Wat moeten we nog zeggen over Greta Thunberg? Ze verruilde haar zorgvuldig opgebouwde imago van milieugoeroe klakkeloos voor dat van een Jeanne d’Arc voor Hamas. Met haar mattie Thiago Avila zette ze koers richting Gaza. Avila was in februari nog aanwezig bij de begrafenis van Hezbollahleider Hassan Nasrallah, zijn ‘geliefde leider en martelaar van het Palestijnse volk die mensen over de hele wereld inspireert’. In een ‘selfiejacht’ dat niet meer dan een paar dozen ‘hulpgoederen’ herbergde, tuften zij richting de Gazaanse kust. Aangedreven door een dieselmotor, welteverstaan. Niet goed voor het milieu, Greta.
De goedkope publiciteitsstunt had natuurlijk niets te maken met hulp, maar alles met ego. Hoewel … Tweede Kamerlid voor D66 Jan Paternotte bombardeerde deze Zweedse Jeanne zowat tot heilige. De waarschuwingen van de Israëlische minister van Buitenlandse Zaken aan het adres van Thunberg noemde Paternotte ‘agressief en gevaarlijk’. Hij trapte met open ogen in de narcistische pr-val die Thunberg voor goedgelovige zielen had opgezet. Je zou van een parlementslid toch iets meer psychologische kennis verwachten.
Natuurlijk werden Greta en de haren keurig opgebracht en naar Asjdod gesleept. Glimlachend nam zij een challe met – naar wat later bleek – pastrami in ontvangst. Dat was pr-technisch best een misser van de IDF. Want waar krijg je betere vegan sandwiches dan in Israël? Juist, nergens.
Dat alles was gaande terwijl weer honderden vrachtwagens klaarstonden om met hulpgoederen Gaza binnen te rijden. Maar Thunberg liet het er niet bij zitten. Zij moest natuurlijk toch iets uit haar mislukte publiciteitsstunt halen. Ze was gekidnapt! Gekidnapt, hoor je! En dat terwijl er nog altijd twintig tot drieëntwintig echt gekidnapte, levende Israëlische gijzelaars onder de meest mensonterende omstandigheden in Hamastunnels zitten. Ze durft wel hoor, die Thunberg. De Zweedse werd – nadat zij had geweigerd een documentaire over 7 oktober te bekijken – op het vliegtuig gezet, terug naar haar thuisland. Het vliegtuig! Foei! Voor degenen die haar ongebreidelde narcisme niet herkennen, zal zij haar heldenstatus misschien hebben vergroot.
Dat de Israëlhaat diep zit, toonde Thomas Schlijper met een filmpje waarin Israëli’s tijdens erev sjabbat verpoosden op een strand in Tel Aviv. De commentaren onder zijn bericht brachten die haat goed in kaart. Hoe durfden deze -‘kindermoordenaars’ zich zo te vermaken?
Nee, dan het feestje dat de familie Netanyahu binnenkort hoopt te vieren. Dat is van een heel andere orde. Avner, zoon van, trouwt met tv-ster Amit Yardeni. Gepland aantal gasten: zo’n duizend. Kan iemand de Netanyahu’s even herinneren aan die tientallen gijzelaars in Gaza? Aan de treurende families in Israël en Gaza, en aan hun voorbeeldfunctie? En dat het land nog steeds in oorlog is?
2 reacties
De Gazanen zijn, zoals ik al eerder schreef, de islamitische versie van nazi’s. Maar er is een belangrijk verschil met de Duitse nazi’s: Toen het de Duitse nazi’s duidelijk werd dat de strijd verloren was, gaven ze zich op 4 mei 1945 op de Lüneburger Heide onvoorwaardelijk over. Dat Hamas zich niet overgeeft komt niet doordat ze geen heide hebben, maar doordat ze het gevoel hebben dat ze deze oorlog juist winnen. En of ze gelijk hebben hangt er vanaf of je denkt als een westerling die verwoeste steden ziet, of als een door haat gedreven moslimbroeder voor wie de dood voor Allah een zegen is en ziet hoe hij er in is geslaagd om van de Joden die volgens hem tot en met de laatste vernietigd moeten worden, wereldwijd duidelijk gemarkeerde doelwitten te maken. Joden die menen dat wij compassie moeten hebben voor de Gazanen of Joden die vinden dat wij “genuanceerder” moeten denken, moeten zich dringend wat meer verdiepen in wat moslims wereldwijd drijft. In hun geschriften staat bijvoorbeeld dat de stenen en de bomen waarachter Joden zich verstoppen, hen uiteindelijk zullen verraden. Voor de nuance: Uitgezonderd één boom die de Boom van de Joden wordt genoemd.
Zelfs hun vlag herinnert aan de fascisten: rood/wit/zwart voor de nazi’s, groen voor het islamisme.