In de vorige iJew (NIW 36) stuitte ik op de anonieme blog van Nice Jewish Girl, een ongetrouwde (inmiddels) veertigjarige vrouw die uit religieuze overwegingen geen seks voor het huwelijk wilde hebben, maar besloten had het toch maar te doen als de gelegenheid zich voordeed. Ik vroeg me af of er een soortgelijk blog zou zijn van een nice Jewish boy.
Wellicht, maar niet met die naam. Er is wel de Facebookpagina Nice Jewish Guys die gewijd is aan een kalender met dezelfde naam. Normaalgesproken is een kalender gevuld met sexy vrouwen in bikini’s. De variant met naakte hotties bedekt de muren van zowel leger- als brandweerkazernes. Waarschijnlijk is daarom ooit de brandweer in de VS begonnen met een kalender van gebronsde spierbundels gekleed in shorts met een hemdje of gecombineerd met delen van het brandweerpak.
De aardige Joodse jongens voelden zich buitengesloten van deze kalenderwedloop en zijn daarom met een eigen versie gekomen. Toen ik hun Facebookpagina zag, nam ik aan dat drie mensen die zouden liken, om het ironisch gehalte te belonen. Maar nee, het waren er 3578. Op zich nog niet zo heel veel. Verbazender werd het toen ik de posts op de Facebookpagina bekeek. Veel verwijzingen naar artikelen en tv-programma’s waarin de kalender werd besproken en evenveel foto’s van meisjes die samen met de kalender poseerden. Drie meiden dragen een T-Shirt met I love Nice Jewish Guys, maar die zijn volgens mij van de organisatie.
Op het onbekende thefrisky.com wordt de kalender aangeprezen met ‘a mensch for every month’. Maar het zijn niet alleen onbekende media die erover schrijven. Integendeel. De tv-zender die de kalender in een nieuwsprogramma noemde is gelieerd aan de Los Angeles Times. The Huffington Post citeert de bedenker Adam Cohen, die meende dat de tijd daar was dat de aandacht verschoof van de spierbundels naar die aardige Joodse jongens, in elke bar genegeerd, maar lief voor hun moeder en in het bezit van een uitstekende baan. Een goede vangst, als je maar van hun bestaan af zou weten en daar doet de kalender nu iets aan. De ‘modellen’ zijn vrienden van vrienden en een enkele persoon die zich zelf aangemeld heeft. Regelmatig werd een jongen afgewezen vanwege te knap. Bij het artikel in The Huffington Post kunt u alle twaalf non-hunks bewonderen.
Ik vraag me af wat de populariteit van de kalender is. Het doet me denken aan een raadspelletje dat we ooit op een feest van mijn tante speelden met alle aanwezige neven en nichten. Iemand nam iets in gedachte, een object, een persoon, en de anderen moesten vragen stellen tot ze erachter waren wat het was. Na een tijdje werd mijn nicht melig en riep: ‘Ik weet er een! Kattenvoer!’ Iedereen deed alsof we dat niet gehoord hadden. De vragen, ik noem maar wat: ‘Kun je je haar ermee wassen? Is het kosjer met Pesach?’ werden onder andere grappig doordat we wisten dat raden niet nodig was, maar we het toch deden.
Dat is ook wat die kalender grappig maakt: iedereen weet dat ze eigenlijk niet op een kalender horen, maar we doen alsof het wel zo is.
Abonneer op het NIW
