Verandering

Van de week werd ik op straat aangesproken door een lange, aantrekkelijke jongen met grote bruine ogen. Of hij iets mocht vragen. Nu was het deadlinedag en zeg ik normaal ‘liever niet’, maar ditmaal antwoordde ik, vraag me niet waarom, ‘als het snel kan’.

“Hoe staat u tegenover homoseksualiteit?” “Dat moet ieder voor zich weten, geen enkele moeite mee.”

“Hebben mensen in uw omgeving weleens iets negatiefs meegemaakt als het om homoseksualiteit gaat?” Ik moest even diep nadenken, en zei toen: “Ik weet dat mijn ouders toen ik baby was een vriend hadden die later homoseksueel bleek te zijn. Daar voelden ze zich toen ongemakkelijk bij, vooral omdat die vriend er niet voor was uitgekomen, maar dat is inmiddels 55 jaar geleden. Er is veel veranderd, gelukkig,” antwoordde ik de jongen, die bleek donateurs te willen werven voor een of andere stichting.

Terwijl ik doorliep, realiseerde ik me hoeveel er in dat opzicht in een halve eeuw is veranderd. Het deed me denken aan een artikel dat deze week langskwam in de Israëlische pers, met de kop: ‘Is er beweging in Arabisch-Israëlische normalisatie?’ Een hooggeplaatste regeringsfunctionaris uit de Verenigde Arabische Emiraten (VAE) stelde dat ‘het boycotten van Israël een fout was’. Twintig jaar geleden was het nog ondenkbaar dat het Israëlische volkslied op het Arabisch schiereiland zou worden gespeeld. Inmiddels is het met al die winnende Israëlische sporters geen uitzondering meer. Uit een onderzoek van het Israëlische ministerie van Buitenlandse Zaken zou blijken dat anno 2019 42 procent van de bevolking van de VAE voor normalisering van de betrekkingen zou zijn. Nog geen meerderheid, maar toch.

Afgelopen week werden Israëli’s uitgenodigd voor een congres in Bahrein. Hoewel het parlement van het golfstaatje officieel bezwaar maakte, sprak Anya Eldan, de vrouwelijke onderdirecteur van Israëls Innovatieautoriteit er toch. Steeds minder vaak horen we Arabische landen zeggen dat ze niets met Israël te maken willen hebben vanwege ‘de Palestijnse kwestie’. Er schijnen al langer plannen te liggen voor een bezoek van Netanyahu aan Marokko. Hij bezocht Oman al en diverse Afrikaanse landen waarmee de banden werden versterkt.

Oké, de normalisering tussen Israël en de Arabische landen buiten Egypte en Jordanië heeft langer nodig dan 55 jaar, maar dat de anti-Israëlhouding in de Arabische wereld aan het schuiven is, is duidelijk. Er is veel aan het veranderen, gelukkig.