Ook voor Judith Cohn was 7 oktober een dramatische dag. Terwijl in Nederland de nieuwsberichten langzaam doorsijpelden, werd haar 26-jarige in Israël wonende zoon David al meteen opgeroepen voor het leger. Zij herinnert zich zijn eerste appje, vroeg in de ochtend: ‘Ik ben oké’: “Waarom, vroegen wij ons af. Totdat we het nieuws hoorden: de rakettenregen op Tel Aviv, de gebeurtenissen in de kibboetsen en op het Novafestival. David zat om drie uur ’s middags al in de bus naar zijn eenheid. Daarna moest hij zijn telefoon inleveren, zo werkt dat.”
David maakte op zijn achttiende alia en vervulde er zijn dienstplicht. Dochter Naomi, nu 28, vertrok ook op haar achttiende naar Israël. Judith: “Ze is daarna voor haar opleiding nog wel teruggekomen naar Nederland, maar is vorig jaar opnieuw en nu definitief naar Israël vertrokken. Sommige vrienden vroegen mij na 7 oktober: ‘Waarom haal je haar niet terug naar Nederland?’ Wij hebben haar dat niet gevraagd en een vrouw van 28 krijg je niet terug als ze niet wil. Ze zei zelfs: ‘7 oktober heeft mijn keuze alleen maar versterkt,’ en dat begrijp ik. Voor ons was het fijn dat ze dichtbij David was.
‘Iedereen was in shock, terwijl in Nederland het leven doordraaide’
Een achternichtje werd op het Novafestival vermoord. Een achterneef, de inmiddels vrijgelaten Ofir Engel, werd ontvoerd. Judith vloog half november voor vijf weken naar Israël. “Iedereen was in shock, terwijl in Nederland de wereld doordraaide. Je zit in een heel andere bubbel. Ik moet wel zeggen dat ik veel begrip op mijn werk kreeg. Ik ben interim-manager in de zorg en werk nu veel in oudereninstellingen. Ik kreeg voldoende ruimte om te doen wat nodig was, omdat ik goed online kon meedraaien.” Dat online werken was ook voor Judiths man een oplossing: “Hij kan op afstand gewoon doorgaan met zijn werk.”
Meteen na aankomst merkte ze op hoe alles in het land veranderd was: “Het aantal vluchten was drastisch verminderd, dus het was op Ben Goerion absoluut niet druk. In de gang naar de paspoortcontrole hingen aan beide kanten de foto’s van alle gijzelaars met de oproep ‘Bring them home’, indrukwekkend en afschuwelijk om te zien. Bij de paspoortcontrole was het rustig, normaal staan daar lange rijen. Overal hingen borden waar de schuilkelders te vinden waren.”
Iets doen
Als bestuurslid van WIZO nam Minco meteen contact op met de voorzitster van die organisatie in Israël. “Ik heb gezegd: ‘Ik ben niet iemand om buiten op het veld te werken, maar laat me alsjeblieft iets doen.’ Zo ben ik met mijn dochter gaan helpen bij het sorteren van enorme ladingen kinderkleding die geschonken waren door een Israëlisch bedrijf voor de overlevenden in de kibboetsen.” Judith hield haar WIZO-collega’s in Nederland via een nieuwsbrief op de hoogte van haar ervaringen. Het viel haar op dat ook veel links georiënteerde mensen die ze die eerste weken sprak, de volledige vernietiging van Hamas ondersteunden, hoewel zij de regering-Netanyahu verafschuwden.
Begin februari vertrokken Judith en haar man opnieuw naar Israël. “Ik was even in Nederland, maar wilde eigenlijk zo snel mogelijk terug. Dit is de plek waar we nu moeten zijn. We zijn niet hier om de kinderen op de lip te zitten. We verblijven gewoon in een appartement van vrienden in de buurt waar de kinderen wonen. David heeft kamergenoten die wil je niet met ons opzadelen. We zijn er gewoon voor de kinderen als ze je nodig hebben.”
De Minco’s zitten dagelijks in spanning: “Je weet niet wat er gaat gebeuren. We hadden op een goed moment drie weken lang niets van hem gehoord, tot we een Facetimeoproep van een onbekend nummer kregen. Toen we die opnamen, bleek het David te zijn. Dan ben je zo blij dat je even contact hebt, wat dat betreft zijn de elektronische ontwikkelingen een zegen.”
Persoonlijke strijd
Judith: “Je merkt dat dit zoveel groter is dan de andere oorlogen die een paar dagen duurden. Maar het valt op dat nu de oorlog lang doorgaat, de dagelijkse gang van zaken beetje bij beetje terugkeert. Helaas, ook dit went. Vooral de eerste tijd hing er een soort deken over Tel Aviv, dat wordt nu minder. Iedereen heeft zijn eigen verhaal. Iedereen kent slachtoffers die ontvoerd of vermoord zijn. Ons familielid Ofir Engel hoorde bij een van de laatste gijzelaars die voorlopig zijn vrijgelaten door Hamas. Ruim een week later waren wij aanwezig bij de jaarlijkse herdenking van de oom van Ofir, die 27 jaar geleden omkwam. Het was fijn de familie nu opgelucht te zien en te omhelzen. Hun persoonlijke strijd is voorbij, maar ze zullen verder meestrijden om aandacht te blijven houden om de andere gijzelaars vrij te krijgen.”
‘Ben je bang? Vertrek dan. Zo niet, steek dan je handen uit de mouwen’
Die aandacht blijft, met demonstraties en de bekende lege sjabbattafel op het plein. De tafel is nu in tweeën gesplitst: het ene deel is een vrolijke, witte tafel voor de vrijgelaten gijzelaars, het andere een grauwe, zanderige tafel met posters van wie er nog vastzitten. En opvallend is dat je hier vragen krijgt of het nu in Nederland voor Joden veilig is. Weet je, het grote verschil met Nederland is dat je hier gezamenlijk rouwt. En je kunt hier alles zeggen, iedereen weet waar je over praat, je hoeft niet op je woorden te letten.”
Economie
Eind februari komt haar zoon voorlopig weer thuis: “Hij werkt bij een beginnend bedrijf. Hoe het in de toekomst met Israël economisch gaat, met zoveel mensen in het leger, is ongewis. Vooral kleine zelfstandigen hebben het erg moeilijk. De sportschool waar mijn dochter werkt, wordt gerund door twee broers. Een van hen zat in het leger, de andere broer kon het niet meer bolwerken, nu doen ze het weer samen. Ik ken een groot organisatie-adviesbureau waar de helft van de medewerkers is opgeroepen voor de IDF. Dat bureau kan nu gewoon niet functioneren. Ik denk dat die economische klap echt nog wel gaat komen.”
Hoe gaat het nu met haar zoon en dochter? “David vertelt niet veel, zo is hij. Hij kijkt moe uit zijn ogen, maar is rustig en opgewekt zoals altijd. Naomi heeft na de eerste weken haar draai weer gevonden. De eerste tijd bracht ze door bij vrienden in Netanya om niet alleen thuis te zitten, maar inmiddels is ze terug in Tel Aviv en aan het werk. Je hebt hier twee opties. Ben je bang? Vertrek dan, omdat je anderen alleen maar in de weg loopt. Zo niet, steek dan je handen uit de mouwen. Die houding hebben veel WIZO-vrijwilligers. Uit alle werelddelen zijn ze hier naartoe gekomen om iets te doen, al is het maar iets op de achtergrond.”
De tijden veranderen. Deze week liep Judith Minco voor het eerst weer eens de hele boulevard van Tel Aviv af. “Dat was een paar weken geleden niet mogelijk, omdat er toen nog te vaak luchtalarm was. Ik voelde me bijna beschaamd een restaurant in te gaan, terwijl al die soldaten moesten vechten. Maar nu realiseer ik me dat die restaurants onze klandizie nodig hebben. En David had twee choepot op zijn basis. Uitgerekend nu trouwen? Dat vraag je je dan af. Maar hij antwoordde: ‘Mam, als dat niet meer gebeurt, hebben ze ons er alsnog onder. Juist met het vieren van die choepot weet ik waarom ik in het leger zit’.”
Eén reactie
Het Jodendom heeft de Grieken/Romeinen, Spaanse/Portugeese Inquisitie overleefd, de oost Europeese pogroms, de Holocaust, de Arabische moordpartijen & verdrijvingen. Israel heeft Britse brute colonisatie, Arabische vernietigings oorlogen , palestijnse terreur & Intifada’s doorstaan en zal ook dit kwaadaardige Hamas virus vernietigen…..en wie weet wat er dan komt aangevlogen via de Hezbollah, PLO & Iran vernietigings droom. Nee, het Jodendom & Israel weigeren mee te werken aan hun totale vernietiging…..ondanks de actieve tegenwerking van haar westerse hypocriete “vrienden” die er ALLES aan zullen doen (altijd op de achtergrond) om Israel de handen te binden. ….via resoluties, rechtzaken, boycots, inmenging & hulp aan de tegenstander i.n.v. humaniteit want ook zij weten dat ondanks alles Israel de veiligheids parachute is van het Jodendom.En daarom AM YISRAEL CHAI…..en dat is letterlijk bedoeld!