Vandaag gaan mijn vriendin Esther en ik een dag naar het strand. Het is midzomer en, zeker in Tel Aviv, ongenadig heet. 36 graden is hier nu niets bijzonders, maar de vochtige zeelucht zorgt ervoor dat al het zand en zweet al helemaal niet van je huid loslaten. Het waren geen gemakkelijke weken. De nieuwe wetshervorming is er ondanks het protest van zoveel mede-Israëli’s toch doorgekomen. Gan Sacher, min of meer het Vondelpark van Jeruzalem, stond helemaal vol kampeertentjes van Israëli’s die nachten in het bloedhete park doorbrachten als teken van verzet tegen de wetshervorming. De protesten in Jeruzalem waren verder vaak meer volksfestival dan rel.
Esther moest onlangs noodgedwongen een jurk van mij lenen. Bij de protesten (ik ben overigens tegen de wetshervorming, mocht u dat willen weten) is het namelijk verboden een legeruniform te dragen. Dit is de vriendin die bijna 30 cm korter is dan ik en een maat draagt die ik waarschijnlijk als elfjarige allang ontgroeid was, maar de jurk stond haar niet eens zo slecht. Vreemde tijden vragen om veel vindingrijkheid.
Grijsgroen
Maar nu moeten we toch verder met ons leven. We gaan naar Bograsjov Beach. Tel Aviv is altijd weer een heel ander universum dan Jeruzalem: de Bauhausflats, ooit met zoveel overtuiging en hoop op de toekomst in het Midden-Oosten geplant, zijn van wit naar steeds donkerder grijsgroen verkleurd. Echt mooi is de stad niet meer, maar dat bezorgt me vandaag juist een beter humeur: ook al is Tel Aviv de bijnaam van ‘Witte Stad’ misschien niet helemaal meer waard, vandaag zie ik paradoxaal de schoonheid van de stad door het verval heen. Kom maar op, dagen de gebouwen uit. We zijn niet meer zo nieuw, maar we staan er ondanks alle jaren van oorlog en uitlaatgassen nog steeds. De vergelijking met het huidige politieke klimaat ligt er bijna te dik bovenop, maar helpt me wel. De tand des tijds luidt blijkbaar wel een hoop lelijkheid in, maar nog niet per se de afbraak.
Mijn oma heeft deze stranden nog vol gezien met zelfgebouwde houten hutjes
We zijn niet de enigen die vandaag ons heil zoeken in de Middellandse Zee: de bus kruipt over die paar kilometer maar traag naar het strand. De namen van de haltes geven aan dat we alsmaar op de eindeloze HaYarkon Street zijn. Ik denk aan mijn oma. Die heeft na de middelbare school een jaar op HaYarkon Street gewoond in 1949: één jaar nadat de staat Israël tegen alle verwachtingen niet alleen werd opgericht, maar ook standhield tegen al haar omliggende vijanden. Eten was nog op de bon. Mijn in Polen geboren, maar in Nederland opgegroeide oma probeerde haar draai te vinden. De Nederlandse immigranten gaven volgens haar erg af op de Poolse Joden. Pools had ze sinds haar derde niet meer gesproken, dus de Poolse club viel ook af. Uiteindelijk koos ze ervoor naar de Duitse leesclub te gaan.
Eén volk
Mijn oma heeft de stranden waar ik nu met de bus langsrijd nog vol gezien met zelfgebouwde houten hutjes. Daar woonden toen de allernieuwste en -armste immigranten. Op het zand, met verder niets. Het leven in de gloednieuwe staat was wonderbaarlijk en meedogenloos tegelijk.
Ik voel het lauwwarme water op mijn huid terwijl mijn lichaam zich door de golven een weg baant. Het zout prikt in mijn ogen. Als ik naar de kust kijk, zie ik een enorme, langwerpige Israëlische vlag van een van de vele hotels hangen. Koelanoe am echad, lees ik in Hebreeuwse letters op het witte middenstuk: we zijn allemaal één volk. Hoe lang nog, denkt de cynicus in mij instinctief. Ik laat de gedachte zo goed en zo kwaad als het kan van me af drijven. Eén dag tegelijk is alles wat ik op dit moment nodig heb. Vandaag zijn we er nog. De houten hutjes zijn slechts een verre herinnering. n
Abonneer op het NIW
