Steeds meer Arabische staten verzoenen zich met Israël. Maar komen de Palestijnse leiders ooit uit de geïsoleerde kuil waar hun jarenlange onkunde hen in heeft gekieperd? Ze staan alleen. Als Israël hen benadeelt, hoor je wereldwijd enkel nog wat obligate boosheid. De VN sputteren wat, de Arabische Liga is boos omdat dat zo hoort, en de EU kondigt zoals gebruikelijk alvast maatregelen aan tegen beleid waartoe Israël nog niet eens besloten heeft. Zoals die beruchte ‘annexatie’ van de Westoever. Reactie: geen aanslag gepleegd, geen boycot begonnen, geen intifada uitgebroken en geen handelsakkoord gesneuveld. Sterker nog: in ruil voor het intrekken van dat plan kreeg Israël er in het Midden-Oosten machtige vrienden bij. Nu ja, geen vijanden meer. Zeker als binnenkort ook Saoedi-Arabië zich bij dat blok aansluit. Alles wijst daarop: zo omschreef de Saoedische prins en ex-ambassadeur in de VS, Bandar bin Sultan bin Abdulaziz, de Palestijnse leiders recent ronduit als mislukkelingen die driekwart eeuw op het verkeerde paard hebben gewed.
De Arabieren die zich nu al bijna driekwart eeuw Palestijn noemen, staan dan ook in hun eentje op dood spoor. Desondanks winnen de Palestijnse politici niet aan zelfinzicht. Ze moeten een reddingsroute uitstippelen, maar welke kant op? Het dagblad Trouw zette deze week de opties op een rij. Volgens correspondente Jannie Schipper hebben Hamas en de zogeheten Palestijnse Autoriteit nog maar vijf methodes om zich weer in beeld te manoeuvreren. Helaas gaat haar artikel gebukt onder wensdenken – het stipt aan wat de Palestijnen zouden móéten doen om uit het dal te komen, niet wat zeker zál gebeuren. Palestijnse leiders hebben de afgelopen driekwart eeuw namelijk bewezen continu te kiezen voor alles wat ongunstig voor hen uitpakt. Van steun aan Saddam Hoessein, Bin Laden, het terugvallen op terreur, tot aan het eindeloos weglopen van de vredestafel: dat was geen tactiek, maar gekluns.
Vijf opties
Zo zet Trouw ‘eenheid’ bovenaan het lijstje. Als doel. En inderdaad hebben eind september Hamas (Gaza) en de PA (Westoever) bekendgemaakt naar eenheid te streven in de aanloop naar verkiezingen. Maar zolang politiek in ‘Palestina’ gekoppeld blijft aan stambelangen, familieclans, corruptie en zakkenvullerij, levert dat doel louter lippendienst aan democratie op. Wat schiet de PA op met samenwerking met Hamas als ze op die manier Iran binnenhalen? Vanwege die dreiging holde nou juist half Arabië in Israëls armen. En andersom: wat wint Hamas met PA-bestuurders die ze jarenlang verketterden als verraders? De laatste verkiezingen waren anderhalf decennium terug. Inmiddels staat de Palestijnse nomenklatoera eerder bekend om zijn corruptie dan zijn daadkracht. Ofwel: ze maken zelfs kans gewoon weggestemd te worden.
Tweede optie, volgens Trouw: Abbas moet weg. Leuk als die oude dinosaurus uitsterft, maar alweer: zinloos. Om de hoek staat alweer een hele generatie klaar om zijn corrupte handel in hulpgeld over te nemen. In Gaza stemmen ze trouwens al: met de voeten. Wie kan, ontvlucht de kuststrook.
Derde optie van Trouw: terug naar de gewapende strijd. Een doodlopende weg. Israël is, qua wapens en politieke macht, sterker dan ooit. Na de VS zien ook Arabische staten dat het vredesproces met name stagneert door de voortdurende sabotage van Palestijnse leiders. Bij de vorige intifada kon Israël nog de schuld krijgen, maar gezien het huidige imago van de PA zou zo’n intifada zich zomaar tegen de Palestijnen kunnen keren. De gewelddadige doos van Pandora is voor hen een veel groter risico dan voor Israël.
Zoek nieuwe vrienden, adviseert Trouw als vierde optie. Maar waar dan? Hamas heeft enkel de schurkenstaat Iran, en de PA het protofascistische Turkije achter zich. Tel uit je winst. Dus blijft optie 5 over: andere onderhandelingspositie innemen. Niet meer gaan voor de mislukte tweestatenoplossing, maar voor één gedeelde staat. Alleen, klein probleempje, dan zou Israël zichzelf moeten opheffen als Joodse staat, en dat gebeurt nooit ofte nimmer. Bovendien hebben die Palestijnse leiders te vaak bewezen niet te willen onderhandelen. Waarom een deal door diplomatie willen bereiken als je zelf al binnen bent?
En daarom zal het Palestijns leiderschap blijven falen bij de bouw van een spoorbrug die hen uit hun benarde positie zou helpen. De oude brug is onherstelbaar stuk. ‘Hij brak ineens in tweeën’, dichtte Annie M.G. Schmidt ooit. ‘En niemand weet hoe ’t verder mot. Wie heeft er nog ideeën?’
Abonneer op het NIW
