Pro-Israël, zonder excuses

Door Esther Voet en Bart Schut

Met het oog op de steeds eenzijdiger wordende belichting van het Palestijns-Israëlische conflict in de Nederlandse pers, kiest NIW onomwonden de zijde van de Joodse staat. Uiteraard met ruimte voor kritiek, maar absoluut zonder schaamte.

Wie slechts de reguliere Nederlandse dagbladen leest of journaals kijkt, zou kunnen denken dat het Israëlische leger dit weekeinde zonder duidelijke oorzaak of aanleiding de Gazastrook onder vuur heeft genomen. Of dat de IDF dit deed omdat het de ‘vreedzame’ demonstraties over ‘de bezetting van Palestina’ beu is. Of gewoon omdat het kan. Context en chronologie schitteren steeds vaker door afwezigheid wanneer de Nederjournalistiek zich in de strijd tussen Israël en Hamas mengt. Of eigenlijk moet je zeggen: in de strijd tussen Israël en ‘het Palestijnse volk’, want dat de terreurbeweging ieder aspect van ‘het verzet’ vanuit de Strook tegen de Joodse staat strak in handen houdt, is iets dat u steeds minder vaak terugvindt in onze kranten en nieuwsbulletins.

Over de hele linie was dit weekend te lezen dat Israël de grootste bommencampagne tegen Gaza sinds operatie Protective Edge in 2014 uitvoerde. Om erachter te komen waarom Israël dat deed moesten lezers en kijkers veel verder kijken. Dat de grensstreek aan de Israëlische kant al weken in brand staat, dat de inwoners van kibboetsen, dorpen en steden langs de grens hun weekeinde in de schuilkelders doorbrachten, dat Hamas bijna tweehonderd raketten lukraak afschoot in de hoop zoveel mogelijk Joodse burgerslachtoffers te maken – in de meeste gevallen zocht de nieuwsconsument er vergeefs naar.

Kunt u zich een leger voorstellen dat zijn burgerbevolking elke dag door terroristen laat bestoken?

Terughoudendheid
Dat de Israëlische reactie op de eindeloze barrage van vliegers met brandbommen, mortiergranaten en raketten er een was van buitengewone terughoudendheid – ook die informatie bleef de Nederlandse pers u grotendeels schuldig. Kunt u zich een ander leger op aarde voorstellen dat zijn burgerbevolking dag in dag uit laat bestoken door terroristen die gezworen hebben het land te vernietigen en zijn bevolking de zee in te drijven? Als de IDF dat wilde, kon het Gaza in een paar weken tijd veranderen in een smeulende woestenij. In plaats daarvan beantwoordt het land de agressie met een uiterst beperkt aantal luchtaanvallen op de infrastructuur van die terroristen en waarschuwt dan ook nog eens van tevoren, om het aantal (burger-) slachtoffers tot een minimum te beperken.

Natuurlijk is er geen leger, waar dan ook op deze planeet, dat de voortdurende aanvallen op zijn burgerbevolking zou toestaan. Toen de Amerikanen op 11 september 2001 werden getroffen door één terreuraanval – toegegeven, een verwoestende – begonnen zij bijgestaan door bondgenoten als reactie twee oorlogen: één die acht en een half jaar duurde en één waarvan na zeventien jaar het einde nog steeds niet in zicht is. Geschatte aantal dodelijke slachtoffers van de strijd in Irak en Afghanistan: ergens tussen de 250.000 en de 750.000. En dan tellen we het halve dozijn andere landen waar de Amerikanen hun commando’s en drones op af stuurden niet eens mee. O, en sinds 9/11 heeft niet één Amerikaanse burger ook maar een seconde in een schuilkelder hoeven doorbrengen.

In naam van veiligheid
En dan hebben we het nog over een relatief beschaafd land. Wat dacht u van het Russische optreden in Oekraïne, van de Turkse inval in Syrië en de manier waarop de Turken met name de Koerden vermoorden, van hoe Myanmar de Rohingya vervolgt of van hoe de Saoedi’s en hun bondgenoten het straatarme Jemen naar het stenen tijdperk bombarderen? Of van hoe de nationale legers van Iran, Venezuela en Nicaragua nota bene hun eigen bevolking afslachten bij vreedzame protesten? Allen moorden zij er lustig op los in naam van nationale veiligheid, waar Israël – het enige land in dit lugubere rijtje dat wél echt en dagelijks in zijn voortbestaan wordt bedreigd – keer op keer zijn uiterste best doet de verliezen van de vijand en zeker van de burgerbevolking zo laag mogelijk te houden.

Twee, herstel: mogelijk twee Gazanen kwamen dit weekeinde om het leven. Terwijl de moordpartijen in de hierboven genoemde landen dag in dag uit doorgaan. Maar daarover blijft het stil. Wanneer las u voor het laatst in uw krant een bericht uit Afrin, wanneer zag u voor het laatst een reportage uit Sanaa bij Nieuwsuur? No Jews no news, het begint een cliché te worden, maar is daarom nog niet minder waar. De afgelopen jaren werden duizenden, mogelijk tienduizenden Palestijnen afgeslacht. Niet in Israël, maar een land verderop, in Syrië. Heeft u er iets over gehoord, gezien of gelezen? Misschien heeft u goed opgelet en heeft u iets meegekregen over de hongersnood in het Yarmouk-vluchtelingenkamp, maar daar blijft het wel bij. Het gaat de Nederlandse journalistiek in steeds mindere mate om wie het slachtoffer is, maar meer en meer of de dader het juiste profiel heeft. En als dat profiel Joods is, reken er dan maar op dat het groot wordt gebracht – en liefst met zo weinig mogelijk nuance.

No Jews no news, het begint een cliché te worden

De crux
Waarom dit is? Er is een combinatie van factoren in het spel. Ja, er is in sommige gevallen sprake van antizionisme. Maar vaker zal de journalist van nature de zijde van de underdog kiezen, en dat is op dit moment de Palestijn. Wat maakt het dan nog uit dat Israël omringd is door honderden miljoenen Arabieren, Perzen en andere moslims die er slechts op wachten dat de Joodse staat even iets minder op zijn hoede is? En nog vaker is er sprake van anti-Arabisch racisme bij de collega’s. Immers, Israël wordt gezien als een beschaafd, westers land en die Palestijnen, ach… daar kun je nog niet te veel beschaving van verwachten dus zouden de Joden beter moeten weten.

Waarmee we bij de crux van dit epistel aankomen: het NIW zal blijven weigeren aan deze eenzijdigheid en het meten met twee maten mee te werken.

Bij ons leest u de feiten, van beide zijden. En als die feiten slecht uitkomen in het Israëlische verhaal krijgt u ze toch gewoon. U zult bij het NIW weinig vrienden van de huidige regering-Netanyahu vinden, of van het nederzettingenbeleid, of van de eenstaatoplossing. Maar waarin wij ons onderscheiden van de het overgrote deel van de Nederlandse pers is in de grondhouding dat Israël keer op keer zijn bestaansrecht en zijn recht op zelfverdediging moet rechtvaardigen. Als enige land op aarde. En als enige land op aarde wordt van Israël geëist dat het na militaire overwinningen moet toegeven aan de eisen van de vijand.

Israël is en blijft de enige pluriforme, multiculturele en democratische rechtsstaat in het Midden-Oosten. En paradoxaal genoeg het enige land in de regio waar Palestijnen stemrecht hebben. Of waar de LGBT-gemeenschap ieder jaar weer een spectaculaire pride kan organiseren. Waar wetenschap en innovatie het land een voor de regio (en misschien wel de wereld) ongekende bloei hebben gebracht. Waar religieus extremisme bestaat, maar waar de overgrote meerderheid van de bevolking seculier is. Waar vrouwen een positie hebben die uniek is in dat deel in de wereld en waar kunst en cultuur op hoog niveau staan. Waar een onafhankelijke rechterlijke macht bestaat die regelmatig zijn verantwoordelijkheid neemt en de politiek terugfluit.

Wie Israël het recht ontzegt zich te verdedigen, ontzegt de Joden het recht te leven

Bestaansrecht
Maar vooral is Israël een Joodse staat en moet dat ook blijven. Omdat de staat een levensverzekering is voor elke Jood op aarde. Een levensverzekering die hen niet of nauwelijks wordt gegund door haters van rechtse, linkse of islamitische huize. Wie Israël het recht ontzegt zich te verdedigen, ontzegt de Joden het recht te leven. Dat is anno 2018 nog net zo waar als in 1948. Dit is de context waarin wij het Arabisch-Israëlische conflict zien, wij hebben niet de luxe er een andere insteek op na te houden. Daarom verontschuldigen wij ons niet voor onze pro-Israëlische grondhouding. Het zou andere media sieren even eerlijk te zijn over hun anti-Israëlische instelling. Nogmaals, dat betekent niet dat u bij ons vergeefs zult zoeken naar kritiek op de Joodse staat. Integendeel, er is geen ander medium in Nederland dat zo veel heeft gepubliceerd over de corruptieschandalen rond de regering en familie Netanyahu. Waar de ultraorthodoxie in Israël intolerant is tegen seculiere of liberale Joden zullen wij de eersten (en vaak de enigen) zijn om dat aan de kaak te stellen. En wanneer in het conflict met de Palestijnen de IDF uit de bocht vliegt, zullen wij ook dat brengen. Eerlijk en onverbloemd.

Maar wij weigeren te doen alsof Hamas, Hezbollah, Iran en Israël één pot nat zijn. Wij stellen het leger van de Joodse staat niet gelijk aan terroristen of staten die van de export van terreur hun core business hebben gemaakt. Wij geloven niet alles wat de spin doctors in Jeruzalem en Tel Aviv ons voorschotelen, maar wij wéten dat waar de propagandisten in Gaza, Ramallah, Beiroet of Teheran mee aankomen, grotendeels verzonnen, gelogen of overdreven is. Daarin onderscheiden wij ons van het gros van de Nederpers en dat zullen wij ook blijven doen. Zonder excuses.

Dus lees het NIW als u een ander geluid wilt horen. Als u met ons gelooft dat Israël net zo veel bestaansrecht heeft als iedere andere staat op aarde en dat deze staat het recht heeft zich te verdedigen. En wanneer u – met ons – meent dat de woorden van de legendarische Golda Meïr over Het Conflict ook anno 2018 nog de waarde bezitten die zij hadden in de jaren veertig, vijftig, zestig of zeventig: “Er zal vrede komen wanneer de Arabieren net zo veel van hun kinderen houden als dat zij ons haten.”