De hoofdaanklager van het Internationale Strafhof in Den Haag, Karim Khan, is niet enkel omstreden vanwege zijn dubieuze juridische beslissingen en de schijn van partijdigheid jegens de Joodse staat. De in het Schotse Edinburgh geboren Khan, zoon van Pakistaanse ouders, wordt beschuldigd van seksueel wangedrag. Collega’s van een vrouwelijke medewerker van de aanklager maakten melding bij het hof nadat zij hen had verteld onzedelijk betast te zijn door Khan.
Het slachtoffer zelf meldde Khans misbruik niet, omdat zij geen vertrouwen heeft in interne procedures van het hof in Den Haag. Zij zou een extern onderzoek willen, maar de vraag is of de VN-organisatie, berucht om het in de doofpot stoppen van schandalen, dit zal toestaan. Zeker nu de geloofwaardigheid en neutraliteit van het hof openlijk betwijfeld wordt in Washington en enkele Europese hoofdsteden. En inderdaad, de interne procedure tegen Khan verdween vrijwel onmiddellijk in het ronde archief.
Zelf ontkent Karim Asad Ahmad Khan ten stelligste dat hij iets te verbergen heeft. Hij vindt dat hij slachtoffer is van een heksenjacht, duistere krachten zouden achter de beschuldigingen zitten: “Dit is een moment waarop ikzelf en het ICC het mikpunt zijn van een breed spectrum van aanvallen en dreigementen.” Het is niet moeilijk te raden wie achter een lastercampagne zou zitten, maar het lijkt er niet op dat Khan er zo gemakkelijk van afkomt.
Klokkenluiders bevestigen dat Khan de vrouw in kwestie jarenlang lastig viel
De Britse krant The Guardian onderzocht de zaak en kwam tot de conclusie dat er geen enkel bewijs is dat Israël achter de beschuldigingen zou zitten. En dat terwijl The Guardian niet bepaald bekendstaat als vriendelijk voor de Joodse staat. Uit een analyse van documenten blijkt dat niet minder dan acht klokkenluiders hebben bevestigd dat Khan de vrouw in kwestie jarenlang lastigviel met ongevraagde avances en dat hij haar ‘op een seksuele manier’ aanraakte. Niet een geïsoleerd incident dus. Ook zouden onderzoekers van het ICC het slachtoffer geïntimideerd hebben door haar om intieme seksuele details te vragen waar haar kind bij aanwezig was.
Bovendien ontdekte The Guardian dat Khan, die voordat hij hoofdaanklager werd een hele reeks oorlogsmisdadigers verdedigde, druk op de vrouw uitgeoefend had om haar klachten in te trekken. Het strafhof beweert een zerotolerancebeleid te voeren tegen seksueel misbruik en grensoverschrijdend gedrag, maar een onafhankelijk onderzoek constateerde in 2020 dat hooggeplaatste mannelijke medewerkers op grote schaal wegkwamen met dergelijk gedrag. Er zou ‘extreme angst’ heersen onder vrouwelijke medewerkers, klachten werden niet serieus onderzocht en klokkenluiders niet beschermd.
Met name Republikeinse senatoren die Khan willen treffen door Amerikaanse sancties, suggereren zelfs dat de beslissing Netanyahu en Gallant aan te klagen en een arrestatiebevel tegen hen uit te vaardigen, een manoeuvre was om de media-aandacht voor de beschuldigingen tegen Khan af te leiden en ervoor te zorgen dat hij steun verkreeg van lidstaten die de VN vooral zien als een middel in de strijd tegen Israël.
Eén reactie
“maar de vraag is of de VN-organisatie”, is niet juist.
Er is van alles -en terecht- nu en in het verleden op en aan te merken op het ICC, maar om ze rechtstreeks te betitelen als een VN-organisatie klopt echt niet.
Het ICJ in het Vredespaleis (ook Den Haag) is dat wél en daar hangt dan wél de VN-vlag uit.
Over het Verdrag van Rome, waarop het ICC is gerondvest, leest u maar de wiki. Verder het feit dat de VN-veiligheidsraad een ICC onderzoek kan gelasten en de SG van de VN de depositaris (de beheerder) van het verdrag is, maakt de zaak inderdaad niet per se helderder.
(Ten overvloede: OPCW is ook geen VN-organisatie, maar wel weer nuttig voor on-officiele contacten tussen bepaalde landen, een ander verhaal.)