Het is nog maar vijftien jaar geleden dat het Israëli’s verboden was voet te zetten op het grondgebied van de Verenigde Arabische Emiraten. Maar op maandag 13 december 2021 werd de regeringsleider van de Joodse staat door een erewacht ontvangen op de luchthaven van Abu Dhabi, om vervolgens vervoerd te worden naar het privépaleis van de kroonprins. Het bezoek van Naftali Bennett aan Mohamed bin Zayed Al Nahyan, de machtige half roer van de emir van Abu Dhabi en president van de VAE Khalifa bin Zayed bin Sultan Al Nahyan, mag met recht historisch genoemd worden.
Niets dan lachende gezichten aan zowel Israelische als Arabische kant en natuurlijk waren de loftuitingen over en weer niet van de lucht. Beide landen verwachten veel van economische samenwerking, toerisme over en weer en coöperatie op veiligheidsgebied – hoewel over dat laatste officieel met geen woord gerept werd. De reden van die militaire samenwerking, Iran, is al woedend genoeg over wat het ziet als ‘verraad’ van de Emiraten. Een expliciete vermelding van de Islamitische Republiek tijdens Bennetts bezoek, zou de ayatollahs weleens tot onbesuisde acties tegen de kleine buurman aan de overkant van de Perzische Golf kunnen verleiden. “De Palestijnen zullen dit niet vergeten,” was het commentaar van een Iraanse woordvoerder. Alsof de Golfstaten niet allang hebben bewezen zich nauwelijks nog voor de mening van Ramallah te interesseren.
Het belangrijkste nieuws dat voortvloeide uit Bennetts bezoek was dat kroonprins Mohamed heeft toegezegd een tegenbezoek te zullen brengen, alleen is nog niet bekend wanneer. Dat is dan zo mogelijk nog historischer, want de Israëlische premier ontvangen is één ding, zelf de Joodse staat bezoeken – tot niet zo heel lang geleden in de Arabische wereld exclusief als ‘de zionistische entiteit’ betiteld – is nog een stap verder. Al zal Mohamed vast voor de vorm ook een bezoekje aan de Palestijnse Autoriteit brengen. Zo innig is de liefde tussen Israël en de VAE, dat de twee landen een gezamenlijke verklaring naar buiten brachten, waarin zij het bezoek als ‘een nieuw hoogtepunt in de ontwikkeling van warme relaties’ omschreven.
Trumpakkoorden
Hans Knoop beschrijft in zijn opinie hoe de relatie tussen Donald Trump en Benjamin Netanyahu lang zo warm niet was als deze aan de buitenwereld gepresenteerd werd. Journalist Barak Ravid doet hier letterlijk een boekje over open, maar tegelijkertijd toont hij zijn lezers een blik achter de schermen van de Abrahamakkoorden. Dat deze zo snel tot stand kwamen, was het gevolg van een misrekening van de Israëlische (ex-)premier, die begin 2020 tegen de wil van de Amerikaanse (ex-)president alle Joodse nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever formeel wilde annexeren. Trump was woedend over deze eenzijdige stap, maar omdat hij Israël niet openlijk wilde afvallen, gaf hij zijn adviseur en schoonzoon Jared Kushner de opdracht een compromis te verzinnen.
Kushner wist dat de Emiraten diplomatieke betrekkingen met de Joodse staat wilden aanknopen en besloot dit als de spreekwoordelijke worst voor Bibi’s neus te hangen. In ruil voor deze lang gekoesterde Israëlische wens zou de premier van annexatie moeten afzien. Nog even leek Netanyahu roet in het eten te gooien: in ruil voor zijn toezegging de status quo op de Westoever te respecteren, wilde hij niet alleen een akkoord met de VAE, maar met minimaal twee andere Arabische staten. Woedend over zoveel gotspe zou Kushner tegen onderhandelaar Avi Berkowitz gezegd hebben: “Hij krijgt maar één land en als hij dat niet wil, he can go fuck himself”. Kortom, dezelfde soort bewoordingen als zijn schoonvader gebruikte. Netanyahu ging akkoord.
Uiteindelijk kreeg Bibi toch zijn zin, want onmiddellijk na de VAE knoopte ook Bahrein diplomatieke betrekkingen aan met Israël, gevolgd door Soedan en Marokko in wat bekend is geworden als de Abrahamakkoorden. Nog even over die naam. Volgens Ravid is die het geesteskind van een niet al te hoog geplaatst staflid van de Amerikaanse Nationale Veiligheidsraad. En natuurlijk zou Trump niet Trump zijn als hij niet bij zijn fi at over de naam – al dan niet als grap – gezegd zou hebben dat de overeenkomst beter de Trumpakkoorden genoemd konden worden.
Foto: Haim Zach / Government Press Office
Abonneer op het NIW
