Duister

Eigenlijk wilde ik hier schrijven over de haat van Herman Brusselmans. Over de hyprocrisie waarmee op zijn antisemitische geweldsfantasieën – ‘Ik wil iedere Jood die ik tegenkom een puntig mes door de keel rammen’ – is gereageerd. Over mijn overtuiging dat wanneer hij hetzelfde had geschreven over moslims of transgenders, de schrijver binnen enkele uren door een arrestatieteam van zijn bed zou zijn gelicht. Over de waanzin van een Belgisch tijdschrift rassenhaat te publiceren die niet had misstaan in Der Stürmer of Völkischer Beobachter. Over hoe er hardop wordt gesproken over het censureren van sociale media, maar hoe tegelijkertijd Brusselmans’ naziretoriek nauwelijks ophef heeft veroorzaakt, hoe die de schrijver hooguit een uitnodiging voor Zomergasten 2025 zal opleveren.

Maar dan komen de berichten binnen over de laatste voorbereidingen voor een aanval door Iran en Hezbollah op Israël, onze enige Joodse staat, en zijn burgerbevolking. Ik schrijf bewust als niet-Jood ‘onze’, omdat het tijd is voor iedereen met enig moreel besef in zijn donder een kant te kiezen. De keuze is zionisme of de barbarij van de jihadi’s in Rafah, Jenin, Beiroet, Teheran en Sanaa. Goed tegen kwaad, licht tegen duister. Maar hoe zit het dan met de nuance? Naar de duivel met de nuance als Israëlische burgers bedreigd worden door een regen van raketten uit vier of vijf verschillende staten. Nuance komt na de oorlog. 

Naar de duivel met de nuance. Nuance komt na de oorlog

Als u de afgelopen jaren mijn artikelen in het NIW heeft gelezen, weet u dat ik allesbehalve een aanhanger ben van Benjamin Netanyahu. Ik acht de premier medeverantwoordelijk – wat iets heel anders is dan schuldig – voor het bloedbad op 7 oktober, voor de erosie van internationale steun aan Israël en voor de uitholling van de democratie in dat ook mij zo dierbare land. Maar als ik moet kiezen tussen Netanyahu en Khamenei, tussen Likoed en Hamas, tussen de IDF en Hezbollah is dat helemaal geen keuze. Als het huis van je beste vrienden in brand staat, help je eerst blussen en kijk je pas daarna wie is vergeten de kaarsen uit te blazen. 

Bij dit soort ontwikkelingen vallen de racistische uitspattingen van een half vergeten Vlaamse schrijver natuurlijk in het niet. Ook al gaat het om uitingen van dezelfde duizenden jaren oude haat die ook in het Midden-Oosten heerst. Ik beloof u dat volgende week, als hoofdredactrice Esther Voet terug is van een welverdiende vakantie, de wereld er weer anders uit zal zien. Helaas kan ik niet garanderen dat het beter zal zijn, maar is het niet altijd het donkerst vlak voordat het weer licht wordt?