Debra Barraud heeft als autodidactisch fotografe al meer dan 12.000 Facebook-likes verzameld met haar pagina Humans of Amsterdam. Op zoek naar de mens achter de foto.
Ze is druk bezig haar studie cultureel maatschappelijke vorming af te ronden. Maar daarnaast gaat Debra Barraud (24) twee tot drie dagen per week de straat op om Amsterdammers te fotograferen voor Humans of Amsterdam. Binnen een halfjaar heeft ze hiermee duizenden volgers over de hele wereld verzameld. In haar thuis- honk, het Joods Studentenhuis, vertelt Debra wat haar beweegt.
Hoe ben je met dit project begonnen?
Ik heb voor mijn studie acht maanden in Tel Aviv gewoond. Ik organiseerde daar dialoogworkshops tussen Palestijnen en Israëli’s, maar ook voor Soedanezen of mensen uit Eritrea, met als doel om een netwerk op te bouwen buiten hun eigen cirkel. Ik was toen al erg bezig met mensen en verhalen. Daar heb ik veel van geleerd, wat ik ook gebruik in mijn werk als fotograaf. Toen ik naar Israël verhuisde, ontdekte ik de website Humans of New York, met portretten van gewone mensen op straat, begeleid door een citaat van die persoon. Later kwam ik erachter dat ook Humans of Tel Aviv bestond, misschien nog leuker, omdat het herkenbaarder is. Op een dag fietste ik langs het strand van Yafo, waar ik woonde, naar Tel Aviv. Daar zag ik een groep islamitische vrouwen zwemmen. Niet in badpak, maar met al hun gewaden aan, met zijn allen het water in. Daar heb ik een foto van genomen. Drie weken later zag ik bijna dezelfde foto op Humans of Tel Aviv. Veel mensen associëren Israël met oorlog of narigheid, maar met zo’n foto kun je de menselijke kant laten zien. Dat wil ik nu ook in Amsterdam doen.
Had je ervaring met fotografie?
Mijn vader is filmmaker, hij maakt vooral documentaires. Van hem heb ik de basisvaardigheden meegekregen. Ik heb zelf ook modellenwerk gedaan, maar ik vind het veel leuker om aan de andere kant van de camera te staan. Fotograferen was altijd al mijn hobby, ik was altijd het meisje met de camera. Alleen nu is dat een professionele. Maar het belangrijkste is niet het technische aspect. Het gaat erom hoe je mensen benadert. Ik heb ook stage gelopen in een asielzoekerscentrum in Arnhem, waar ik ben opgegroeid. Daardoor kan ik misschien mensen makkelijker aanspreken op straat. Ik probeer binnen vijf minuten iets persoonlijks naar boven te halen, en dat is niet altijd makkelijk. Door dit project leer ik heel veel. Ik ben nu zes maanden bezig en ik merk dat mijn portretten steeds interessanter worden, omdat ik steeds meer durf.
Lees het hele artikel in NIW 36
Abonneer op het NIW
