Was het twee weken geleden the Barbra die frontaal de aanval opende op Donald Trump met haar nieuwe plaat, deze week was het de beurt aan comédienne Sarah Silverman om een rechtse uit te delen aan de Amerikaanse president.
Ik zou elke Jewcy News wel kunnen vullen met bekende Amerikaanse Joden die klaar zijn met de angstpolitiek van de grote blonde leider. Toch was de aanval van Silverman – die met haar hoge piepstem makkelijk een hele kast vol glazen kan vernietigen – geen flauwe. Deze week kreeg ze namelijk een ster op de Hollywood Walk of Fame. Een grotere eer bestaat eigenlijk niet, het is het Californische equivalent van een ridderorde. In de toespraak bij de uitreiking wond ze er geen doekjes om: “In deze beangstigende tijd, waarin antisemitisch geweld met 57 procent is gestegen sinds 2016, realiseer ik me hoe blij ik moet zijn dat ik een ster krijg uitgereikt en hem niet op mijn jas hoef te naaien.” Op de uitspraak volgde een hard lachsalvo met daartussen de nodige ‘oe’s’ en ‘a’s’. Dezelfde avond schoof ze aan bij Real Time with Bill Maher, waar ze de uitspraak herhaalde, met een directe linkse eraan vastgepakt: Het aantal antisemitische misdrijven is enorm gestegen, zei ze, ‘sinds deze douchebag op het pluche zit.’
Sarah Silverman gaat al jaren mee in Hollywood, maar ze is de laatste tijd erg populair door haar serie I love you, America op streamingdienst Hulu. In deze latenightshow behandelt ze grote thema’s die in haar land spelen: van vrouwenrechten tot racisme en politiek. En dat is opmerkelijk omdat ze in het begin van haar carrière bekend stond om haar simplistische poep-en-plasgrappen. In deze show was Trump overigens al eerder de kop-van-jut. Zo interviewde ze ‘Trump’, gespeeld door de Joodse komiek Anthony Atamanuik. Op de vraag of hij überhaupt weleens een – door hem zo gehate – immigrant had ontmoet, antwoordde die: “Ja, mijn vrouw Melania was een immigrant, maar ze wilde ook haar ouders meenemen. Grapje zeker, zei ik toen.”
Maar terug naar de Hollywood Walk of Fame. Na haar opmerking over de ster klonk dus gelach. Daarna bleef het heel even stil. En toen zei Sarah: “Ik weet niet goed of het galgenhumor is, of dat het grappig is omdat het waar is.” Ik wist het evenmin. Humor, dat was het in ieder geval, maar humor met een traan. En dat is jammer, want veel Joods nieuws is de laatste tijd omgeven door tranen. Gelukkig was daar Bob Dylan om de boel op te vrolijken met zijn nieuwe plaat uit de befaamde bootlegserie. Eindelijk, na al die jaren, kwamen zijn alternatieve versies van het album Blood on the Tracks uit, opnames uit 1974 waar even geen politiek werd bedreven en waar niets over Donald Trump te horen is. Alleen het geluid van de politiek der liefde. Dat geeft elke Joodse columnist weer een beetje hoop.
Abonneer op het NIW
