Danny Pinto was actief binnen BLEW, het adviesorgaan ter bescherming van de Joodse gemeenschap in Nederland, heeft een passie voor politiek en ging anderhalf jaar geleden op alia.
Breaking news! Egypte neemt een rigoureuze beslissing, de Hamas smokkeltunnels vanuit Gaza richting Sinaï, Egyptisch grondgebied, worden onder water gezet, met alle ecologische en economische gevolgen van dien.
Door Danny Pinto
Tevens voert de Egyptische luchtmacht aanvallen uit op militanten in de Peninsula en vele doden volgen. Talkshows Pauw en DWDD vragen direct een Nederlandse imam met Marokkaanse wortels om een reactie. De imam wordt scherp aan de tand gevoeld, het lijkt alsof hij zich moet verantwoorden, met op de achtergrond op groot scherm beelden van verwoeste landbouwgrond, huilende kinderen en niet te vergeten de toevallige knuffels naast verwoeste huizen. De imam vecht voor wat hij waard is, maar de kijker is boos en kan het aangedane kwaad van de agressor niet naast zich neerleggen. U begrijpt het al, dit scenario speelt zich uitsluitend af als het om Israël gaat. Het kan de meeste Nederlanders niks schelen wat er zich in de Sinaï afspeelt tenzij een bij Corendon geboekte snorkelvakantie afgezegd moet worden. Ook is er geen enkele imam die zijn vingers aan zo een onderwerp wilt branden. Waarom zou hij? Bovendien is hij Nederlands staatsburger dus waarom de regering van Egypte verdedigen?
Voor de Joodse gemeenschap is het tegendeel waar. Nederlandse Joden hebben een begrijpelijk plichtsgevoel voor Israël, maar dat betekent niet dat het ongetraind en ongecoördineerd bijwonen van een Pauw-uitzending altijd verstandig is. De actieve leden van de gemeenschap wonen dan wel niet in Israël, maar houden van het land, steunen het financieel en willen het in de media verdedigen.
Iedere Nederlander heeft er een mening over, terwijl het conflict nauwelijks noemenswaardig is als je kijkt naar de omvang.
Er zijn twee onderwerpen, Israël en antisemitisme, Joodse Nederlanders halen dit, ondanks de goede bedoelingen, voortdurend door elkaar in ingezonden brieven, bij talkshows, in radio-interviews en ga zo maar door. Het voedt de obsessie van het Israëlisch-Palestijnse conflict in de Nederlandse media. Iedere Nederlander heeft er een mening over, terwijl het conflict nauwelijks noemenswaardig is als je kijkt naar de omvang. Neem als voorbeeld een jarenlange oorlog in Zuid-Soedan, daar zijn vele malen meer slachtoffers en gruwelijkheden, maar niemand die zich er actief mee bezighoudt. De legitieme vraag is daarom: is Israël wel gebaat bij deze steun vanuit de diaspora?
Aan de andere kant is er in Nederland sprake van sterk toenemend antisemitisme en de bestrijding hiervan moet de hoogste prioriteit hebben. Het opkomen tegen antisemitisme is een plicht, het opkomen voor Israël is een keuze. De twee lopen vaak in elkaar over, des te lastiger is het om het juiste te verkondigen.
Samengeknepen billen
Er zou maar één organisatie namens de hele Joodse gemeenschap moeten kunnen spreken en dat is het Centraal Joods Overleg. Dat moet coördineren wat er gecommuniceerd gaat worden en welk onderwerp belangrijk genoeg is om aandacht aan te besteden. Door goed getrainde woordvoerders, waar we niet met samengeknepen billen naar hoeven te kijken.
Het recente droevige incident bij restaurant Rimon is een goed voorbeeld van hoe het CJO in de ogen van de media niet de enige woordvoerder is. Op Twitter was vooral Federatief Joods Nederland actief over het incident. FJN heeft geen leden, geen duidelijke aanhang, maar laat tenminste wel wat van zich horen. Het is bewonderenswaardig hoe actief FJN is op Twitter en tegelijkertijd droevig dat zelfs De Telegraaf de tweets publiceerde en de gemeenschap in de ogen van de lezer ‘doodsbang’ was. De bange Jood hoeft niet gespeeld te worden om de steun van de overheid te krijgen, de gemeenschap moet beveiligd worden, omdat er een reële dreiging is. Hoor je ooit Israëlische leiders in de media verkondigen dat Israëli’s doodsbang zijn voor Hamas? Nooit, maar ze zijn wel voorbereid en reëel over de dreiging.
De volgende aanslag in Europa en het oplaaien van geweld in Israël is slechts een kwestie van tijd. De beelden met verwoeste huizen met knuffels zijn klaar om gefilmd te worden en de uitnodigingen van Pauw en DWDD liggen ook al klaar. Laten we erkennen dat het een kunst is om sterk over te komen in de media en dat er genoeg talent in de gemeenschap is om dat voor elkaar te krijgen. Nu de organisatie nog en die verantwoordelijkheid ligt bij het CJO.
Abonneer op het NIW
