Joden in Nederland worden steeds vaker geconfronteerd met agressieve standpunten over Israël. Vaak ontbreekt het in deze discussie aan goede argumenten van beide kanten. Het e-book Winning the War on Words kan ter inspiratie en informatie dienen om anti-Israël-standpunten het hoofd te bieden.
Auteur: Einat Wilf
Een paar dagen geleden zat mijn christelijk-Libanese collega, die ik twee jaar lang niet had gezien, tegenover me in de lobby van een hotel in Washington DC. Hij zei: „We missen je.” Nu zijn we dikke vrienden, maar ik wist dat hij dit keer niet mij persoonlijk bedoelde. Hij verduidelijkte: „Wij, de Arabieren in het Midden Oosten, missen jullie, jullie Joden.” Ik moest glimlachen om de ironie. Hij legde uit hoe de Arabische wereld nog maar zestig jaar geleden bijna een miljoen Joden had gekend, die werden verbannen en gedwongen hun thuislanden te verlaten, en hoe dat een voorbode bleek te zijn van de dingen die zouden komen. Hij sprak zijn afgrijzen uit over de opkomst van de islamitische barbarij, genocide en de etnische zuivering van christelijke gemeenschappen, die zich overal in de Islamitische Staat uitbreidt. Net als de Joodse gemeenschappen verdwijnen christelijke gemeenschappen van de ene op de andere dag, gemeenschappen van voor de geboorte van de islam en diens verovering van de regio. Hij zei dat hij zich een Arabisch Midden- Oosten zonder minderheden niet kan voorstellen. Hij is bang dat de intolerantie die zich decennia geleden tegen de Joden richtte, zich nu zal richten tegen andere minderheden, van christenen tot alawieten en van sjiieten tot soennitische moslims, die zich niet wensen te houden aan de verwrongen islamitische regels van vroomheid die door de Islamitische Staat worden gesteld. Mijn Arabische collega was moedig genoeg om de simpele waarheid toe te geven die de wereld al keer op keer heeft gezien, maar nooit heeft willen erkennen: het begint met de Joden. Het eindigt nooit met de Joden. In tijden waarin haat, intolerantie en meedogenloosheid aan macht winnen, is men niet tevreden als de Joden uit de maatschappij verwijderd zijn, vroeg of laat is het de beurt aan anderen. Niet alleen eindigt het nooit met de Joden, het gáát ook nooit echt over de Joden. Daarom eindigt het nooit met hen. Jodenhaat gaat over zij die haten – niet over de gehatenen.
Mis
Toen de ‘Joodse kwestie’ in het Europa van de 19e eeuw in zwang raakte, ging dat helemaal niet over de Joodse kwestie, maar veeleer over de ‘Europese kwestie’. Het ging over Europa en wat dat werelddeel wilde zijn. Tragisch genoeg kwam Europa tot haar eigen identiteit – haar ideologieën en loyaliteiten – over de ruggen en uiteindelijk de as van de Joden, waarbij het bijna de gehele Europese beschaving in het proces meesleurde. Als Europa opnieuw wordt beïnvloed door de opkomst van haat en intolerantie tegen Joden – wat voor defi nitie er ook aan gegeven wordt om dat fenomeen te maskeren – is het aan Europa om zich af te vragen wat er mis is met Europa, en niet wat er mis is met de Joden. Europa’s zelfbeeld wordt zowel van binnenuit als van buitenaf bedreigd, en deze keer lijkt het erop dat veel Joden niet van plan zijn om passief toe te kijken hoe Europa de Europese kwestie wenst op te lossen.
Identiteit
In de Arabische wereld is het als het om de ‘Joodse kwestie’ gaat al niet veel anders. Het gaat niet over de Joden, het gaat zelfs niet over Israël of over zionisme, het gaat over Arabische en islamitische identiteit. En, zoals Europa dat al eerder deed, en helaas nog steeds doet, zoekt het naar een eigen identiteit, ideologieën en loyaliteiten – in eerste instantie over de rug van de Joden en nu over de ruggen van andere minderheden. De christenen van het Midden-Oosten geloofden rust en veiligheid te vinden door de kant te kiezen van Arabisch nationalisme en het luidkeels te verdedigen. Ze dachten dat als ze zich zouden scharen achter de Arabische intolerantie tegen de Joden, ze gevrijwaard zouden zijn van het feit dat de overgrote meerderheid van de Arabieren moslim is en dat, volgens de islamitische theologie, christenen, net als Joden, niet gelijk zijn aan moslims en ook niet zo beschouwd kunnen worden.
Ooit
Terwijl de terreur aan terrein wint, uitte mijn collega zijn wens om Joden weer terug te zien in Beiroet, Alexandrië, Bagdad, Damascus, Aleppo, Tripoli en Casablanca, zoals ze daar duizenden jaren waren geweest. Hij geloofde dat als de Joden zouden terugkomen, de minderheden van het Midden-Oosten de handen ineen zouden kunnen slaan om zo een visie van pluralisme en tolerantie te vertegenwoordigen die het tij van intolerantie en meedogenloosheid zou kunnen keren. Ook mijn collega zag de ironie van het feit dat de enige plek in het Midden-Oosten waar christenen niet vandaan hoeven te vluchten, maar waar ze veilig zijn, de Joodse staat Israël is. Ooit, op een dag, zullen Joden misschien terugkeren. Ooit, op een dag, zullen er wellicht weer bruisende Joodse gemeenschappen zijn in het Arabische Midden-Oosten. Ooit, op een dag, zullen de Joden van Europa hun nieuwe uittocht terugdraaien. Misschien zullen deze plekken, ooit, op een dag, havens van vrede, diversiteit en tolerantie zijn waar identiteitskwesties ze niet langer zullen achtervolgen. Tot die dag is er gelukkig de Joodse staat.
Abonneer op het NIW
