Europa is anti-Israël! De EU is een antisemitische conspiratie met als belangrijkste doelstelling de ondersteuning van Palestijnse terroristen en het effenen van de weg voor de wereldheerschappij van de islam. In feite wordt Europa al door de islam gedomineerd met als gevolg dat de Joden in angst leven en een nieuwe holocaust dreigt. Ziehier het beeld dat de modale Israëli heeft van de Oude Wereld. Een beeld dat dagelijks wordt bevestigd door het grootste deel van de Israëlische nieuwsmedia. Israël staat op gespannen voet met de EU maar de vraag is of de algemene aversie die men in Israël tegen Brussel heeft wel gestoeld is op objectieve feiten of dat beeldvorming, zoals zo vaak, het wint van de werkelijkheid. Een rustige analyse van de feiten leidt in dit geval tot conclusies die haaks staan op de beeldvorming. Sterker: Israël heeft objectief alle reden de relaties met de EU te waarderen en te koesteren.
In 1995 sloot Israël als eerste land in de regio een associatieverdrag met de EU dat in het jaar 2000 door alle lidstaten werd geratificeerd. Een dergelijk verdrag is geen recht maar een gunst en werd Israël toegestaan als waardering voor het sluiten van de Oslo-akkoorden in 1993. Door dit verdrag kon Israël profiteren van dezelfde economische en handelsvoorwaarden die ook gelden voor de lidstaten van de EU. De EU is het afgelopen decennium de belangrijkste handelspartner van Israël geweest. Een van de redenen waarom de Israëlische economie jaarlijks spectaculair kon groeien betrof het feit dat de Joodse staat zonder invoerbeperkingen alle producten vrijelijk op de Europese markt kon brengen. Indien op die producten invoerheffing had moeten worden betaald, zou de Israëlische economie er waarlijk minder florissant voor hebben gestaan.
Het associatieverdrag gelast Israël en de bijna dertig lidstaten om de relaties door het sluiten van bilaterale samenwerkingsverbanden op allerlei gebied uit te breiden en te intensiveren. Die paragraaf heeft ertoe geleid dat Israël de relaties met vrijwel alle lidstaten heeft opgewaardeerd en in tal van projecten met lidstaten samenwerkt. Maar ook los van het verdrag met die vermaledijde EU heeft Israël meer reden om Europa te koesteren dan te minachten. Om maar enkele banale feiten te noemen: de Israëlische voetbalbond is als niet-Europese organisatie lid van de UEFA met als gevolg dat Israëlische clubs in de Europese competitie spelen. Formeel zou Israël moeten uitkomen in de Aziatische competitie, maar vanwege de Arabische boycot van de Joodse staat heeft het onderdak in Europa gevonden. De Israëlische televisie maakt deel uit van het samenwerkingsverband van Europese zenders met als gevolg dat Israël jaarlijks meedoet aan bijvoorbeeld het Eurovisie songfestival. Akkoord, er valt goed te leven zonder deelname aan dit evenement, maar het illustreert dat de weerzin van de modale Israëli tegen de EU in feite op fictie berust.
Nu zal men mij tegenwerpen dat de EU ook een politieke macht vertegenwoordigt en dat het beleid vanuit Brussel allesbehalve pro-Israël is. Kalme en onbevooroordeelde toetsing van het EU-beleid jegens Israël levert echter ook hier een feitelijk beeld op dat in geen enkel opzicht overeen komt met de Israëlische perceptie. Evenals de VS, de Russische Federatie, VN en alle overige staten ter wereld steunt de EU de tweestatenoplossing. Als zodanig veroordeelt Brussel de bouw of uitbreiding van Israëlische nederzettingen in het gebied waar de Palestijnse staat moet verrijzen. Die visie en het beleid van de EU verschilt geen millimeter van dat van de rest van de wereld. Op basis van het associatieverdrag mag de EU aan Israël eisen stellen. Artikel 2 van dat verdrag bepaalt dat Israël de mensenrechten en democratische rechtsstaat dient te respecteren en bij in gebreke blijven hiervan het verdrag door Brussel eenzijdig kan worden opgezegd. Israel- bashers en tal van ngo’s in Europa (maar ook in Israël zelf!) hebben de afgelopen jaren bij herhaling op daden van de EU tegen Israël aangedrongen, omdat de Joodse staat naar hun oordeel stelselmatig Artikel 2 zou schenden (een feit dat door mij wordt betwist!). Noch de lidstaten individueel, noch de EU hebben echter aan die oproepen gevolg gegeven. De EU heeft verzoeken tot opschorting van het verdrag of het afkondigen van sancties juist immer verworpen. Die houding zou dus op het busstation in Tel Aviv of de markt in Jeruzalem eerder lof dan kritiek verdienen.
Binnen de lidstaten zijn Israël-bashers actief en het is de berichtgeving over hun acties die in Israël het onterechte beeld hebben doen ontstaan dat ‘Europa’ anti-Israël is. De werkelijkheid is echter een geheel andere. Besluiten worden genomen door de raad van ministers van alle lidstaten en elk land beschikt over een vetorecht. Het is vooralsnog ondenkbaar dat bijvoorbeeld Angela Merkel voor sancties tegen Israël zou stemmen. De EU is voor Israël economisch van immens belang. Het is betreurenswaardig dat de beeldvorming over Europa wordt gekleurd door een handjevol malloten die ergens voor een supermarkt in Lyon of Heerhugowaard bezoekers opwekken geen Israëlische producten te kopen. Diep in hun hart weten trouwens zeer veel Israëli’s ook wel beter. Niets wordt in het Joodse land meer begeerd dan het verkrijgen van het EU-paspoort. De exodus van Israëli’s die Ramat Gan en Holon verruilen voor Berlijn of Düsseldorf lijkt bijkans onstuitbaar. Zo antisemitisch en anti-Israël kan de Oude Wereld dan toch niet zijn. De EU is belangrijk voor Europa, maar misschien nog wel belangrijker voor Israël.
Abonneer op het NIW
