In NIW 11 vertelde correspondent Ankie Rechess over haar jarenlange strijd om erkenning te krijgen voor de slachtoffers van de terroristische actie tijdens de Olympische Spelen in München. Het duurde bijna vijftig jaar tot die erkenning in Tokio kwam, ook voor Ankies vermoorde echtgenoot André Spitzer. Intussen ging het leven voor haar door. Zo rolde ze in het correspondentschap. “Ik heb helemaal geen journalistieke opleiding,” vertelt zij vanuit haar huis in Ramat Hasjaron. “Ik heb kunstgeschiedenis gestudeerd, maar ik woonde in Israël, kwam in contact met Salomon Bouman en zo ben ik de journalistiek ingerold.”
Ze kreeg veel productiewerk voor programma’s als Brandpunt (KRO) en Nova, de voorloper van Nieuwsuur. “Ik heb het vak met vallen en opstaan geleerd. Ik herinner me een uitzending van Sonja Barend. Dat was heel spannend, want rechtstreeks vanuit het King David Hotel in Jeruzalem, toen de Egyptische president Anwar Sadat in 1977 Israël bezocht. Ik zie nog de honderden kabels die door het hele hotel lagen.” Er volgden meer producties voor diverse nieuwsrubrieken op radio en tv. Toen de vaste correspondente voor het NIW, Gabriëlle van Gelderen, terugkeerde naar Nederland en haar post vrijkwam, meldde Rechess zich bij de redactie. De illustere NIW-hoofdredacteur Mau Kopuit, bekend om zijn team van vrouwelijke redacteuren, nam haar aan. “Ik had een bureautje staan tussen de slaapkamers van de kinderen in. Mijn eerste opdracht was een reportage over de aankomst in Israël van de eerste grote groep Ethiopische Joden. Dat was een onvergetelijke ervaring. Ik begeleidde de groep naar Jeruzalem, ze hadden geen enkele kennis van de moderne wereld. Zo moest ik ze uitleggen waarvoor een lichtknopje diende en hoe je het toilet moest doorspoelen.”
Schat aan ervaring
Rechess werkte zo’n vijf jaar voor het NIW. “Maar ik ben niet zozeer een schrijvende journalist. Mijn hart ligt bij radio en tv.” Voor de Vlaamse tv is ze nog steeds de vaste correspondent. Nederlandse omroepen vinden haar vooral wanneer hun eigen verslaggever niet in Israël is en er niet naartoe kan reizen, zoals tijdens de laatste confrontatie tussen Hamas en Israël in het afgelopen voorjaar. Vanwege de inreisbeperkingen als gevolg van de pandemie zagen ook Nederlandse kijkers en luisteraars Ankie vanuit haar huiskamer verslag doen: “Ik heb 25 jaar lang een eigen kantoor gehad, maar nu werk ik vanuit huis. Ik blijf als nieuwsjunkie de journalistiek het mooiste vak van de hele wereld vinden. Je zit overal met je neus bovenop. Ik geniet er nog iedere dag van, hoewel ik al honderd jaar geleden met pensioen had moeten gaan. Maar ik vind het gewoon te leuk en mijn contract wordt steeds weer verlengd.”
In Nederland wordt nog weleens betwijfeld of een Joodse inwoner van Israël objectief verslag kan doen van het Israëlisch-Palestijnse conflict. Rechess is daar resoluut over: “Allereerst: objectieve verslaggeving bestaat niet. Ik stel mezelf die vraag natuurlijk ook. Laat ik het zo zeggen: als ik niet integer verslag zou kunnen doen, zou ik er morgen mee stoppen. Ik heb ook gezien hoe personen als Conny Mus en Ad Bloemendaal keurig hun werk deden, terwijl andere correspondenten van Joodse afkomst juist wilden bewijzen dat ze ‘objectief’ waren door volledig door te schieten naar de andere kant. Joodse reporters die expres gingen meelopen in een demonstratie van de Vrede Nu-beweging, in plaats van er simpelweg verslag van te doen.”
Rechess kan gebruikmaken van een schat aan ervaring en kennis, die bij nieuwe correspondenten in de regio dikwijls ontbreekt: “Kijk, kom je koud uit Nederland terecht in de Gazastrook, dan ben je al snel geneigd om de leugens van Hamas aan te nemen. Ik prik daar inmiddels meteen doorheen.”
Abonneer op het NIW
