Vandaag zat ik de hele dag in Brussel voor mijn werkzaamheden voor het Rabbinical Center of Europe (RCE). Wat ik daar precies doe? Lokale rabbijnen helpen met problemen waar ze zelf niet uitkomen en waarvan ze hopen dat ik er wel raad mee weet (hetgeen ik ook hoop!). Zo’n dag werkt uitputtend. Na afloop, nu dus, ben ik bekaf en dan ook dankbaar dat de rabbinale archeoloog Leo Smole mijn chauffeur is en ik dit dagboek nu tussen Brussel en Amersfoort kan schrijven, met af en toe een dutje.
Donderdag was een bijzonder hoogtepunt, een pre-chanoekabijeenkomst in de Tweede Kamer. Leest u maar het verslag dat mij werd toegezonden, daags na de viering, door een van de aanwezige participanten:
“Omdat de eerste dag Chanoeka, het Joodse Inwijdingsfeest, dit jaar op 25 december valt en dus de Kamer dan met kerstreces is en veel leden van de Joodse gemeenschap op vakantie zijn, wordt er dit jaar geen chanoekaviering in de Tweede Kamer georganiseerd, maar een pre-chanoekabijeenkomst. Vanuit religieus perspectief heeft dat weinig betekenis, maar vanuit sociaal-maatschappelijk oogpunt meer dan waardevol. Het was een moment van ontmoeting tussen beleidsmakers in Den Haag, leden van de Eerste en Tweede Kamer en een diversiteit aan vertegenwoordigers en prominenten uit de Nederlands-Joodse gemeenschap.
De organisator van deze viering was Chris Stoffer, fractievoorzitter van de SGP, die ook de eerste spreker was. Andere sprekers waren Dilan Yeşilgöz van de VVD, Yanki Jacobs, de landelijk studentenrabbijn, en Frans Timmermans, fractievoorzitter van de gezamenlijke fractie van PvdA en GroenLinks. Nagenoeg alle politieke partijen waren vertegenwoordigd.
Opperrabbijn Binyomin Jacobs en Chanan Hertzberger (voorzitter van het Centraal Joods Overleg-CJO) overhandigden een menora met inscriptie aan de Kamerleden, zodat ook in het Kamergebouw het licht zijn bijdrage kan leveren aan het bestrijden van politieke duisternis.
Het officiële gedeelte werd afgesloten door voorzanger Sacha van Ravenswade, die het lied Maoz Tsoer inzette. De aanwezige gasten en Kamerleden zongen spontaan en luidkeels mee. De eenheid klonk letterlijk als muziek in de oren en de aansluitende receptie duurde aanzienlijk langer dan verwacht.”
Ik hoop dat de zuivere vlammetjes, die alleen geestelijk konden worden ontstoken, licht zullen brengen in tijden die toch wel af en toe (on)redelijk donker lijken. Sjabbat waren we niet thuis, maar in de sjoel van de CIZ, Ziekenhuis Amstelveen. Ieder jaar zijn we daar een van de sjabbatot voor Chanoeka, al jarenlang. De meesten der sjoelgangers zijn oorspronkelijk afkomstig uit de mediene en ken ik hen nog, of hun ouders, van jaren her en dus voelen we ons extra thuis. Het is daar vriendelijk, warm, open. Ieder mag zichzelf zijn en blijven. De CIZ-sjoel voelt als een warm bad, speciaal na een stevige vroege ochtendwandeling van anderhalf uur vanuit de Zuidas naar Amstelveen.
Intussen heb ik wel al heel wat weken geschreven over de bak keihard bevroren ijs die over onze schutting werd gegooid, per ongeluk dus (?), niet wetend dat wij daar toevallig wonen en ook toevallig Joods zijn, toen ze toevallig een groot pak bevroren ijs bij zich hadden. Ik moet en zal dus die kinderen spreken en idem hun ouders. Niet om ze onvriendelijk te bejegenen, niet om ze verbaal van langs te geven, maar om ze juist met naastenliefde en begrip te benaderen. Maar van dat goede en vredige voornemen is in praktijk nog niet veel terechtgekomen. De lichtjes van de menora mogen uitsluitend van een olie zijn die rustig en vredig brandt. Olie die walmt is niet geoorloofd. Als ik de snotaapjes, die mij op keihard bevroren ijs hebben getrakteerd, wil bereiken, dan moet dat vanuit liefde, het moet honderd procent zuiver zijn. Zolang ik nog boosheid in mezelf voel, moet ik het gesprek niet willen aangaan. Dus: wat in het vat zit … Het heeft dus nog een paar weekjes nodig, opdat ik zonder iedere vorm van innerlijke irritatie de aapjes ga toespreken en proberen om met hun ouders in contact te komen.
Chauffeur, rabbinaal archeoloog en vriend Leo maakt me wakker, want we zijn er bijna en hij verwacht dat ik zelf de auto uitstap, naar binnen ga, naar bed om vervolgens morgenvroeg weer uitgeslapen aan te treden voor een volgend avontuur, want u kunt zeggen en denken wat u wilt, rabbijn is geen saai baantje.
