Geen tijd

Tegen het eind van het jaar is er zoveel nieuws dat we wel zes pagina’s varia, drie pagina’s reacties en vier fotopagina’s kunnen vullen. Daarnaast zijn er altijd ‘bijzondere verzoeken’. Een voorbeeldje van zo’n e-mailconversatie:

Beste mevrouw,
Op school hebben wij de opdracht gehad om een interview te houden. Wij hebben het land Israël gekozen en wij hebben vernomen dat u daar veel over weet. Wilt u de (korte) vragenlijst invullen? Alvast bedankt!
Dag, S. en J.

De namen (verstuurd zonder achternaam of om welke school het ging) heb ik vanwege de privacy maar even in S. en J. veranderd. De ‘korte’ vragenlijst vereiste echter wat inspanning. Het aantal woorden dat ik daarvoor mocht gebruiken, ontbrak. Dus:

Dank voor jullie bericht. Helaas ontbreekt me de tijd om dit te doen, maar waarom vragen jullie het CIDI niet de vragen in te vullen? Ze zitten in Den Haag, ik ben de voormalig directeur van die instelling en daar zitten speciaal mensen voor jullie klaar.

Antwoord:
We hebben contact gehad met een meneer en hij verwees ons naar u, omdat u veel weet. Ook hebben we NIW gemaild en die gaven aan dat u ons kon helpen. Jammer, maar we gaan het hiermee doen.

Ach, het zijn studenten, de volgende generatie, nietwaar? Dus toch nog een poging gewaagd (u mag mij nu voor gek verklaren):

Beste S. en J.,
Als jullie een telefonisch interview willen ben ik jullie graag van dienst, maar dit is een vragenlijst, geen interview. Is dat wellicht een optie? Dan kunnen jullie het uitwerken en lees ik het later nog een keer voor jullie na. Hartelijks.

Beste mevrouw,
Bedankt voor uw reactie en meedenken! Voor een telefonisch interview hebben wij helaas geen tijd. De vragenlijst is bedoelt [sic] als schriftelijk interview, maar het geeft niet als u het niet kunt doen.

Ik vroeg me vervolgens toch af om welke opleiding dit ging, dus:

Oké, duidelijk. Kunnen jullie me nog even vertellen aan welke opleiding jullie verbonden zijn?

Daarop kwam geen antwoord, maar dankzij het e-mailadres weet ik nu dat het om een Nederlandse mbo-keten gaat. Mijn bescheiden mening? Ik denk niet dat daar een generatie grote journalisten uit gaat voortkomen. Gelukkig heb ik nog wel de tijd om namens redactie en bestuur u een heel fijne laatste dagen Chanoeka te wensen.