En toch

Een paar maanden geleden, op een zaterdagavond in augustus, liep ik in Tel Aviv mee in een van de indrukwekkende demonstraties tegen de ‘hervormingsplannen’ van Netanyahu en zijn extreemrechtse bondgenoten. Tienduizenden zongen het Hatikva, speeches werden gehouden, de eetmanden kwamen te voorschijn. Het bleef ondanks Netanyahu’s voorstellen nog lang een ontspannen boel rond het centrale plein.

In de zijstraten wachtten de buschauffeurs op kampeerstoeltjes op de demonstranten die ze later die avond terug naar huis zouden rijden. Het zou me niet verbazen dat veel van de latere bezoekers van het vredesfestival erbij waren. Of bewoners van de kibboetsen, vredesactivisten, vrouwen die hulp gaven aan zieken uit Gaza. Israëli’s, niet wetend dat ze over een paar maanden op de meest beestachtige wijze vermoord zouden worden.

Beproeving

En terwijl Netanyahu het land onder hoogspanning bracht, groef Hamas door. Net als de Amerikanen tijdens de Vietnamoorlog in de Mekongdelta had Israël niet door wat er gaande was. Ik heb het gangenstelsel van de Vietcong ooit bezocht. Ziekenhuizen, woningen, scholen en wapens, verdeeld over vele ondergrondse verdiepingen. En wie bovenkomt en het gebied verkent, begrijpt niet hoe de Amerikanen dit gemist kunnen hebben. De rest is geschiedenis.

Terwijl die geschiedenis voor de Amerikanen ophield, beleeft Israël zijn eigen geschiedenis opnieuw. 1400 slachtoffers op een dag, honderden gegijzelden, de zwaarste beproeving sinds de Holocaust. Het handvest van Hamas had afdoende moeten zijn om alert en in uiterste staat van paraatheid te blijven. Maar zelfs Israël werd nonchalant. ‘Nooit meer’ is teruggekeerd, op Israëlische grond. Op grond die veilig had moeten zijn. In een democratie die zijn gelijke niet kent in het Midden-Oosten. Daar is ‘nooit meer’ bewaarheid. 

Niet alleen in Israël is ‘nooit meer’ een holle frase gebleken. Onze straten worden vergiftigd door de haat
tegen Israël

Niet alleen in Israël is ‘nooit meer’ een holle frase gebleken. De straten van Londen, Berlijn, Parijs en Amsterdam, de campussen van universiteiten worden vergiftigd door de haat tegen Israël. Ze worden vergiftigd met antisemitisme, getolereerd en dikwijls gesteund door burgemeesters, politici, ngo’s als Oxfam Novib en Stichting Vluchteling, tot aan wetenschappers van Instituut Clingendael toe. In de straat klinken oproepen tot het kalifaat en de liquidatie van de staat Israël. De plaatsing van struikelstenen wordt uitgesteld, Kristallnachtherdenkingen gaan niet door, terwijl Palestijnse en andere Arabische kanalen op sociale media oproepen tot de strijd in de Europese steden. We staan erbij en kijken ernaar.

Strategie

Ik ben de verbijstering hierover nog nauwelijks te boven. Maar wie Israël, de strijd tegen het islamitisch fascisme, het ‘nooit meer’ lief is, zal uit een ander vaatje moeten tappen. In Nederland en in Europa zal een tegenoffensief moeten komen. Een beweging om de bevooroordeelde media eerder, beter en sterker van repliek te dienen. We zullen ons de redacties moeten ‘invechten’ met kennis, feiten en opinieleiders. Israëlische organisaties en sterke, gezichtsbepalende woordvoerders moeten nieuwe kracht tonen en vooraan in het debat staan. Ze moeten veel beter toegerust worden om deze communicatieslag niet langer te verliezen. 

Er zal een socialemediastrategie moeten komen om met name de jongeren van goede wil te bereiken, als tegenwicht voor haatkanalen als Cestmocro, dat een miljoen volgers trekt. Er zal een public-affairsstrategie moeten komen, gericht op de politiek, om antisemitisme en islamisme te bestrijden. Samen met anderen moeten we wetsvoorstellen maken om waar mogelijk antisemieten uit te kunnen zetten of niet meer toe te laten tot ons land. Organisaties die in andere landen al verboden zijn, moeten ook hier verboden worden. En 4 mei gaat over niets anders meer dan de herdenking van de Holocaust en de wreedheden tegen homo’s, zigeuners en het verzet tegen die fascistische ideologie. 

Onverzettelijk het tegenoffensief inzetten. Ambassades, Israëlische en Joodse organisaties, roep de strategen, de denkers en de doeners bijeen. Het kan nog!

Jacques Monasch is oud-Kamerlid voor de PvdA en gespecialiseerd in internationale betrekkingen