Gelukkig. Het bleef droog, afgelopen zondag, tijdens de Nationale Holocaustherdenking.
Een bescheiden stoet, met grote namen – dat dan weer wel – begaf zich van de Stopera naar het Wertheimpark in Amsterdam. Even vreesde ik dat er dramatisch weinig aanwezigen zouden zijn. Gelukkig bleken veel mensen zich alsnog aan te sluiten bij de stille stoet. En toch… toen Jaap Meijers onderstaande brief stuurde, kon ik het niet anders dan zeer met hem eens zijn:
“Afgelopen zondag vond de jaarlijkse Auschwitzherdenking van de moord op 102.000 Nederlandse Joden en 500 Sinti en Roma plaats. Onze opa’s, oma’s, vaders, moeders, broers, zusters, neven en nichten. Een herdenking die lang van tevoren was aangekondigd. Naar schatting duizend mensen waren aanwezig, onder wie enkele honderden Joden. Waar was de overige Joodse gemeenschap? Waarom waren daar geen 10.000 Joden? Dit is ónze herdenking. De oorlog is een onuitwisbaar onderdeel van óns leven. Niet alleen van de oude generatie, maar ook van de tweede en derde? Onze gemeenschap klopt, niet tevergeefs, regelmatig aan bij overheden. Denk maar eens aan beveiliging, het Holocaustmuseum, de nieuwe namenwand, de Joodse scholen, et cetera. Onze zieke burgemeester, de premier en vicepremier waren er wel. Met indringende speeches. Ook de televisie zond deze herdenking uit. Blijkbaar en terecht is dit dé herdenking.
Maar waar was de Amsterdams-Joodse gemeenschap? Was het te koud, te nat, te vroeg? Was er voetbal, tennis of waren ze allemaal bij de slecht geplande Jewish Discovery Day?
Mijn welgemeende excuses aan allen die wel aanwezig waren. Deze cri du coeur is uiteraard niet voor hen bestemd. Bedenk: zonder geschiedenis is er geen toekomst. Wij realiseren ons als geen ander hoe waar dat is.”
Op mijn Facebookpagina las ik een aantal negatieve reacties. De een was vertrokken vanwege onze Jobo’s en de ambassadeurs, die zo vooraan hadden gezeten, geen oog hebbend voor het feit dat overlevenden van de kampen, begeleid door hoogwaardigheidsbekleders, eerste rij zaten. Een ander vond het een schande dat de koning er niet was. Het is ook nooit goed. Niet-Joden zijn zich anno 2017 meer bewust van deze bijzondere herdenking dan veel Joden die er hun bed niet voor uit wensten te komen. Is het wellicht tijd om als bruller langs de kantlijn te stoppen met de kritiek en zélf verantwoordelijkheid te nemen? Al is het maar om gewoon acte de présence te geven?
