Mijn bijzondere vriendin

Het is alweer zeven jaar geleden dat ik voor het eerst in contact kwam met Corinne. Al snel raakten we bevriend. Ze vertelde me vaak verhalen over vroeger en ik vond het altijd fijn om ernaar te luisteren. Op een dag vertelde ze dat zij aan de Diependaalse Drift in Hilversum had gewoond en het huis graag een keer terug zou willen zien. Ik besloot ernaartoe te gaan, gewapend met een fototoestel. Ik trof de eigenaar en vroeg of ik foto’s mocht maken voor een inmiddels 74-jarige vriendin die in het huis gewoond had. Hij liet me binnen en vertelde over de familie Cohen, die naast hem had gewoond en later naar Israël was geëmigreerd.

Door Malika Boumadkar-Boukhriss

Corinne reageerde per e-mail: “Kind, je hebt geen idee wat voor herinneringen de foto’s hebben losgemaakt. Keer op keer kijk ik er weer naar. Moet je weten dat ik mij van die kelder niets meer voor de geest kon halen. Ja, natuurlijk was die er wel, want we hadden centrale verwarming en de thermostaat was links om de hoek aan de muur als je de eetkamer inkwam. Het piepkleine logeerkamertje is nog precies hetzelfde. De garage is erg klein. De eerste auto was een Morris Oxford, die paste er ruimschoots in. Toen kregen we een Chevrolet Bel Air, die ging er maar net in.
De tuin is veel groter dan ik mij herinner. Vanwege het bos achter het huis viel die destijds in het niet. De drie bomen die er nu nog staan kun je geen bos meer noemen. De Cohens herinner ik mij vaag. Wij vertrokken toen al snel naar Bussum. Hij was een norse man. Alleen de dienstmaagd van de overkant ben ik nooit vergeten. Ik heb uren naar de foto’s gekeken. Ik kan er maar met weinig mensen over praten. Bijna iedereen is in het hiernamaals.”

Eén familie
Deze bijzondere vrouw koos ervoor om moslima’s, waaronder mijn moeder, de Nederlandse taal bij te brengen. Drie keer per week, één keer in het buurthuis en twee keer bij haar thuis. Ik kon het niet goed plaatsen. Waarom koos een Joodse vrouw ervoor moslima’s les te geven? Er stonden ook geen verdiensten tegenover. Ik kon de vraag niet voor me houden. “Hoor eens, Malika,” zei ze lichtelijk geïrriteerd, “ik wil deze dames graag de Nederlandse taal leren, dat het moslima’s zijn doet er niet toe. We zijn allemaal één familie.”

Waarom koos een Joodse vrouw ervoor moslima’s les te geven?

Deze vrouw, mijn vriendin, opende mijn ogen en liet me de wereld op een heel andere manier zien. Namelijk, dat men hoort te kijken naar de mens en niet naar zijn of haar religie. Handel te allen tijde recht vanuit je hart. Ik moest en zou iets terugdoen voor deze vrouw die zo liefdevol en geduldig met haar omgeving was. En nu zij er niet meer is houd ik haar graf netjes bij. Dat is wel het minste.
Na haar dood liet ze niet alleen een pijnlijke leegte achter, ook liet ze mij iets heel bijzonders na, namelijk het contact met haar kinderen, die in Israël wonen. Toen Corinne nog leefde had ik geen contact met ze, wel vertelde zij veel over hen en kreeg ik altijd foto’s te zien. Na haar dood kwam haar dochter met man en kinderen bij ons op bezoek. Op bezoek bij een moslimgezin, dat zij helemaal niet kenden. Er was geen angst en er was geen haat. Sterker nog, we voelden ons als één familie, precies zoals Corinne me indertijd antwoordde.
Ik, als moslima, ben er trots op haar als goede vriendin gehad te hebben. We deelden niet alleen lief en leed, ook heb ik veel van haar mogen leren. Het gemis is er nog steeds, maar ook de mooie herinneringen aan fi jne gesprekken en wijze lessen. Ik sluit af met woorden die Corinne vaak gebruikte: everything happens for a reason.

Malika Boumadkar-Boukhriss, van oorsprong Marokkaanse, is raadslidlid in Hilversum voor partij Hart voor Hilversum.