Zeker als de directe slachtoffers van de oorlog je familie en vrienden zijn, is het soms moeilijk om mensen met een tegengesteld standpunt te blijven spreken, je daartoe te blijven verhouden. Als voor jou bij berichtgeving over de oorlog bekende gezichten horen, verandert alles. Dan is geen sprake van een abstracte discussie.
Mensen met een vergelijkbare achtergrond komen op verschillende politieke posities uit. Waarbij de ogenschijnlijke vredesduif soms in oorlogsmodus functioneert en degene die door anderen als havik wordt betiteld ’s nachts wakker ligt van de doden aan beide kanten. Het in beeld brengen van die verschillende kampen is een van de belangrijkste taken van het NIW. Zeker in deze tijden krijg ik telefoontjes en mailtjes over hoe we het als NIW in ons hoofd halen om een bepaalde persoon aan het woord te laten. Zolang ik zowel van linkerzijde als van rechterzijde ‘tot de orde word geroepen’ ben ik redelijk tevreden, waarbij overigens voor mij steeds minder duidelijk is wat ook alweer rechts is en wat links. Intussen komen de meest uiteenlopende mensen in de media aan het woord over ‘Gaza’, geregeld met gebrekkige kennis van zaken. Ik krijg pijn in mijn buik van uitzendingen waarin Israël wordt weggezet als een land dat graag kinderen en vrouwen doodt. Maar ik word ook misselijk van oorlogshitsers op het Amerikaanse Fox News die verklaren dat ‘onze regering zou moeten doen met de Mexicanen wat Netanyahu doet met de Palestijnen’. Juist daarom werd ik deze week zo gelukkig toen ik zangeres Mathilde Santing bij Knevel en Van de Brink hoorde vertellen. Ze was net terug uit Israël en legde op invoelbare wijze uit wat het betekent voor een mens als je een paar keer per dag moet schuilen voor het luchtalarm. Voor een raket die bedoeld is om je te doden. Het is zo belangrijk dat ook niet-Joodse Nederlanders een breder perspectief schetsen, met daarin de sterk onderbelichte Israëlische ervaring. Ik werd er diep door geraakt. Tegelijkertijd ben ik me ervan bewust dat anderen in Nederland in spiegelvorm precies hetzelfde hopen. Het Midden-Oosten conflict is geïmporteerd in de Nederlandse samenleving, of we het willen of niet. Na de uitzending luisterde ik naar een lied van Mathilde Santing en werd ik opnieuw ontroerd toen ze zong: „Beautiful people, you live in the same world as I do. But somehow I never noticed you.”
Abonneer op het NIW
