In het NIW heeft u meer dan eens het verwijt kunnen lezen dat de samenleving bijzonder geïnteresseerd is in het lot van dode Joden, maar minder in dat van levende. Vaak wordt daarmee de aandacht voor de Holocaust bedoeld, tegenover het lot van de Joden in Israël en elders nu. Maar zelden is daarvan een duidelijker voorbeeld te zien dan op dit moment in Frankrijk. Daar staat de Assemblée Nationale, de Tweede Kamer in Parijs, op het punt een wet aan te nemen die een onterecht en op grond van antisemitisme veroordeelde Joodse officier van het Franse leger alsnog zal promoveren. Het enige probleem is dat de ontvanger van die promotie al negentig jaar dood is.
Het gaat natuurlijk om kapitein Alfred Dreyfus, het onderwerp van de gelijknamige affaire. De zaak werd bijna 120 jaar geleden afgesloten met zijn vrijlating en eerherstel. Wellicht kan het Franse parlement zich beter buigen over de explosie van antisemitisch geweld sinds 7 oktober of zelfs president Emmanuel Macron overtuigen af te zien van zijn plan een Palestijnse staat te erkennen (zie pagina 12).
Tombe opgeknapt
Een nog grover voorbeeld van het bovenstaande – meer aandacht voor dode dan voor levende Joden – komt uit Irak. Daar wordt in de hoofdstad Bagdad de graftombe van rabbijn Isaac Gaon gerenoveerd. Tot voor kort was de tombe van de in het jaar 668 overleden rabbijn niet veel meer dan een vuilstortplaats, na decennia van verval. In die jaren van verwaarlozing mocht de Joodse gemeenschap in Irak de tombe van de autoriteiten niet opknappen.
Nu is ‘gemeenschap’ een groot woord voor de enkele tientallen Joden die Irak nog telt. Ooit was zij een van de grootste in het Midden–Oosten, in Bagdad was onder de Ottomanen zelfs 40 procent van de bevolking Joods. Dat veranderde nog voor de stichting van de staat Israël. In de farhud–pogrom werden meer dan honderd Joden vermoord. De rest vertrok na 1948, een gigantische rijkdom en duizenden jaren oude cultuur achterlatend.
Anno 2025 kent Irak een groot aantal jihadistische milities en is geen Jood zijn leven zeker in het land. Ook is er nooit een cent compensatie betaald aan de mogelijk 200 duizend verdreven Joden. Maar in ieder geval mag nu het graf opgeknapt worden van een Jood die al 1350 jaar dood is.
2 reacties
Geldt hetzelfde ook niet maar al te vaak zelfs voor de struikelstenen? Zelden worden deze door de gemeente geheel of gedeeltelijk vergoed. De struikelstenen in de gemeente Kampen bijvoorbeeld werden in 2011, op verzoek van de stichting Struikelstenen Kampen, betaald met donaties van nog levende familieleden.
Ja we zien Dreyfuss juichen in zijn graf en de graftombe van de Iraakse rabijn is ook een glansmoment. En dan niet te vergeten die jaarlijkse herdenkingen voor die 6 miljoen afgeslachte Joden voor steeds opnieuw herstelde herdenkings monumenten, fantastisch! Spanje & Portugal zijn tenminste consequent. Van Inquisitie (1478), Franco tot obsessieve Jodenhaat voor Israel in 2024/25…. daar heb ik dan meer respect voor!