Begin deze week waren er berichten dat zowel Israël als Hamas bereid zou zijn tot een staakt-het-vuren in ruil voor de vrijlating van tien levende gijzelaars. Maar beide zijden ontkenden de berichten al snel. Het meest vreemde daaraan: de twee partijen zouden het zo goed als eens zijn.
Zowel de Hamasleiding als de regering–Netanyahu gingen in principe akkoord met de vrijlating van tien levende gijzelaars, zoals voorgesteld door de Amerikaanse onderhandelaar Steve Witkoff. Alleen wilde Hamas een wapenstilstand van zeventig dagen en Jeruzalem een van zestig. Dat lijkt iets waar uit te komen is, maar geen van beide partijen wil degene zijn die het meeste water in de wijn heeft gedaan. Dus stellen beide aanvullende eisen.
Hamas wil dat er dagelijks duizend vrachtwagens met hulpgoederen de Gazastrook in komen zodra de wapens zwijgen, maar ook dat alle terroristen die Israël sinds 7 oktober heeft gearresteerd, worden vrijgelaten. Een onverteerbare eis voor Netanyahu (en vooral zijn extreemrechtse coalitiepartners), maar waarschijnlijk ook voor de meeste Israëli’s. Die vinden volgens een recente peiling overigens ook dat Netanyahu meer geïnteresseerd is in zijn politieke overleven dan in het lot van de gijzelaars of het winnen van de oorlog. De helft van de bevolking denkt zelfs dat Bibi de verkiezingen volgend jaar zal annuleren met het excuus van een nationale noodtoestand.
In één keer
In elk geval stelt Netanyahu net als Hamas eisen waarvan hij weet dat de vijand er niet mee akkoord kan gaan: de ontwapening van de terreurorganisatie, de verbanning van haar leiders en de garantie dat Hamas geen rol zal spelen in de politieke toekomst van Gaza. En of dat nog niet genoeg is, kwam de premier vorige week nog met een nieuwe eis: dat de helft van de Palestijnen in de Strook dient te vertrekken. Dat zou overigens niet gedwongen hoeven, maar hoe dan wel, is vooralsnog niet duidelijk.
Opvallend genoeg waren ook de families van de gijzelaars het niet eens met Witkoffs voorstel: tien levende gegijzelden tegenover 60 of 70 dagen staakt-het-vuren. De families willen dat alle gijzelaars in één keer worden vrijgelaten, dus geen deelovereenkomsten. Maar de enige voorwaarde waaronder Hamas daarmee akkoord zou gaan, is in ruil voor een onmiddellijke beëindiging van de oorlog en een volledige terugtrekking van de IDF uit Gaza. De gijzelaars en hun families zouden hier onmiddellijk mee instemmen en staan in dat opzicht ironisch genoeg meer aan de zijde van de ontvoerders van hun dierbaren dan aan de kant van hun eigen regering, voor wie die voorwaarden onacceptabel zijn.
–––––––––––––––––––––––
Omstreden keuze
Netanyahu’s geringe interesse in het lot van de gijzelaars zou ook blijken uit de voordracht die de premier doet om Ronen Bar, de directeur van binnenlandse inlichtingendienst Shin Bet, te vervangen. Het ontslag van Bar is vernietigd door het hooggerechtshof, maar hij stapt op 15 juni vrijwillig op. Vanwege de beslissing van de hoogste rechter heeft advocate-generaal Gali Baharav Miara de premier expliciet verboden een opvolger van Bar aan te stellen.
Netanyahu trekt zich daar niets van aan en kwam op de proppen met generaal-majoor David Zini. Dit tot afgrijzen van Baharav Miara, die de voordracht ‘ongeldig en onwettig’ noemt. Ook de IDF is geschokt, omdat de premier achter de rug van stafchef Eyal Zamir met Zini heeft gesproken. De kandidaat heeft inmiddels zowel familieleden van de gijzelaars als de bewoners van de op 7 oktober getroffen kibboetsen tegen de schenen geschopt door te verklaren dat het winnen van de oorlog belangrijker is dan het lot van de gijzelaars. Volgens Zini is het de verantwoordelijkheid van de kibboetsniks een herhaling van het bloedbad te voorkomen.
Eén reactie
De Israëlische regering is nooit succesvol geweest in onderhandelingen met Palestijnen en Hamas.
Denk aan die onderhandelingen met Arafat tijdens de Camp David akkoorden en de Oslo akkoorden.
Kwam er vrede? Bakken met geld werden werden overgemaakt naar PLO en Arafat.
Twee bloedige PLO intifada’s 1991 en 2001 waren het antwoord aan de de regering van Israel.
Israel was wel onoverwinnelijk in 1948, 1956, 1967 en 1973 toen ze stopten met de Arabieren/Palestijnen te praten en de wapenen ontgrendelden zoals Psalm 149 leert.