Annexatie. We hebben het er in het NIW nog nauwelijks over gehad. Het leek zo vreemd, zo ver weg, maar Trumps vredesplan dat geen vredesplan is en de nieuwe Israëlische anticoronanoodregering die geen anticoronanoodregering is, hebben de droom van een Westelijke Jordaanoever onder Joodse soevereiniteit opeens tastbaar dichtbij gebracht. In de wetenschap dat Joe Biden best eens zou kunnen winnen in november – en dan is het feestje voorbij – lijkt de kans groot dat de regering in Jeruzalem nog deze zomer zal proberen de annexatie van alle Joodse nederzettingen op de Westbank door te drukken.
Zei ik ‘droom’? Laat ik u daar dan meteen uit helpen, want ik bedoelde nachtmerrie. Annexatie is de nagel aan de doodskist van het laatste restje vredesproces. Op een Westelijke Jordaanoever waar elk Joods huis een stukje Israël is en elke weg die naar dat huis loopt ook, kan geen levensvatbare Palestijnse staat komen, dus exit tweestatenoplossing. Nu zullen velen daar geen traan om laten, alleen heb ik nog nooit een serieus alternatief gehoord. Anders dan de thuislandisering van de vlekjes Palestijns gebied op de kaart of annexatie van het hele gebied zonder rechten voor de daar wonende Arabieren. De vergelijking met Zuid-Afrika, altijd zo verafschuwd door eenieder die de Joodse staat een warm hart toedraagt, komt dan opeens erg dichtbij. Het a(partheid)-woord hangt in de lucht en het zal steeds moeilijker zijn dat met het andere a(ntisemitisme)-woord te bestrijden.
Dus weg vredesproces, weg bondgenootschap met Arabische staten en mogelijk weg steun van de Europese Unie. Want u denkt misschien dat de EU en Israël op voet van oorlog met elkaar leven, maar niets is minder waar. De Joodse staat heeft Europa economisch ont-zet-tend hard nodig. De EU is met afstand Israëls grootste handelspartner – kunt u zich voorstellen wat economische sancties van Brussel voor de Israëlische burger zouden betekenen?
Annexatie is fout, het is immoreel, het is iets voor de Poetins en de Erdogans van deze wereld
Hypocrisie
“Ja, maar China, Rusland, Marokko en Turkije lijden toch ook niet onder Europese sancties?” Dat klopt – deels – en de obsessie van Europees links met de Joodse staat is een uiting van hypocrisie, maar de belangrijkere vraag is: wil Israël in dat rijtje annexators terechtkomen? Drie dictaturen en een absolute monarchie, wil je daar als ‘enige democratie in het Midden-Oosten’ echt bij horen? Mogen we van de Israëlische regering niet iets meer verwachten dan van die geleid door Poetin, Xi en Erdogan?
En waarom? Waarom moet Israël per se die Westoever annexeren? Vanwege een vaag historisch recht? Sorry, maar geschiedenis geeft geen recht op grond. Juridisch niet en moreel evenmin. Dat is maar goed ook voor Israël, anders zou dat Palestijnse ‘recht op terugkeer’ weleens minstens zoveel geldingskracht kunnen hebben als de op een eindeloos ver verleden gebaseerde Israëlische claim op Judea en Samaria.
Kijk, niemand met een gezond werkend stel hersenen vindt dat de 600.000 Joden in de grote nederzettingenblokken hun huizen uit moeten. Met wat landruil kunnen die zo Israëlisch worden. Weinigen maken zich nog echt druk om Oost-Jeruzalem. En al helemaal niet om de Golan. Maar de binnenstad van Hebron? De Jordaanvallei? Elke heuveltop waar nationalistische en religieuze extremisten ooit een blauw-witte vlag hebben geplaatst? Omdat er tweeduizend jaar geleden misschien een verre voorvader heeft geleefd? Is dat echt een argument om vrede en welvaart op het spel te zetten, zeker als het machtsfundament onder annexatie – de oranje man in het Witte Huis – over één of vijf jaar terug de vergetelheid in gaat waar hij nooit uit had mogen komen?
Israël heeft maar één recht op de Westelijke Jordaanoever: het recht van de sterkste. Might makes right zeggen de Amerikanen. Maar dat is niet zo, anno 2020. Annexatie is fout, het is immoreel, het is iets voor de Poetins en de Erdogans van deze wereld. Die verdedig je niet. Hoe kunnen we dan straks wel de regering-Netanyahu verdedigen, Israël verdedigen, én onszelf in de spiegel blijven aankijken?