“Activisten grijpen Poeriem aan om aandacht te vragen voor een van de Israëlische gijzelaars die nog in handen van Hamas zou zijn”, dat was het bericht dat de NOS in plaats van een vrolijk Poeriem aan Joods Nederland aanbood. Leest u het even rustig en laat de suggestieve leugen/insinuatie tot u doordringen.
Vergelijk dan deze NOS-boodschap met wat de predikant die me had uitgenodigd om in De Westereen een lezing te geven over antisemitisme, mij na afloop liet weten: “Antisemitisme raakt niet alleen het Joodse volk, maar zegt ook iets over de verharding van de samenleving als geheel. Het is een wake-upcall om de handen ineen te slaan en een ander geluid te laten horen. Niet van haat, maar van verbinding.” En die verbinding voelde ik enorm. Los van het gegeven dat ik iets heb met Friesland omdat mijn moeder daar zat ondergedoken, was het duidelijk voelbaar en werd het ook uitgesproken, dat de meer dan honderd toehoorders als één blok achter mij stonden, achter Israël en de Joodse gemeenschap in Nederland. Met deze twee tegenstrijdige gevoelens reed ik vrijdagochtend naar Maastricht. Nog nauwelijks daar aangekomen ontving ik een whatsapp met de foto van een matseiwe, een grafzerk, met daarop een varkentje en de vraag: hoe kwam dat schattige speelgoedvarkentje op de Joodse begraafplaats? Een ongepaste Poeriemgrap?
Poeriem is voorbij. Het was prachtig. We waren in Maastricht in Crowne Plaza waar onder mijn rabbinale toezicht de cateraar Freifeld uit Antwerpen van vrijdag tot en met maandag 53 gasten een geweldig vroom Poeriemweekend verschafte. Sjabbat was inspirerend en Poeriem was een en al simcha.
Maar op Poeriem waren Blouma en ik een paar uur weg om aanwezig te zijn bij de boekpresentatie in Hotel Derlon van het boek van Benoit Wesly dat ook als documentaire op de toten zien was en vanaf vorige week in de bioscoop in Maastricht te zien was. Het boek Wat voorafgaat, wordt vervolgd gaat over de oorlog, over zijn broer die hij nog nooit heeft gezien, maar een gigantische invloed heeft gehad op zijn leven. Bij de boekpresentatie werd Frans Timmermans, een persoonlijke vriend van Benoit, geïnterviewd voordat het eerste exemplaar aan hem werd overhandigd. Voor alle duidelijkheid: Timmermans is een vriend van het Joodse volk en een krachtige bestrijder van antisemitisme, ondanks het feit dat we zijn zusterpartij GroenLinks er niet van kunnen verdenken tekenen van niet-antisemitisme te vertonen (doordenkertje!). Timmermans gaf dan ook een keiharde waarschuwing tegen het antisemitisme, dat hij erkent en herkent binnen de Nederlandse samenleving. We mogen mijns inziens dankbaar zijn dat Timmermans de leider is van Groen Links/PvdA. Maar hij heeft een achterban die, ik zal me netjes uitdrukken, over Joden en over Israël soms wat erg genuanceerd denkt.
Timmermans gaf een keiharde waarschuwing tegen het antisemitisme, dat hij herkent in de Nederlandse samenleving
En ondertussen komen de foto’s binnen van de Poeriemparty’s van mijn kleindochter en haar man, mijn schoonkleinzoon (heet dat zo?) uit Lelystad, mijn dochter en schoonzoon uit Almere en van mijn zoon en schoondochter van Chabad on Campus in de Zuidas. Als ik een optelsom maak van studenten, jonge echtparen en gewone mensen die de feestjes hebben bijgewoond van ons en onze nazaten dan zijn Blouma en ik trots dankbaar voor onze (in)directe bijdrage aan Joods Nederland. Vele, vele honderden hebben via ons Poeriem mogen vieren, zelfs in afgelegen plaatsen als Lelystad. En het aantal misjloach manot-pakketjes liep in de honderden.
Ik had mijn hoofd op Poeriem leeggemaakt en concentreerde me volledig op simcha. En dat was gelukt. Maar na Poeriem kwam de klad erin. Eerst zijn we gaan kijken naar deel 3 van de EO-documentaire De Joodse Raad. Maakt Joods Nederland dezelfde fout als toentertijd? Ontkennen we de realiteit? Na dat gekeken te hebben, las ik dat Lenny Kuhr bij haar optreden vandaag door een stel pro-Palestinamalloten werd uitgescholden. De hotelgasten uit Londen en Manchester gaven aan dat het antisemitisme in Engeland hoogtij viert. Velen treffen voorbereidingen om naar Israël te verhuizen. De koffers staan al klaar, de benodigde papieren zijn geregeld, het huis staat te koop. In Nederland heb ik het concreet nog niet zo gezien, maar met de gedachte wordt al wel gespeeld …
Ik ben gaan slapen met een depressieve dip. Waar gaan we met z’n allen naartoe? Is het toch tijd geworden om naar Israël te verhuizen? Maar ik heb hier toch een opdracht, een rabbinale taak? En dus heb ik een bevriende journalist opgebeld en hem mijn dilemma voorgelegd. Hij is van mening dat ik te zwart kijk. Hij vermoedt dat de anti-Israël- en anti-Joodse stemming wel weer zal overwaaien en dat ik dagelijks iets langer moet gaan snelwandelen om mijn depressieve gedachten te bestrijden.
En dus gaan we dadelijk de koffers wel pakken, maar voorlopig uitsluitend om naar Amersfoort te reizen
Maar wel moet ik volgens mijn vriend de journalist blijven waarschuwen en vooral niet doen alsof er niets aan de hand is! En dus gaan we dadelijk de koffers wel pakken, maar voorlopig uitsluitend om naar Amersfoort te reizen, want maandagmiddag moet ik bij Family7 zijn voor een tv-opname over de discussie in Israël over orthodoxe Joden in het leger. En mocht u woensdagavond in Zeeland zijn, dan zie ik u graag in Oostdijk bij een bijeenkomst van de SGP waar ik mag spreken over de vraag: ‘Hebben Joden recht op Israël?’
Maar intussen zit ik nog wel met die Poeriemkater. Overigens, en nu richt ik me even uitsluitend tot mijn niet-Joodse dagboekaniers: ook tijdens de presentatie van het Weslyboek werd duidelijk uitgesproken dat het begint tegen Joden, maar uiteindelijk de totale samenleving zal doen bezwijken. Dus hopelijk wordt de zorgelijke situatie bemerkt, voordat het te laat is …. Of is het al te laat, vroeg ik me voor mijn snelwandeling af?
