De staat Israël heeft de erkenning van de wereld verkracht en krijgt geen vrede voordat hij zijn wapens neerlegt. Israël in zijn huidige vorm is geschiedenis,” schreef de Noorse schrijver Jostein Gaarder in 2006 tijdens de tweede Libanonoorlog. Deze wereldwijd bekende schrijver is auteur van de bestseller De wereld van Sofie. Naast kritiek kreeg Gaarder ook veel steunbetuigingen van diverse Noorse culturele en politieke prominenten. Ook elders in Europa maken dergelijke uitlatingen – die tot in de jaren 90 nog als extreem werden gezien – steeds meer deel uit van het mainstream-debat over het Midden-Oosten. „Om op te treden als Gods uitverkoren volk is niet alleen stom en arrogant, maar het is een misdaad tegen de mensheid,” schreef Gaarder ook. Deze woorden representeren het zogenoemde nieuwe antisemitisme. Dat wordt meestal verbonden aan een progressieve denkwereld waarbij iedere vorm van totalitair denken wordt afgewezen, de diversiteit van volkeren wordt toegejuicht en de acceptatie van ‘de ander’ wordt bepleit. Vervolgens wordt echter voor de Joodse identiteit een uitzondering gemaakt, zo schetst de Israëlische filosoof Assaf Sagiv recentelijk in het Israëlische blad Azure. Tibetanen, Koerden en zeker de Palestijnen hebben recht op een eigen staat. Joden wordt dat recht ontzegd, vooral door te stellen dat de Joodse staat in onherstelbare zonde is geboren. De term Jood wordt intussen steeds meer gebruikt in overdrachtelijke zin, namelijk als stempel voor iedere minderheid, iedere mens op aarde die zich onderdrukt voelt. Voor de fysieke ‘ouderwetse’ Jood is daardoor feitelijk geen plaats meer evenals voor de Joodse staat, schetst Sagiv. Deze progressieve westerlingen bestempelen hun strijd tegen Israël als een morele plicht tegenover de mensheid en eigenlijk ook in het belang van de Joden zelf.
Daarbij maken zij zich schuldig aan antisemitische propaganda, simpelweg omdat de Joodse staat aan andere standaarden wordt gehouden dan andere landen. Dat de kritiek op Israël door hen vaak wordt geuit met een glimlach op het gezicht, met een vredesvlag in de hand, met tranen in de ogen of in het geval van Gaarder onder de dekmantel van intellectuele, kunstzinnige kritiek, maakt dit niet anders. Het is daardoor misschien zelfs extra naargeestig.
Abonneer op het NIW
