Na vijftig jaar strijd heeft de Duitse overheid eindelijk bakzeil gehaald. Alle eisen van de nabestaanden van de slachtoffers van München 72 zijn ingewilligd. Ankie Spitzer: “Ik kan nu eindelijk aandacht gaan besteden aan mijn kleinkinderen.”
Terwijl Ankie Spitzer met haar dochter Anouk woensdagochtend op het vliegtuig richting Nederland vloog, zetten advocaten Carry en Alexander Knoops de laatste puntjes op de i. Eindelijk, na vijftig jaar, bleek de Duitse overheid het verzet op te geven tegen de eisen van de nabestaanden van de Palestijnse terroristische aanslag tijdens de Olympische Spelen van München in 1972. In het mondelinge akkoord dat in de late uurtjes van dinsdagavond tot stand kwam, beloofde de Duitse overheid volledige opening van de archieven over het debacle te geven, een duidelijk mea culpa uit te spreken en een redelijke schadevergoeding aan de nabestaanden van de vermoorde Israëlische sporters uit te keren.
“Het was een titanenstrijd,” meldt advocate Carry Knoops, die met Geert-Jan Knoops vier jaar lang de onderste juridische steen probeerde boven te halen. De weerstand van de Duitsers was zo groot dat het er vorige week nog op leek dat er helemaal geen akkoord zou komen. De nabestaanden besloten toen de groots opgezette herdenking 50 jaar na de aanslag, die in München was opgetuigd, te boycotten. Maar achter de schermen werd in het diepste geheim toch door onderhandeld door Knoops Advocaten en de Duitse vertegenwoordigers. De druk werd tot het uiterste opgevoerd en de Duitsers beseften dat een herdenking zonder de belangrijkste aanwezigen, de nabestaanden en de Israëlische president Isaac Herzog, op een absolute blamage voor het land zou uitlopen.
Geheimhouding
Dinsdagmiddag zoemde in de Israëlische pers al rond dat er toch een akkoord op handen was. Intussen troffen Ankie en Anouk voorbereidingen om naar Nederland af te reizen. Daar zou donderdag 1 september de voorvertoning van een tweeluik plaatsvinden, gemaakt door Twan Huijs en Evert-Jan Offringa. Ankie, de Olympische weduwe wordt op 4 en 5 september uitgezonden bij de NPO. Maar helaas wordt er in die documentaire geen gewag gemaakt van de juridische strijd die de nabestaanden met advocatenkantoor Knoops vier jaar geleden aangingen. Het NIW spreekt Ankie op weg naar het vliegveld op woensdagochtend: “Ik heb het gevoel dat de cirkel eindelijk rond is. We hebben nu alles bereikt wat we wilden bereiken.” Één minuut stilte tijdens de opening van de Olympische Spelen vond al plaats tijdens de laatste versie van het sportfestijn in Japan en er is een monument verrezen in het Olympisch dorp in München. Daarnaast worden de andere drie bovenstaande eisen nu ook ingewilligd. Vanwege een geheimhoudingsclausule doen de nabestaanden geen uitspraak over de hoogte van de schadevergoeding. In Israël wordt gesproken over een bedrag van een kleine vijf ton per nabestaande, maar bronnen melden het NIW dat dat bedrag in ieder geval niet klopt. De Süddeutsche Zeitung van een totaalbedrag van 28 miljoen euro. Ankie: “Het is de bedoeling dat alle 23 nabestaanden het akkoord vandaag of morgen ondertekenen. Ik zal met mijn dochter Anouk na ons bezoek aan Nederland direct doorvliegen naar München voor de officiële herdenking daar. Daarna kan ik eindelijk aandacht gaan besteden aan mijn kleinkinderen, want die heb ik zeker het laatste half jaar vrijwel niet gezien. Ik ben blij dat de kinderen van het vermoorde sportteam onze strijd niet hoeven voort te zetten en gewoon hun leven kunnen leven. Zij zijn lang genoeg gebukt gegaan onder de manier waarop hun vaders aan hun eind kwamen.”
Gerechtigheid
Dat het toch nog tot een doorbraak kwam is te danken aan het onvoorstelbare werk dat is verzet door een groot team onder leiding van advocatenkantoor Knoops. Carry Knoops: “De onwil, tegenwerking en manier waarop Duitsland de eigen kwalijke rol heeft geprobeerd te verdonkeremanen, was enorm. Kun je in Nederland wanneer nieuwe documenten licht op een zaak schijnen, een zaak heropenen, in Duitsland is dat niet het geval. Daar werd voortdurend gewezen op het feit dat de zaak verjaard was. Toch hebben we die kunnen heropenen. Respect voor Ankie en Ilana Romano, de twee weduwen die die vijftig jaar hun strijd zijn blijven vechten. Het is een enorme lijdensweg geweest, ook voor de andere nabestaanden. Als je aan zo’n zaak begint, kun je je niet veroorloven de moed in de schoenen te laten zakken, het moést gewoon lukken. Je moet geloof hebben in wat je doet, waarvoor je het doet en waarom je het doet want de hoeveelheid werk was eindeloos. We zijn hier vier jaar lang mee bezig geweest, dagelijks, ook in het weekend, met ook experts van het Internationaal Strafhof. Wij vertrouwden op gerechtigheid.” Geert-Jan Knoops: “Met deze overeenkomst heeft Duitsland zichzelf ook een grote dienst bewezen. Internationale en nationale procedures die we aan het voorbereiden waren, zijn hiermee van de baan. Heel belangrijk ook voor de families, omdat een nog langduriger proces de nabestaanden alleen maar meer leed had berokkend.”
Abonneer op het NIW
