In de kring van menselijke warmte, samengesteld door Peter de Rijk, Uitgeverij In de Knipscheer, € 16,50
Hij plofte op de deurmat zoals alleen de best verpakte pakketjes dat doen. In de kring van menselijke warmte, zo heette het boek dat in de enveloppe met bubbeltjesplastic zat. De ondertitel stond steriel boven aan de kaft: ‘Hommage aan Rogi Wieg’.
Rogi Wieg, Rogi Wieg. Wie met zo’n naam geboren wordt, kan alleen maar in avonturen belanden. Helaas speelden de strapatsen van Wieg zich te vaak af in het donkere deel van zijn brein. Alweer twee jaar geleden overleed hij. Een zelfgekozen dood. Het boekje dat achter mijn voordeur lag was een soort gedenkbundel van collega-dichters, vrienden en uitgevers. Ik zal eerlijk zijn, de meeste gedichten over Wieg konden mij niet bekoren. Maar bij de regels van dichter Nachoem Wijnberg bleven mijn ogen rollen: ‘Ooit schreef hij dat hij mij, als een bootje in de mist gemist had.’
Twee jaar geleden, in de zomer van 2015, vond Rogi zijn uitweg via euthanasie. Rogi Wieg, zoon van Hongaars-Joodse ouders, is voor mij onlosmakelijk verbonden met het NIW. Toen ik een paar jaar geleden langs de redactionele bibliotheek scharrelde, viel mijn oog op een benijdenswaarde titel: Liefde is een zwaar beroep. Benijdenswaardig, omdat dit mijn gedroomde romantitel was. Helaas, Wieg was me te snel af. Het schrijven was een persoonlijke kroniek uit 1997 die Wieg bijhield voor zijn uitgever, De Arbeiderspers. Het boek begint op 12 januari 1997 met: ‘Ik heb een valse start gemaakt.’ Ik was meteen verkocht. In het boek beschrijft hij uitgebreid zijn relatie met G., die toentertijd voor het NIW werkte. Het is een manische achtbaan met extreem grafische seksscènes waarin de vleeswaren je om de oren vliegen, of zoals Wieg het zelf zei: ‘Turks Fruit is er niks bij.’
Wieg was een geboren dichter. Zijn zinnen zweefden boven het papier. In elk antiquariaatje dat ik bezocht, spitte ik door de kasten, op zoek naar bundels en ander werk van mijn literaire ontdekking. Een van mijn favoriete boeken is nog steeds de korte verhalenbundel Souffleurs van de duivel, waarin Lou Cyfer en duiveneieren prachtrollen spelen. Mocht u het tegenkomen in een tweeedehandsboekwinkel: aamschaffen is het advies, zonder na te denken.
Hoe meer ik van Rogi las, hoe meer ik hem wilde spreken. Ik had meer bekende Joodse schrijvers voor het NIW geïnterviewd, dus waarom Wieg niet? Waar hij was, wist ik niet. Hij had al een paar jaar niks meer gepubliceerd.
Maar toen, alsof het zo moest zijn, verscheen een e-mail in de redactie-inbox met als kop: ‘Vroege lof voor Rogi Wiegs Afgekapt dichtwerk’. Wieg leefde, Wieg schreef weer en ik moest hem spreken.
Toch is het er niet van gekomen. Via zijn uitgever kreeg ik te horen dat hij weer in een kliniek zat. Mijn interviewverzoek zou niettemin worden doorgestuurd. Ik hoorde niks. Via via had ik een telefoonnummer van Rogi gekregen. Op een zondagmiddag liet ik het op het scherm van mijn mobieltje verschijnen. Maar de groene belknop drukte ik niet in. Ik durfde niet. Ik durfde niet iemand lastig te vallen die zoveel pijn heeft in zijn hoofd. Iemand die door zulke duistere golven heen zwemt. En nu, nu is hij al twee jaar dood. Rogi Wieg, Rogi Wieg. Wie met zo’n naam geboren wordt, kan alleen maar in avonturen belanden. Gelukkig kunnen wij die nog teruglezen in zijn verhalen en gedichten.
Abonneer op het NIW
