Op deze plek hoort de column van Max van Weezel te staan. Het is dan ook met een lichte vorm van gêne dat ik hem vervang. Max is ziek, vecht voor herstel en heeft wel iets anders aan zijn hoofd dan zijn mening te ventileren.
Max wordt geacht het progressieve geluid in het NIW te laten horen en ook van mij wordt dat verwacht. Wij werkten immers beiden voor het ooit toonaangevende, progressieve weekblad Vrij Nederland. Maar wat is tegenwoordig een progressief geluid? Is er iemand die meer en beter gefundeerd kritiek levert op de rechtse premier Netanyahu dan de als rechts bekendstaande journalist Hans Knoop.
Als Israël in het nieuws is, zoals met de start van de Ronde van Italië, kun je de reacties van zogenaamd progressief Nederland voorspellen. Wat dat betreft lijkt Israël op zanger Gordon, maar dat terzijde. De Ronde van Italië, de Giro, startte in Jeruzalem en verbleef drie dagen in Israël. Ik heb de etappes door Israël voor een reportage in Helden Magazine gereden met Johan van der Velde, driemaal winnaar van het puntenklassement in de Giro. Wij vonden de etappes prachtig, de tijdrit door Jeruzalem lastig en genoten van de etappe door de Negev. Af en toe stopten we in de droge woestijn, bezochten de prachtige omgeving van kibboets Sde Boker, waar David Ben Goerion heeft gewoond, en genoten van het grillige, rotsachtige landschap. En heel eerlijk: grote delen legden we af in de auto.
Ik kan me daarom voorstellen dat de renners minder hebben genoten van de lange etappe van Beër Sjeva naar Eilat dan wij. Ze reden zo’n 180 km over een eindeloos lijkend maanlandschap met alleen een paar kamelen langs de kant, omdat er nu eenmaal bijna niemand woont in de Negev. Omdat de wielerploegen het in Israël om logistieke redenen zonder hun prachtige, van alle gemakken voorziene ploegbussen moesten stellen en de renners zich na afloop soms achter auto’s moesten verkleden, was er na de laatste etappe in Israël terecht enige kritiek. Maar die had voornamelijk een logistieke achtergrond. De wielrenners vonden rijden door Jeruzalem een gebeurtenis die je ze niet meer afneemt.
Jom Ha Voetbal
De Giro in Israël was kortom een meer dan geslaagd feest met een paar organisatorische mankementen. Maar hoe verkoop je dat aan je lezers, na al je kritische noten over het land? Het leek voor sommige volgers bijna een teleurstelling dat de etappes zonder incidenten zijn verlopen, dat bij de tijdrit in Jeruzalem en bij de etappe van Haifa naar Tel Aviv het publiek rijen dik stond. Dus lazen we dat de etappes niet door Palestijns gebied voerden en was er de vraag of er ook Palestijnen langs het parcours stonden. Geen idee. En ik weet dat het nergens op slaat en ik weet ook niet hoe het komt, maar bij de start van de Tour de France in 2015 in Utrecht en de Giro in 2016 in Apeldoorn stonden volgens mij ook nauwelijks tot geen Marokkaanse en/of Turkse Nederlanders langs de kant, voor zover je ze uiterlijk kunt herkennen.
Toen ik Ruud Gullit een keer vroeg waarom Surinamers niet of nauwelijks schaatsen, was zijn antwoord duidelijk: veel te koud. Het is nu eenmaal een feit dat de meeste Mohammeds, Khalids en Fatima’s liever voetballen en kickboksen dan wielrennen of hockeyen. Nog even en het is een teken van progressief denken als je voetbalt of kickbokst. Wat dat betreft sta ik hier op de goede plek, want ik voetbal nog. Ik doe zelfs weer mee aan Jom Ha Voetbal op zondag 24 juni. Max van Weezel kwam daar soms ook, als toeschouwer. Max, ik hoop oprecht dat je er die zondag bent, al is het alleen maar om te tonen dat we progressief zijn.
Abonneer op het NIW
