigd lieten.

De NOS kwam met een fimpje over de ontstaansgeschiedenis van Israël dat je gerust als broddelwerk kunt omschrijven, inclusief zeer storende historische onjuistheden. Als ooit de bevooroordeelde meningen over de staat Israël duidelijk werden, dan was het nu. Het achtuurjournaal kondigde diezelfde avond doodleuk Nieuwsuur aan met de woorden: “Straks bij Nieuwsuur: hoe kijken Nederlandse Joden naar het geweld? De voorzitter van Een Ander Joods Geluid,” met daarna een uiteraard kritische noot van Jaap Hamburger. Verreweg het grootste deel van de Joodse Nederlanders zal er spontaan buikkrampen van hebben gekregen. Geen enkel woord over alle Palestijnse ‘nees’ op alle vredesvoorstellen die in de loop der tijd de revue zijn gepasseerd. Een duidelijker staaltje Israël-bashen was nauwelijks mogelijk, om maar te zwijgen over het gebrek aan historisch besef dat ‘geschiedkundigen’ en ‘doorgewinterde journalisten’ aan de dag legden.

Maar goed, zoals het gaat bij nieuws, richtten de blikken zich de volgende dag al weer op iets anders. Nu op Anne Frank. Door een speciale techniek waren eindelijk een paar pagina’s ontcijferd die Anne zelf destijds zo minutieus had dichtgeplakt: geheime pagina’s die ze aan niemand had willen laten zien.

Wel, de inhoud ligt nu op straat: het bevatte wat schuine moppen en een oefening in seksuele voorlichting. Het zal best hoor mensen, dat Anne volgens directeur van de Anne Frank Stichting Ronald Leopold ‘op een ontwapenende wijze over seksualiteit schreef’ en dat Frank de Vree, directeur van het NIOD ‘een glimlach bij het lezen van de inhoud niet kon onderdrukken’.

Ik had er een ander gevoel bij, namelijk diezelfde spontane buikkrampen. Was het nu echt nodig om deze geheime pagina’s ook wereldkundig te maken? Was het nu echt niet mogelijk om de jonge schrijfster wier ziel en zaligheid al met de hele wereld wordt gedeeld, íets van haar privacy te laten behouden? Of bleek dat besef ondergeschikt aan een overdosis voyeurisme?