Elk jaar maken het Israëlische ministerie van Binnenlandse Zaken en het Bureau voor Statistiek de cijfers bekend over immigratie. Wat daarbij telkens opvalt is dat die getallen niet overeenstemmen met het beeld dat de Israëlische en Joodse media wereldwijd aan hun lezers presenteren. De lezer in Los Angeles of Toronto verneemt keer op keer dat de situatie voor de Franse Joden ondraaglijk is geworden en dat er sprake is van een ware exodus. Uit de cijfers blijkt echter een volstrekt andere realiteit.
Tussen 2000 en 2017 hebben ruim 50 duizend van de 550 duizend Franse Joden hun geboorteland verlaten. In 2019 (dus het jaar voordat corona toesloeg) gingen 2227 Franse Joden op alia. Dat is nog geen acht procent van het totale aantal immigranten die in dat jaar naar Israël afreisden. Om exact te zijn: in 2019 verwelkomde Israël 33.247 nieuwe immigranten. 73,8% was afkomstig uit de voormalige Sovjet-Unie, 7,6% uit Amerika, 7,8% uit Frankrijk en het restant uit de rest van de wereld.
Halfvol
Uiteraard was er vorig jaar nauwelijks sprake van immigratie, omdat er vanwege de pandemie niet gereisd kon worden. Het meest recente cijfer werd deze maand gepubliceerd. Tot september van dit jaar verwelkomde Israël 2819 Franse Joden. Dat was ruim de helft meer dan in 2020, meldden enkele Israëlische kranten euforisch. Ja, dat haal je de koekoek! Als je vrijwel een heel jaar de grenzen dicht hebt moeten houden en ze daarna heropent, zal de instroom toenemen. Het glas is halfvol en halfl eeg. Maar zelfs met die extra instroom blijft het aantal van 2819 personen dat dit jaar vanuit Frankrijk naar Israël vertrok allesbehalve een reden om de vlag uit te hangen.
Een geheel ander aspect aan de Franse alia is dat hij niet succesvol blijkt te zijn. Franse academici krijgen in Israël hun titels niet erkend en moeten opnieuw naar de collegebanken. Ze worden allerminst met open armen ontvangen door hun Israëlische collega’s, die in de Franse immigranten geduchte concurrenten zien.
Een andere reden waarom vele Franse Joden hun nieuwe land weer verlaten betreft het cultuurverschil. De tandarts uit Neuilly-sur-Seine zal moeilijk aarden in Dimona en de binnenhuisarchitect uit het vijftiende arrondissement heeft weinig te zoeken in Arad of Kiriat Gad. Als gevolg daarvan ontstaan Franse immigrantenconcentraties in Tel Aviv, Herzlia en Netanja waar tenminste een behoorlijke espresso op het terras wordt geserveerd en de wijn niet in een beker maar glas wordt aangeboden. De instroom van Franse Joden op slechts enkele locaties doet een scheef beeld ontstaan.
Bij Gordon Beach in Tel Aviv mag dan de voertaal naast Ivriet ook Frans zijn en er lopen dan wel mannen in T- shirts met de namen van Franse voetballers, in andere delen van het land spreken alleen Marokkaanse Joden Frans naast Ivriet en Arabisch. Tel daarbij op dat de concentratie van Franse Joden in enkele regio’s een prijsopdrijvend eff ect op de lokale huizenmarkt heeft en het wordt duidelijk dat vele Fransen na enige tijd Israël inruilen voor Canada en Florida.
Volhardend
Rest de vraag waarom zelfs zeer kritische Israëlische journalisten en hun media toch volhardend de Franse alia als een successtory blijven presenteren.
Je kunt triomfantelijk vermelden dat tot september van dit jaar 2819 Franse Joden naar Israël emigreerden en dat dit 55 procent meer is dan in het jaar ervoor. En je kunt in een bijzin aanstippen dat het land toen door de pandemie gesloten was. Maar dan ben je feiten aan het manipuleren. Het is berichtgeving die herinneringen oproept aan de ooit jaarlijks breed uitgemeten vermeende successen van de vijf arenplannen in de Sovjet-Unie.
Ook in Israël, met een volstrekt vrije pers, blijken ideologie en waardevrije journalistiek soms op gespannen voet met elkaar te staan.
Abonneer op het NIW
