Door Frits Barend
Femke Halsema is de eerste vrouwelijke burgemeester van Amsterdam. Juist omdat ze vrouw is, kreeg ze de voorkeur boven bijna al die mannen die Eberhard van der Laan wilden opvolgen.
Over de uitgeleende tussenpaus uit Den Haag zwijg ik liever. Amsterdam heeft een mooie traditie van Joodse burgemeesters, maar ondanks verwoede zoekpogingen in haar verleden door historicus Bart Wallet heeft Halsema geen Joodse wortels. En zijn Joodse achtergrond maakte sollicitant Rob Oudkerk niet meteen tot de meest geschikte kandidaat. Dus kreeg Mokum na Eberhard van der Laan weer een niet-Joodse burgemeester. Van der Laan was in Joodse kringen en omstreken zeer geliefd. Zijn opvolger zal het dus niet gauw goed doen in onze kleine kehilla. Om mij heen proefde ik dat Halsema, mede omdat ze lid is van GroenLinks, vanaf haar benoeming onder een Joods vergrootglas ligt. Toen ze zich lovend uitte over het mooie van de Gay Pride in Amsterdam en de logische vergelijking trok met de Gay Pride in Tel Aviv omdat de Israëlische badplaats een paradijs is voor homo’s en transgenders, werd ze meteen ter verantwoording geroepen. Niet door een linkse partij als GroenLinks of de SP, de traditionele critici van Israël, maar door een partij die op de uiterst rechtse kant van onze samenleving balanceert: Denk.
Wat de PVV is voor de ontevreden witte Nederlander, is Denk voor de ontevreden moslim. Zo nieuwrechts, dat eeuwig verongelijkte
Wat de PVV is voor de ontevreden witte Nederlander, is Denk voor de ontevreden moslim. Dat maakt beide partijen zo nieuw-rechts, het eeuwig verongelijkte. Het Amsterdamse Denkraadslid Numan Yilmaz was er als de kippen bij om Halsema te bekritiseren om haar positief bedoelde vergelijking tussen de vrijheden in Amsterdam en Tel Aviv. Bijna nog meer dan Mokum ademt Tel Aviv vrijheid. Op het strand, in de stad, op de fi ets, overal voel je vrijheid voor iedereen. De Gay Pride in Tel Aviv staat symbool voor die vrijheid. Ik zou in landen rond Israël niet zo gauw een tweede stad kennen waar een Gay Pride mogelijk is. Maar dat terzijde en daar gaat het Denk ook niet om. De partij had gejuicht als Halsema een vergelijking had gemaakt met Istanboel, maar helaas is een Gay Pride een illusie aan de Bosporus sinds Erdogan de absolute machthebber is in Turkije.
Naast Denk hebben we in de Amsterdamse gemeenteraad zijn eenzame zusje Bij1 van Sylvana Simons. Haar partij wil niet alleen de stedenband tussen Amsterdam en Tel Aviv ter discussie stellen, maar wil ook dat Amsterdam de boycot-Israëlbeweging BDS steunt. En het schijnt dat de lijsttrekker van GroenLinks bij de gemeenteraadsverkiezingen in Amsterdam, huidig wethouder Rutger Groot Wassink ook niet onwelwillend tegenover BDS staat. Halsema heeft zich na al die provocaties niet uit de tent laten lokken. Ze toonde zich een waardig burgermoeder. Als burgemeester is Halsema niet partijgebonden, omdat ze is benoemd en niet gekozen. Politieke benoemingen behoren tot een achterhaald systeem, vooral het geheimzinnige gedoe eromheen, maar een benoeming heeft één voordeel: je staat boven de partijen. De burgemeester van Amsterdam is dan wel van GroenLinks, maar zit er niet als vertegenwoordiger van haar partij. Ze zit er namens en voor alle Amsterdammers, vrouwen en mannen, minderheden en klootzakken. Haar kennende als onafhankelijke geest wijst alles erop dat ze in het spoor van haar geprezen Joodse en niet-Joodse voorgangers een geliefde burgemeester wordt, voor Joden en moslims, GroenLinksers en niet-GroenLinksers.
Abonneer op het NIW
