Te vaak zie ik Joden in de politiek wanhopig proberen geloofwaardigheid te verwerven in het inclusiviteitsdebat. Zij voelen zich gedwongen het zionisme te benaderen vanuit een links, woke perspectief. Dit perspectief probeert Joden te positioneren als een inheemse bevolking om met een claim naar slachtofferschap spreekrecht te verkrijgen in het inclusiviteitsdebat.
Het Joodse volk vindt inderdaad zijn oorsprong in de Levant, het gebied dat ook het huidige Israël omvat. Maar het discours over Joodse identiteit wordt gekenmerkt door de verhouding tussen autochtone bevolking en de diaspora. Het lijkt alsof het autochtone argument de boventoon voert.
Die onbalans wordt aangejaagd door influencers en politiek commentatoren als Hen Mazzig, die onder meer schrijft: “Eens moeten we het toch hebben over de blanke broosheid die veelal ten grondslag ligt aan antizionisme: geprivilegieerde blanken demoniseren Israël om zo de aandacht af te leiden van het racisme, kolonialisme en mensenrechtenschendingen in eigen land.”
Pragmatisch
Niet alleen is dit een grove simplificatie van de complexe geschiedenis van antizionisme, het is ook een wanhopige poging om zionisme te herdefiniëren door een antikoloniale lens, in de hoop daarmee linkse progressieven aan ‘onze’ kant te krijgen. Het argument van de autochtone bevolkingsgroep wordt regelmatig gebruikt om Joden en Palestijnen tegen elkaar uit te spelen, waarbij het bestaansrecht van de een wordt ondermijnd om de ander meer legitimiteit toe te kennen. Terwijl de realiteit aantoont dat er nou eenmaal zowel Joden als Palestijnen in de regio wonen. Dat vraagt om een pragmatische benadering, gericht op vreedzaam samenleven en wederzijdse erkenning.
Herzl baseerde zich niet op een claim van ‘oorspronkelijke bewoners’
Daarnaast verwijst Theodor Herzl, de vader van het zionisme, in zijn pamflet Der Judenstaat niet expliciet naar Joden als een inheems volk. Hij schetst de Joden als een natie zonder staat, vergelijkbaar met andere nationalistische bewegingen in de negentiende eeuw. Hoewel hij die diepe historische en culturele verbondenheid van de Joden met het land Israël erkent, baseert hij zijn betoog niet op een expliciete claim van ‘oorspronkelijke bewoners’, zoals die tegenwoordig wordt begrepen, maar op de diplomatie van een natiestaat die nodig is om het overleven van het Joodse volk garant te kunnen stellen en legitimiteit toe te kennen.
Teleurstelling
In het debat over zionisme worden uiteenlopende strategieën gehanteerd om zionisme in te passen in een antikoloniaal denkraam. In radicaallinkse kringen wordt zionisme vaak neergezet als een ideologie van ethische superioriteit. Andere progressieve linkse stromingen daarentegen presenteren het als een antikoloniale beweging, gericht op de terugkeer van een inheems volk naar zijn land van herkomst. Beide opvattingen schieten tekort.
Zionisme ontstond uit een diepe teleurstelling bij Joden, namelijk de pijnlijke conclusie in de negentiende eeuw dat Joden, ondanks alle inspanningen tot integratie, nooit volledig geaccepteerd zouden worden in Europa. Een tragisch gegeven uit het verleden, waarmee Europa tot op de dag van vandaag niet in het reine komt. Een eigen natiestaat werd gezien als de enige uitweg. Daarom vraagt het debat over zionisme om een eerlijke, historische benadering. De vraag die nu resteert is: hebben we na de oprichting van Israël werkelijk verlossing gevonden?
Door zionisme te reduceren tot een etnische ideologie, gaat Hen Massig voorbij aan de historische context en de ideologische wortels van het zionisme. Dat vertroebelt het debat in hoge mate.
Laat ik vooropstellen dat de discussie over het bestaansrecht van Israël volstrekt zinloos is. Israël bestaat, punt. Waar het werkelijk om draait, is een realistische houding tegenover de huidige situatie. We moeten streven naar verbetering van de omstandigheden voor zowel Israëli’s als Palestijnen. Dat moet de kern van het debat zijn — niet meer, en niet minder.
4 reacties
“Zionisme ontstond uit een diepe teleurstelling bij Joden, namelijk de pijnlijke conclusie in de negentiende eeuw dat Joden, ondanks alle inspanningen tot integratie, nooit volledig geaccepteerd zouden worden in Europa. Een tragisch gegeven uit het verleden, waarmee Europa tot op de dag van vandaag niet in het reine komt.” Logisch dat Europa hiermee niet in het reine komt want het zionisme is een politiek gegeven. Dat dwingt Europa naar zichzelf te kijken, zich bewust te worden van bepaalde aspecten van haar politieke geschiedenis. Daarmee ontstaat een ingewikkelde situatie want die geschiedenis strekt zich tot het ogenblik, het moment van nu, de politiek van nu, uit. Wie politici van nu die vraag stelt maakt zich kwetsbaar voor de politieke emoties van het heden. Dan probeert men te zwijgen of het ‘probleem’ te verhullen. Dat lukt niet, juist omdat het een politiek probleem is (iedereen denkt er wat over te weten of er een mening over te hebben). Vandaar demonstraties hier en daar en praatjes overal met name als het over Joden en dan vooral Israel gaat.
By the rivers of Babylon, there we sat down, yea, we wept, when we remembered Zion. We hanged our harps upon the willows in the midst thereof. For there they that carried us away captive required of us a song; and they that wasted us required of us mirth, saying, Sing us one of the songs of Zion.
De vertroebeling van zionisme verdwijnt direct
als sneeuw voor de zon wanneer deze Psalm 137 dagelijks in de Knesset, in Synagoges en Gezinnen gereciteerd/gezongen gaat worden.
ISRAEL BESTAAT. Klaar. Punt . Het ZIONISME is een mooie ontwikkeling geweest voor het ontstaan van de staat Israel. 1948. Daar hebben jongemannen en jonge vrouwen keihard voor gevochten. Ik geloof dat de G,d van Israel daar Zijn hand in heeft gehad. Een groot wonder is dan de pas ontstane staat Eretz Israel.
En je vraagt je af beste Dalit,” hebben we na de oprichting
van Israel, werkelijk verlossing gevonden?” Mijn gedachte en antwoord is: Nee. Maar die tijd komt! We zien nu een klein stukje van de geschiedenis. Er zal een heerlijke verlossingstijd komen voor Israel. Echt. Ik weet niet of je gelovig bent. Maar voor het Joodse volk zal de Messias komen op de Olijfberg, voor de eerste keer. Voor de christenen zal de Messias komen op de Olijfberg voor de tweede keer. Tot die tijd zal het overal roerig en “troebel” zijn in de hele wereld., zoals jezelf zo duidelijk beseft. Ja, daarom is het debat over het Zionisme
vertroebeld.
Dat kunnen we heden ten dage allemaal zien en horen aan de mensen om ons heen.
Zolang Europa bezig is met de “kolonialistische” terugkeer van de Joden naar het piepkleine landje, een stip op de atlas, waar de hebreeuwse stammen tot een natie werden, waar ze helaas bijna tweeduizend jaar geleden door kolonialistische Europeanen uit verdreven werden omdat ze het waagden zich verzetten tegen de Romeinse bezetting, is Europa niet bezig met het feit dat het nu zelf wordt gekoloniseerd en geleidelijk geïslamiseerd door diezelfde “kolonialisme” schreeuwende, hun eigen cultuur ver superieur achtende kolonisten die in tegenstelling tot de terugkerende Joden geen enkele historische binding hebben met het gebied dat ze zo druk bezig zijn te koloniseren – behalve enkele eerdere slechts gedeeltelijk gelukte pogingen om Europa te veroveren natuurlijk – en met hun zichzelf valselijk “links”of “progressief” noemende collaborateurs die proberen – dat is vaak de aard van collaborateurs – om nog harder “kolonialisme” te schreeuwen dan de kolonisten zelf. Het heeft helemaal niets te maken met filosofie of historische perceptie – het is een banale praktische kwestie van fascistische kolonialistische taktiek.