Het was vrijdagavond. Ik kwam van werk en liep de roltrap af op Den Haag Centraal om de trein naar huis te pakken, naar Rotterdam. Halverwege werd ik overvallen door een scherpe pijnscheut links in mijn onderbuik. Shit, dacht ik. Ik probeerde snel naar het perron te lopen, maar werd alweer getroffen door een nieuwe pijnaanval. Ik had geen idee wat me overkwam. Eenmaal in de trein zakte ik in elkaar van de pijn. In paniek belde ik mijn vriend. Of hij me alsjeblieft kon ophalen van het station en met me mee wilde naar de dokter. Geen probleem, zei hij. Daarna belde ik de huisartsenpost in Rotterdam-Zuid. Ik mocht langskomen.
In de Maasstad liepen we samen naar de huisartsenpost. Toen we aankwamen, wist ik niet wat ik zag: boven het raam hing een kolossale Palestijnse vlag. Mijn politieke overtuiging staat misschien niet op mijn voorhoofd geschreven, maar ik draag wel altijd trots mijn gouden davidster. Toch spookte er even een gedachte door mijn hoofd: zouden ze me nog steeds goede zorg verlenen als ze hoogte kregen van mijn pro-Israëlische standpunten? Niettemin liep ik samen met mijn vriend naar binnen en meldde me bij de receptie. Nadat een blaasontsteking uitgesloten was, nam ik plaats in de wachtkamer.
Paracetamol
Toen riep de dokter mij. Hij overhandigde me een cupje met witte vloeistof en vroeg me het op te drinken. Daarna moest ik op het bed gaan liggen en mijn jurk iets omhoog trekken, zodat hij mijn buik kon onderzoeken. Hij drukte op een paar plekken, maar zodra hij op de linkerkant duwde, slaakte ik een kleine pijnkreet. De diagnose luidde: een geïrriteerde dikke darm. De remedie: paracetamol en een groot glas warme melk. Opgelucht gingen mijn vriend en ik naar huis, waar we nog flink hebben gelachen om de hele situatie. Ongeacht de Palestijnse vlag boven de dokters-praktijk had de dokter mij goed geholpen.
Boven het raam van de arts hing een kolossale Palestijnse vlag
Toch bleef die vlag me dwarszitten. Een dokter hoort geen politieke stelling te nemen in een conflict. Hij heeft immers een eed afgelegd om iedereen de juiste zorg te verlenen, ongeacht iemands politieke overtuiging—hoe verwerpelijk hij die zelf ook vindt. Een arts hoort te allen tijde neutraal te zijn en dat ook uit te stralen.
Dan ineens het nieuws van de afgelopen weken: twee dokters die in een gesprek met de Israëlische influencer Max Veifer openlijk dreigden geen Israëlische patiënten te behandelen. Sterker nog, ze beweerden dat Israëlische patiënten onder hun zorg het ziekenhuis nooit zouden verlaten—omdat zij hen, naar eigen zeggen, zouden vermoorden. Een claim die de Australische politie uiterst serieus neemt en waarnaar nu een onderzoek loopt. Wanneer ik naar die situatie kijk en terugdenk aan de dokterspraktijk in Zuid, blijft er nog maar één vraag over: kunnen we er zeker van zijn dat dit soort sentimenten onder Nederlandse zorgverleners niet bestaan?
Integriteit
Hoewel de huisarts me goed geholpen heeft, voelde ik een bepaalde angst bij binnenkomst. Ik begrijp dat een Palestijnse vlag boven de dokterspraktijk niet noodzakelijk iets zegt over hoe serieus iemand zijn eed in de praktijk brengt. Maar toch overspoelt de gedachte me: is de veiligheid van een patiënt wel gegarandeerd, niet alleen fysiek, maar ook emotioneel? Als een arts zijn eed niet meer serieus neemt, en ideologie zwaarder weegt dan integriteit, hoe veilig zijn we dan nog in hun handen?
Dat we onszelf dit soort vragen moeten stellen in 2025 baart me grote zorgen. Toch ga ik, ondanks alles, nog steeds naar de dokter—Palestijnse vlag of niet—met mijn davidster om mijn hals.
6 reacties
Er zitten vaak meer instanties, vormen van sociaal werk of sociale advocatuur (ik noem maar wat) in de gebouwen waar ook een huisartsenpost zit. Misschien dat figuren van dat soort ‘kantoortjes’ die vlag hebben opgehangen. Ja, en als arts met nachtdienst of weekenddienst denk je dan: daar ga ik me niet mee bemoeien.
´Huisartsenpost Rotterdam Zuidplein heeft zich de woede op de hals gehaald. In een post op LinkedIn sprak het centrum steun uit voor Palestina. Leefbaar Rotterdam en de VVD hebben vragen gesteld over de uitspraken.
In de post, die inmiddels alweer van LinkedIn verwijderd is, spreekt de huisartsenpost zich uit tegen een “holocaust” tegen het Palestijnse volk en “tegen de onderdrukking en het uitmoorden van de Palestijnse volk tegen de terroristen van het Zionisme”.
Spanning tussen de fracties van Denk en Leefbaar Rotterdam sinds de Huisartsenpost op het Zuidplein zich met statements mengt in het conflict tussen Israël en Hamas. De medici ter plekke kiezen openlijk partij voor het Palestijnse volk, in navolging van hun eerdere publicaties eind vorig jaar op social media toen ze spraken over een holocaust. Leefbaar-raadslid Aafjes-Van Aalst, die in deze wijk woont, vindt die inmenging onacceptabel en spreekt van haatzaaien.
‘’Dit is waar Rotterdammers mee worden geconfronteerd als ze met spoed naar deze huisartsenpost moeten. Krankzinnig. Dit zijn geen medici, dit zijn radiciale activisten die hun eed besmeuren en vijandig tegenover andersdenkende patiënten staan. Vlag weg en de bezem erdoor’’, laat Leefbaar Rotterdam op X weten ….´
Misschien moet je het politiek aan de orde stellen ?
Dit alles komt neer op oorzaak en gevolg.
De oorzaak is niet eenduidig. Wel zijn er vele redenen aan te wijzen: deze liggen allemaal bij de leugens van de palestijnen die sinds het ontstaan van Israël stelselmatig zijn verspreid door de media hier. Voorbeelden hiervan zijn de eenzijdige berichtgevingen over de “bezette Westelijke Jordaanoever”, de “illegale Israëlische nederzettingen” en “Joodse kolonisten”. Hierdoor worden gevoelens en meningen hier negatief beïnvloed. Ook na de slachting van 7-10 is er een nauwgezette campagne gevoerd van misleidende informatie over Israël en de moraliteit van de IDF. Het schrikbarende is de openbare steun die hier ongestraft voor terrorisme kan worden vertoond. Hamas-propaganda wordt geheel zonder nader onderzoek voor waarheid aangenomen en gepapegaaid. Ieder ander geluid wordt onmogelijk gemaakt door schreeuwerige intimidaties door pro-pallie vandalen zoals bij de lezingen door Rawan Osman in Nijmegen en Maastricht.
De gevolgen van genoemde herhaalde leugens: een 800% toename van antisemitisme en zelfs aanslagen op Joodse eigendommen in landen zoals Engeland, Australië maar ook Amerika. Een ander beangstigend gevolg is de ongecontroleerde radicalisering van studenten, waarbij zelfs in Nijmegen opgeroepen tot onthoofding van Israëlische studenten worden geuit. Let wel: geen van de Joodse en Israëlische slachtoffers van intimidatie en antisemitisme in het “westen” heeft iets te maken met het beleid van Israël en ook geen invloed hierop. De pro-hamas knuffelaars beschouwen de lokale Joden als rechtmatig doelwit alsof ze schuldig zijn aan de oorlog in gaza, die een rechtstreeks gevolg is van de misdaden van hamas. Doordat de overheid hiertegen nooit krachtig optreedt komt het op enig moment zover dat er Joodse gewonden of misschien zelfs doden gaan vallen.
Dank u meneer van Niekerk voor uw heldere informatie.
Heel goed, dat dit gelezen wordt. Het is allemaal verschrikkelijk wat daar gebeurt in Rotterdam. Wie kun je als Jood-zijn nog vertrouwen? Laten de Rotterdammers de vlag van Israël eens zien!🇮🇱