Doorademen

Lange tijd zag de wereld er niet zo chaotisch uit als tijdens dit Rosj Hasjana. Nederland in economische crisis, de kans dat de sjechieta verloren gaat is groot en we zijn nog niet eens bekomen van dat debacle of een nieuw kondigt zich al aan: de besnijdenis dreigt ook onder het mes te gaan. De NIHS is in crisis, sjoel Amstelveen ook en niemand lijkt een antwoord te hebben op urgente vragen, waarbij wedervragen niet meer voldoen. Er heerst een algeheel gebrek aan visie terwijl die juist nu nodig is.
En dan zijn onze problemen nog relatief klein: Amerika zit nog dieper in crisis, de Arabische wereld is verworden tot een chaos en regimes die niet in chaos verkeren, bestaan alleen nog bij gratie van onderdrukking van de bevolking. Erdogan denkt ballen te tonen door ego boven wijsheid te stellen, want wat smáákt macht zoet, en doet daarom een greep naar de harten van de Arabische wereld. Intussen polariseert Israël verder, mort het volk en lijkt ook daar de regering onmachtig de verschillende crises in binnen- en buitenland te bedwingen. In Egypte worden Israëlische vlaggen verbrand en moeten ambassademedewerkers rennen voor hun leven. De Palestijnen zien hun kans schoon om een eigen staat erkend te krijgen terwijl ze hun eigen rotzooi niet opgeruimd krijgen. En zelfs de terroristische Hamas wordt in Gaza bedreigd door nog terroristischer terroristen waardoor zelfs deze groepering geen greep meer heeft op alles wat er in Gaza gebeurt. Ahmedinejad, de man met liters bloed aan zijn handen, mag mooie sier maken tijdens Durban III, terwijl ngo’s worden geweerd die Israël niet zien als het slechtste jongetje van de klas.
Bovenstaande is slechts een greep uit het mismoedig makende nieuws van de afgelopen maanden. Als het nieuws dat op de redactie blijft binnenstromen soms wat wanhopig maakt, denk ik aan de woorden mijn pleegvader, een Amsterdamse timmerman. Jaren geleden hielp hij me in de avonduren met het opknappen van een compleet uitgewoond flatje, wat betekende dat er eerst moest worden afgebroken. Op een gegeven moment zag ik het niet meer zitten. „Jah meid,” zei hij met zijn onvervalst Amsterdams accent, „zo is het leven. Het moet altijd eerst slechteren wil het beteren. Gewoon een kwestie van doorademen.” En zonder een antwoord af te wachten zette hij de schuurmachine weer aan. Hij had gelijk. Het fl atje kwám af, wat maar weer bewijst dat optimisten niet altijd aan het kortste eindje trekken. Dus tegen beter weten in hoop ik dat ‘de bodem’ nu zo’n beetje is bereikt en dat het gepeupel in de straten van Caïro zich in 5772 gaat bezighouden met de wederopbouw van het land, dat Erdogan bij zinnen komt en zich realiseert dat hij een betrouwbaarder bondgenoot heeft in Israël dan in de landen waar hij nu een wit voetje probeert te halen, dat Israëli’s en Palestijnen zullen zeggen: ‘Zullen we weer eens met elkaar om de tafel gaan zitten?’ en dat Iran een tweede, succesvollere Groene Revolutie mag zien. Maar mijn grootste wensen zijn, altijd weer, egoïstisch, op kleine schaal en altijd weer clichématig: gezondheid en liefde is voldoende, een beetje voor mezelf en een beetje voor mijn dierbaren, want hoe vijandiger de buitenwereld, hoe dierbaarder mijn dierbaren. In dit NIW vol sterke verhalen hebben wij juist die simpele wens, ook voor u: gezondheid en liefde voor 5772. Nog vele jaren!
En met het risico dat we nu over-wensen: mag asteblíéf na een nachtmerrie van 1916 nachten de moeder van Gilad Shalit haar zoon in haar armen sluiten?