Een week of wat voor Oud en Nieuw werd ik uitgenodigd om een ochtend kosjere champagnes te komen testen voor de culinaire YouTube-rubriek van een obscure Joodse website. Ik had voor de eer moeten bedanken, want druk, druk, druk, en twee eerdere afleveringen die ik bekeek bleken geen pareltjes van diepgravend culinair onderzoek. Volgens het telraam van het videokanaal waren respectievelijk 39 en 31 anderen mij voorgegaan. Als ik ’s ochtends voor mijn huis een fles ontkurk dan trek ik meer bekijks, dacht ik nog, maar thuis was de champagne op en ik had inmiddels een onbedaarlijke dorst. En zo wrong ik me tussen afspraken en deadlines door naar het café van het Joods Historisch Museum, dat dienstdeed als proefl okaal. Ik had het slechter kunnen treffen, suste ik onderweg mijn voorgevoel, want in de vorige afl everingen stonden augurken en soefganiot op het menu.
Op de proeftafel stonden welgeteld twee fl essen en daarin zat geen champagne, maar cava en prosecco. Dat was de eerste teleurstelling, want het is bij bubbelwijn niet als bij spuitwater. Een ober kan je ongestraft Sourcy brengen als je om Spa hebt gevraagd, maar als je champagne hebt besteld, zal hij het niet in zijn harses halen om je met cava of prosecco af te schepen. De ene bubbel is zogezegd de andere niet.
Kosjere champagne bestáát wel, maar de Amsterdams-Joodse middenstand voert in de serie bruisend alleen een prosecco en een cava. De etiketten aan de achterzijdes brachten de tweede teleurstelling. Beide bleken voor religieuze doeleinden te zijn gepasteuriseerd. Nu is het met een beetje kennis van zaken en veel mazzel nog best mogelijk om een deugdelijke cava of prosecco te vinden, maar een lekkere gepasteuriseerde wijn ben ik tot op heden nog niet tegengekomen. Zo professioneel mogelijk kweet ik me van mijn taak en legde ik voor het oog van de camera van een mobiele telefoon uit wat het verschil is tussen champagne en overige bubbels. Het proeven was bepaald geen feest. Met een kwinkslag stelde ik een top-3 samen, met als winnaar een lege flûte. Want, zo concludeerde ik, je kan beter niets drinken dan mousserende meuk. Bovendien kan je voor de gepeperde prijs van zo’n bruisende glühwein niet één, maar wel twee uitstekende kosjere wijnen kopen. Dat was mijn oordeel en daar moesten ze het mee doen.
Het filmpje van nog geen anderhalve minuut dat een week later online werd gezet, tartte alle journalistieke wetten. In weerwil van mijn weggemonteerde relaas, werden de bubbels doodleuk als champagne gepresenteerd. Maar wat erger was: van mijn vernietigende oordeel geen enkel spoor. Het enige dat door de censuur was gekomen was dit citaat: ‘mijn nummer 2 is de prosecco en mijn nummer 3 is de cava’. Waarom nodig je een culinair journalist – onder valse voorwendselen – uit voor een smaaktest als zijn eerlijke oordeel ongewenst is?
Gelukkig stelt het NIW me al jaren in staat om u naar eer en geweten te informeren over kosjere producten. Daarom hier alsnog mijn bevindingen over kosjere bubbels. Laat de cava en prosecco alstublieft voor wat ze zijn. Je kan nog beter met een CO2-patroon bubbels schieten in een goede witte wijn. Maar voordat u dat doet: bij de webwinkel van Wereldbubbels.nl verkopen ze een uitstekende mousserende wijn van Gamla. Een euro of tien goedkoper dan gemiddelde instapchampagne en toch verkwikkend en aangenaam, met hinten appel en tropisch fruit. Het kan dus wel.
Abonneer op het NIW
