Tijdens herdenkingen van 75 jaar bevrijding en de daaraan gekoppelde, helaas noodzakelijke waarschuwing voor oplaaiend antisemitisme en racisme, werd weer veel bij ons stilgestaan.
Ook presentator Arie Boomsma had ontzettend met ons te doen, bijna nog meer dan met zichzelf, toen hij onlangs op straat een man overeind had geholpen die zei dat hij op weg was naar de synagoge. Pas toen zag Arie de gebedskoorden, dus deze man moest wel Joods zijn, concludeerde Arie. “Mijn zus is Joods,” vertelde Arie hem trots. Boomsma was ooit EO en naast zijn vele werkzaamheden de laatste jaren ook een soort mental trainer van Badr Hari – en op zijn manier dus betrokken bij diens tweede nederlaag na een technische knock-out tegen Rico Verhoeven. Maar dat terzijde, een functioneel terzijde omdat Arie en ik beiden lid zijn van de Amsterdamse Sportraad. “Mijn zus woonde in Petak Tikva, een klein plaatsje bij Tel Aviv. Ik betrapte mezelf erop het fijn te vinden die connectie te benoemen,” schreef onze wereldverbeteraar op zijn blog, waarvoor hij veel lof kreeg van een aantal BN’ers. “Alsof ik me daarmee kon verontschuldigen voor het opvlammende antisemitisme in Europa. Ik voel me verwant met het Joodse Volk, ook vanwege mijn opvoeding.”
Arie Boomsma had ontzettend met ons te doen, bijna nog meer dan met zichzelf
Ik dacht bij het lezen van die zinnen terug aan mijn moeder, aan haar wantrouwen jegens mensen die zich na de oorlog zo verwant voelden met het ‘Joodsche volk’, zoals zij het uitsprak, of ‘jullie Joden’, zoals we ook wel werden genoemd. Haar antenne liet haar ook postuum niet in de steek. Boomsma schrijft na zijn liefdesverklaring aan het Joodse volk: “Ik heb veel moeite met de politiek die Israël voert in de bezette gebieden.” Dat mag, deskundige Hans Knoop had het kunnen schrijven. Toen kwam het konijn uit de hoge hoed van Boomsma: “Het kan dus, moeite hebben met een politiek die in sommige opzichten lijkt op wat de Joden zelf ooit is aangedaan en je toch verwant voelen met het volk, de cultuur.”
Mijn moeder, met geen enkele opleiding, waarschuwde me zoals geschreven al jong voor mensen die na de oorlog zo vreselijk te doen hadden met haar. ‘Mevrouw Barend, zo vreselijk wat uw familie is overkomen. Onze oma had ook onderduikers en de buurman van mijn opa was Joods en zo’n fijne man. Maar eerlijk, uw volk was soms ook wel uitgekookt, toch? Dat geldt niet voor u, hoor, mevrouw Barend.’ Mijn moeder dacht na de oorlog niet in Joden en niet-Joden, maar veel meer in goede mensen zoals haar onderduikverschaffers en meelopers.
Leugens
Zo niet de empathische wereldverbeteraar Boomsma, die vreselijk met ons, het Joodse volk, te doen heeft, maar Joden vervolgens moeiteloos koppelt aan een politiek die volgens hem in sommige opzichten lijkt op de politiek van de nazi’s. Boomsma linkt mijn neef Lior en mijn nichtje Orith uit Rishon Le Zion, ook zo’n plaatsje bij Tel Aviv, impliciet aan doorgangskampen naar de dood als Westerbork, aan kampen die ‘in sommige opzichten lijken op wat de Joden is aangedaan’ – dus aan Auschwitz en Sobibor.
De Amerikaanse voorzitter van het Joodse Wereldcongres, Ronald Lauder, veroordeelde tijdens zijn indrukwekkende lezing op 27 januari in Auschwitz in aanwezigheid van onze koning en koningin elke vergelijking tussen de Holocaust en de politiek van Israël als leugens over Israël en een excuus om Joden aan te vallen. Dichter bij huis reageerde Özcan Akyol uit Deventer daags na de herdenking in Auschwitz in zijn column in het AD onbewust maar o zo adequaat op de koppeling die Boomsma maakte: “De ernst van de Holocaust is geen voer voor debat. De kwestie in het Midden-Oosten is urgent en dus relevant om te bespreken. Maar haal die twee zaken niet door elkaar. Doe het op een ander moment.” Kort samengevat: mijn landgenoot Akyol voelt de ziel van herdenken iets beter aan dan zijn landgenoot Boomsma.
Abonneer op het NIW
