Omdat zoon Yanki en zijn vrouw Esty naar Israël zijn voor een choepa van een jongen en een meisje die elkaar bij Chabad on Campus hebben ontmoet, zijn Blouma en ik babysit en voelen we ons plotseling weer veel jonger (of juist veel ouder?). Overigens heb ik bewust geschreven ‘een choepa van een jongen en een meisje’. Dat moeten we er vandaag de dag wel bij vermelden, anders valt het onder discriminatie omdat er dan van uitgegaan zou zijn dat een jongen-meisjechoepa normaal is en jongen-jongen of meisje-meisje abnormaal (zo, ben ik mij ei/stokpaardje weer even kwijt).
Maar nu ik in Amsterdam ben, heb ik een aantal afspraken in de hoofdstad gemaakt die ik anders waarschijnlijk met een video- of telefoongesprek zou hebben afgedaan, dus behalve ‘gezellige oppas’ is onze korte Amsterdamse vakantie ook nuttig. En nuttig bezig zijn is voor mij bijna een obsessie; zomaar niets doen werkt bij mij niet. Enfin, in Amsterdam ontmoette ik een lid van een Joodse Gemeente buiten Amsterdam, mijn gebied dus, die met mij een zorg deelde die mij wel aansprak omdat, zo dacht ik, ik er wel een dagboek en misschien zelfs een column voor het papieren NIW van zou kunnen maken.
Laat ik eerst iets anders met u delen. Eergisteren was ik op de nieuwjaarsreceptie van de burgemeester van Amersfoort. Nog nauwelijks binnen loop ik onze burgemeester tegen het lijf en herinner me dat ik een door mij ingediende klacht moest rectificeren. Wat had er gespeeld? Een snotaapje van een jaar of acht, behorend tot de groep der nieuwe Nederlanders, meende mij te moeten toeroepen “Free Palestine” in plaats van sjabbat sjalom (het was dus sjabbat). Ik braaf de wijkagent na sjabbat op de hoogte gebracht met het verzoek de ouders op het gedrag van hun snotaapje aan te spreken en hun erop te wijzen dat ik graag met hen zou spreken. Een paar dagen later word ik nagescholden toen ik mijn huis verliet door een of meerdere leerlingen van de school tegenover ons huis. Ik meteen het schoolplein op en melding gemaakt bij de directrice. Een paar dagen later stond een van de juffrouwen met twee leerlingen voor ons huis met bloemen en een excuusbrief. In de klas was over het incident gesproken. Geweldig!
Een paar dagen later stond een van de juffen met twee leerlingen voor ons huis met bloemen en een excuusbrief
Over het snotaapje van Free Palestine had ik niet meer vernomen. En dat irriteerde mij. Toen ik bij de burgemeester voor een bespreking was uitgenodigd om te spreken over het 300-jarig bestaan van de sjoel van Amersfoort in 2027, maakte ik van de ontvangst gebruik/misbruik en deed ik mijn beklag over het uitblijven van een reactie van de wijkagent inzake het free-Palestine-snotaapje. Problemen worden niet opgelost zonder gesprek. Wie schetst mijn verbazing als een paar weken later het hoofd van de wijkagenten mij opbelt met de vreugdevolle mededeling dat de wijkagent het probleem van het schoolpleinschelden zo goed had opgelost en ik werd uitgebreid gecomplimenteerd voor het ‘goede gesprek’ dat ik had gehad met de ouders van het free-Palestine-snotaapje.
Even voor u, lezer van mijn dagboek, ik heb die ouders nooit gesproken en ik zou niet weten wat de wijkagent te maken had met het schoolplein-incident! Maar hoewel ik de mening ben toegedaan dat antisemitisme begint en ook kan eindigen in de huiselijke opvoeding op zeer jonge leeftijd, heb ik de verdraaide waarheid toch maar gelaten voor wat het is. Beter een dagboekje schrijven dan energie steken in onbegrip en onwil, ook bij deze lokale politie.
En wie schetst mijn verbazing toen ik enige dagen geleden iemand sprak die mij vertelde dat hij door hetzelfde free-Palestine-snotaapje was nagescholden. Ook hij is naar de wijkagent gegaan en had nadien een geweldig goed gesprek met de ouders gehad. De ouders vonden het vreselijk wat hun zoontje had uitgekraamd en vonden het volstrekt onaanvaardbaar. En wat het schoolpleinschelden betreft: de directrice had zelf de wijkagent uitgenodigd en samen met hem besproken hoe dit probleem aan te pakken, met als resultaat een bos bloemen voor ons, een excuusbrief en een bespreking in alle klassen over antisemitisme.
Conclusie: niet altijd is alles negatief. Soms blijkt een en ander mee te vallen, net iets anders te zijn dan ik vermoedde, zelfs als de waarheid alle schijn tegen zich had.
Aan de muur van het inburgeringslokaal hangen veel vlaggen, maar de ontbrekende vlag is die van Israël
Een Joodse man volgt een inburgeringscursus. Er wordt uitgebreid gesproken over de positie van de vrouw in onze Nederlandse samenleving. Maar nauwelijks aandacht voor antisemitisme, alleen korte uitleg over Anne Frank. Bijna alle volgers van de cursus komen uit islamitische landen en dus is het heel begrijpelijk en noodzakelijk dat de positie van de vrouw wordt behandeld. Maar waarom maar magertjes aandacht voor antisemitisme en waarom (en nu komt het) dit: aan de muur van het inburgeringslokaal hangen veel vlaggen, China, Iran, Syrië, Libanon, Saoedi-Arabië etc. etc. De ontbrekende vlag is: Israël! Ik ga hierover schrijven, dit moet naar buiten, dan maar een rel.
Maar toen hoorde ik dus over mijn pijnlijk verkeerde inschatting over het schoolpleinschelden en het free-Palestine-snotaapje. Hoewel de twee incidenten de schijn tegen hadden, was de waarheid toch echt positief en mijn boosheid en bezorgdheid echt niet terecht waren. En dus ga ik eerst even heel goed kijken waarom de vlag van Israël ontbrak, alvorens een conclusie te trekken.
Dit is een persoonlijk dagboek van de opperrabbijn en valt buiten de verantwoordelijkheid van de redactie.
Abonneer op het NIW
